“Η αξία του ανθρώπου”

Γράφει ο Σπυρίδων-Ηρακλής Ακτύπης

Ρατσισμός. Είναι μια διαδικασία. Δεν είναι ένα φαινόμενο «μετεωρολογικών συνθηκών»: σήμερα ο καιρός θα είναι αίθριος, αύριο συννεφιασμένος, μεθαύριο έντονες βροχοπτώσεις και κατακόρυφη πτώση της θερμοκρασίας…
Όταν το 2001 σε ένα αστικό λεωφορείο μια Ελληνίδα φωνάζει ότι θα πρέπει, επιτέλους, οι ξένοι να σηκώνονται από τη θέση τους για να κάθονται οι Έλληνες και κανένας δεν αντιδρά… Όταν καθημερινά, ακόμη και στα mainstream μέσα μαζικής ενημέρωσης, εξυφαινόταν ο ιστός της συνωμοσιολογίας. Όταν οι μαθητές «ανακαλύπτουν» μέσα από politically incorrect ανέκδοτα τους θαλάμους αερίων και το Ολοκαύτωμα… Όταν η κοινοβουλευτική δημοκρατία εξελίσσεται σε συνώνυμο του «μπ…έλου»… Όταν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί και μίντια αναφέρονται, απερίσκεπτα, στο ελληνικό «πρόβλημα» το οποίο απαιτεί «οριστική/τελική λύση»… Όταν όλη η ζωή συμπυκνώνεται στη λέξη «πρόβλημα» που απαιτεί «οριστική/τελική λύση»… ακόμη και αν αυτή συνεπάγεται την αφαίρεση της ζωής του «άλλου»…

Δεν είναι λίγοι αυτοί που «πείστηκαν». Γι’ αυτούς, οι ξένοι, «ὦ Ξένιε Ζεῦ», είναι κατώτεροι από εμάς τους Έλληνες και η κύρια αιτία όλων των δεινών που μας ταλανίζουν. Πρέπει να απαλλαγούμε από αυτούς: μόνο έτσι η τωρινή «κόλασή» μας θα γίνει ο επίγειος «παράδεισός» μας.

Εμείς, οι άλλοι, εκφράζουμε τη θλίψη μας για την «άνθιση» του ρατσισμού, αλλά, σαν άλλες Μοίρες, τον θεωρούμε μέρος αναπόσπαστο της «ειμαρμένης»: «Η ιστορία του 20ου αιώνα δείχνει ότι σε περίοδο κοινωνικοοικονομικής κρίσης ανθεί ο ακροδεξιός λόγος και το παρακλάδι του, ο ρατσισμός»… Ορισμένοι από εμάς, πάλι, αρνούμαστε πεισματικά την πραγματικότητα – «Οι Έλληνες δεν είμαστε ρατσιστές» – κάνοντας την ίδια στιγμή αναφορά στο «αντιρατσιστικό DNA των Ελλήνων»: τόσο βαθιά είναι ριζωμένος ο ρατσισμός στην κοινωνία μας… Ταυτόχρονα η άρνηση βολεύει. Μας επιτρέπει να αποτινάξουμε από πάνω μας – όχι από μέσα μας… –, από τα καθαρά και σιδερωμένα ρούχα μας, κάθε «ψίχουλο» ρατσισμού. Μας βοηθά να δικαιολογήσουμε και την αδράνεια μας: αφού δεν υπάρχουν αληθινοί ρατσιστές παρά μόνο ρατσιστές-εκλογείς ή ρατσιστές της μιας μέρας (αυτής της διεξαγωγής των βουλευτικών εκλογών), τότε δεν υπάρχει ανάγκη αντίδρασης…

Αντίδραση. Αντίδραση ενάντια στο φόβο – τον οποιοδήποτε φόβο, για το σήμερα, για το αύριο, για τη δουλειά μας, για το μέλλον των παιδιών μας – προκειμένου να μη μας κυριεύσει και «πειστούμε» και εμείς με τη σειρά μας… Αντίδραση ενάντια στην «τακτική» της άρνησης, της δικής μας και των γύρω μας, για να μη γίνουμε ποτέ μια «σιωπηλή», στον ίδιο βαθμό όμως ένοχη με τους αυτουργούς, πλειοψηφία… Αντίδραση χωρίς «αλλά», χωρίς εξισορροπήσεις, χωρίς αναφορές σε γεωπολιτικά και άλλα, στυγνά και στεγνά, δεδομένα. Αντίδραση ενάντια στον ρατσισμό χωρίς καμία, επιτέλους, ενοχή επειδή προασπιζόμαστε την «αξία του ανθρώπου».

Σπυρίδων-Ηρακλής Ακτύπης, Λέκτορας Νομικής του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημίου Κύπρου

Πηγή:www.ebdomi.com