Μόνιμες Στήλες

Σας χαρίζω αυτή τη συλλογή χωρίς κανέναν πρόλογο. Νομίζω ότι περιττεύει. Κώστας Μόντης, “Κερύνεια 1974″ Κώστας Μόντης, “Στιγμές της Εισβολής” Νίκος Κρανιδιώτης, “Μνήμη Κερύνειας” Νίκος Κρανιδιώτης, “Γενέθλια Πόλη, ΙΙΙ” Μιχάλης Κακογιάννης, “Ένα Σαββάτο” Κυριάκος Χαραλαμπίδης, “Η παράδοση της Κερύνειας” Κυριάκος Χαραλαμπίδης, “Κηφεύς και Πράξανδρος” Κυριάκος Πλησής, “Επίμετρο, ΙΙ: Να μνημονεύονται” Κώστας Π. Μιχαηλίδης, “Σήματα, Η᾽: Ο δρόμος προς την Κερύνεια” Νίκος Ορφανίδης, “Κερύνεια” Έλλη Παιονίδου, “Ψαροπωλείον η Κερύνεια” Θεόδωρος Στυλιανού, “Άμοιρο καλοκαίρι” Ανδρούλα Νεοφύτου Μούζουρου, “Κερύνεια” Πυθαγόρας Δρουσιώτης, “Κερύνεια” Κώστας Φέρρης, “Κυπριακό” Ευαγόρας Καραγιώργης, “Τ᾽ όνειρον” Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας, “Κερύνεια” Πόλυς Κυριακού, “Μνήμες” Πόλυς Κυριακού, “Κερύνεια” Γιώργος Σεφέρης, “Στα περίχωρα της Κερύνειας (Σχέδιο ενός ειδυλλίου)”

Η Ορέστεια «διδάσκεται» (ανεβαίνει) το 458 π.Χ. στα Μεγάλα Διονύσια, όταν ο Αισχύλος είναι πια σχεδόν 70 ετών. Η τετραλογία αποτελείται από τις τραγωδίες Αγαμέμνων, Χοηφόροι καιΕυμενίδες, καθώς και το σατυρικό δράμαΠρωτεύς. Ο Αισχύλος κερδίζει το πρώτο βραβείο. Όπως συμβαίνει συχνά στον Αισχύλο, αλλά όχι στους άλλους δύο μεγάλους τραγικούς, οι τρεις τραγωδίες αποτελούν μεταξύ τους μία ενιαία αφήγηση, ενώ και το σατυρικό δράμα που συμπληρώνει την τετραλογία είναι συναφές θεματικά (αφηγείται τις περιπέτειες του ναυαγού Μενελάου στην Αίγυπτο). Η Ορέστεια αφηγείται την τραγική μοίρα:

Του Νίκου Τσούλια Είναι προσωπική γνώμη μου αλλά και ισχυρή πίστη μου. Ο Οδυσσέας, ο Δον Κιχώτης και ο Μικρός Πρίγκιπας – τηρουμένων των αναλογιών, των πολιτιστικών μεγεθών και των συμβολισμών

Πώς πρέπει να δουλέψω, για να γράψω μια επιτυχημένη εργασία στη Θεματική Ενότητα ΕΛΠ 31: Αρχαίο Ελληνικό Θέατρο του Ανοικτού Πανεπιστημίου Κύπρου; Πώς διαφέρουν η εργασία στην ενότητα αυτή από τις αντίστοιχες, π.χ., στη ΘΕ ΕΛΠ 21: Αρχαία Ελληνική και πρώιμη Βυζαντινή Λογοτεχνία; Ποιος είναι ο Δεκάλογος της Επιτυχίας; Ποιες τρεις παγίδες πρέπει να αποφύγω όπως ο διάολος το λιβάνι;

Υπήρχε άραγε Αμφίπολη πριν να κτιστεί εκεί ο τύμβος Καστά και πριν την ανακαλύψουν οι επαγγελματίες Ελλαδέμποροι, οι δημοσιογραφίσκοι και οι αστέρες των τηλεπαραθύρων; Εδώ και αρκετές βδομάδες η αρχαία Αμφίπολη βρίσκεται στο επίκεντρο της επικαιρότητας χάρη στην εξελισσόμενη αρχαιολογική έρευνα στον τύμβο Καστά, η οποία έχει ήδη αποκαλύψει τον εντυπωσιακότερο τύμβο που έχει ανασκαφεί ποτέ στην Ελλάδα. Μέσα σε όλη αυτή τη λάμψη είναι εύκολο να ξεχάσουμε ότι η Αμφίπολη, όσο κι αν ήταν το μεγάλο λιμάνι των Μακεδόνων και ένας από τους βασικούς σταθμούς στο εμπορικό δίκτυο της Μακεδονίας και της Θράκης, όσο κι αν γέννησε όχι έναν αλλά τρεις ναυάρχους του Μεγάλου Αλεξάνδρου (τον Νέαρχο, τον Λαομέδοντα και τον Ανδροσθένη), όσο κι αν εκεί δολοφονήθηκαν οι πιο κοντινοί στον Αλέξανδρο άνθρωποι (η γυναίκα τουΡωξάνη και ο γιος του, Αλέξανδρος Δ᾽), δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στο προσκήνιο της ιστορίας κατά την υστεροκλασική περίοδο ή τη σημερινή δεύτερη (κατόπιν της χρυσής μεταπολιτεύσεως) ιστορική φάση του Υπαρκτού Ελληνισμού. Η Αμφίπολη μεσουρανούσε στο ιστορικό στερέωμα ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ.

Η απάντηση είναι, βεβαίως, ότι προς το παρόν γνωρίζει μόνο ο Θεός και ίσως η Γοργόνα η αδελφή του, παρόλο που κι αυτή ακόμη μάλλον σε άρνηση θα τελεί, εφόσον πιστεύει ότι ο Βασιλιάς Αλέξανδρος ζει και βασιλεύει! :) Επειδή όμως η ανασκαφή στον τύμβο Καστά προκαλεί φυσιολογική έξαψη — και επειδή, κάτι σχεδόν αναπόφευκτο σε αυτές τις περιπτώσεις, η φυσιολογική περιέργεια και ο ενθουσιασμός αναμειγνύονται με την ημιμάθεια και την υστερία — καλό θα είναι να ξαναθυμηθούμε γιατί είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ ο εντυπωσιακός τάφος της Αμφίπολης να στεγάζει τον νεκρό του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Ο κατηγορηματικός τόνος αυτής της απόφανσης προκύπτει από το περιεχόμενο των αρχαίων μαρτυριών, τις σημαντικότερες από τις οποίες παραθέτουμε και μεταφράζουμε πιο κάτω: ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: Στραβων (1ος αιώνας μ.Χ.) ΕΡΓΟ: Γεωγραφικα (Geographica), 17.1.8 μέρος δὲ τῶν βασιλείων ἐστὶ καὶ τὸ καλούμενον Σῆμα, ὃ περίβολος ἦν ἐν ᾧ αἱ τῶν βασιλέων ταφαὶ καὶ ἡ Ἀλεξάνδρου· ἔφθη γὰρ τὸ σῶμα ἀφελόμενος Περδίκκαν ὁ τοῦ Λάγου Πτολεμαῖος κατακομίζοντα ἐκ τῆς Βαβυλῶνος καὶ ἐκτρεπόμενον ταύτῃ κατὰ πλεονεξίαν καὶ ἐξιδιασμὸν τῆς Αἰγύπτου· καὶ δὴ καὶ ἀπώλετο διαφθαρεὶς ὑπὸ τῶν στρατιωτῶν, ἐπελθόντος τοῦ Πτολεμαίου καὶ κατακλείσαντος αὐτὸν ἐν νήσῳ ἐρήμῃ· ἐκεῖνος μὲν οὖν ἀπέθανεν ἐμπεριπαρεὶς ταῖς σαρίσσαις ἐπελθόντων ἐπ’ αὐτὸν τῶν στρατιωτῶν· σὺν αὐτῷ δὲ … καὶ οἱ βασιλεῖς Ἀριδαῖός τε καὶ τὰ παιδία τὰ Ἀλεξάνδρου καὶ ἡ γυνὴ Ῥωξάνη ἀπῆραν εἰς Μακεδονίαν· τὸ δὲ σῶμα τοῦ Ἀλεξάνδρου κομίσας ὁ Πτολεμαῖος ἐκήδευσεν ἐν τῇ Ἀλεξανδρείᾳ ὅπου νῦν ἔτι κεῖται, οὐ μὴν ἐν τῇ αὐτῇ πυέλῳ· ὑαλίνη γὰρ αὕτη, ἐκεῖνος δ’ ἐν χρυσῇ κατέθηκεν· ἐσύλησε δ’ αὐτὴν ὁ Κόκκης καὶ Παρείσακτος ἐπικληθεὶς Πτολεμαῖος, ἐκ τῆς Συρίας ἐπελθὼν καὶ ἐκπεσὼν εὐθύς, ὥστ’ ἀνόνητα αὐτῷ τὰ σῦλα γενέσθαι.