Πόσο άδικος είναι άραγε αυτός ο χαρακτηρισμός, ο οποίος ονομάζει τα πιο ειλικρινή έμβια όντα, που μεταξύ άλλων διδάσκουν τις μεγαλύτερες αρετές, που οφείλει να αποκτήσει ο άνθρωπος μέχρι την ενηλικίωσή του; Πόσοι από εμάς άραγε, είμαστε ικανοί να προσφέρουμε την αφιλοκερδή αγάπη, παρέα και φροντίδα, που προσφέρουν τα ζώα σε εμάς γενναιόδωρα και ανιδιοτελώς; Ο Μαχάτμα Γκάντι εύστοχα είχε διατυπώσει, πως: «Ο πολιτισμός ενός έθνους διακρίνεται από τον τρόπο, με τον οποίο οι άνθρωποι συμπεριφέρονται στα ζώα». Σε μια μικρή χώρα, όπως είναι η Ελλάδα, η θέση των ζώων είναι διαχρονικά στο επίπεδο, που αυτά υπάρχουν μόνο για την ικανοποίηση των αναγκών μας.
Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις μάλιστα, που τα ζώα εξυπηρετούν διακοσμητικούς ρόλους στα σπίτια ρηχών και επιφανειακών ανθρώπων. Ακόμα περισσότερες οι περιπτώσεις, που κάποιοι αρέσκονται σε μικρότερου διαμετρήματος πλάσματα από εκείνους, ώστε αποκτώντας ένα ζώο, να ικανοποιούν τα απωθημένα της δικής τους μικρής προσωπικότητας. Αρκετοί, αν όχι όλοι, έχουμε υπάρξει μάρτυρες κακής μεταχείρισης και βάναυσης προσβολής αυτών των πλασμάτων. Οι υγιείς ψυχή τε και πνεύματι, έχουν τα ζώα ως πρότυπο της «ανθρωπιάς», που στερείται η πλειοψηφία των ανθρώπων, γι’ αυτό ήρθε ο καιρός να παρακολουθήσουμε εντατικά τα μαθήματα, που τα ζώα παραδίδουν.
Ο πιο αποτελεσματικός τρόπος, για να διδαχθεί ένα παιδί την ουσία της αγάπης είναι η συνύπαρξή του με ζώα. Όταν μάλιστα, αναλάβει κατ’ εντολή των γονιών του, την ευθύνη αυτού του έμβιου όντος, τότε οι αρχές του σεβασμού, της εκτίμησης και της ανιδιοτελούς προσφοράς εντυπώνονται μέσα του για πάντα. Δεν είναι βέβαια, λίγες οι περιπτώσεις ανθρώπων, που παρ’ όλο που συναναστρέφονταν καθημερινά με ζώα, παρουσίασαν κτηνώδη και ανεύθυνη συμπεριφορά μεγαλώνοντας. Η ευθύνη του χειρισμού όμως, σε καθετί αφορά τη διαμόρφωση του ήθους ενός παιδιού και μετέπειτα ενήλικα, έγκειται αποκλειστικά στους γονείς του και στον τρόπο, που εκείνοι επιλέγουν να το διαπαιδαγωγήσουν. Ανεξάρτητα, από το μέγεθος και το είδος του ζώου, με το οποίο ένα παιδί συμβιώνει, η διδαχή που λαμβάνει από εκείνο είναι ανεκτίμητης αξίας. Είναι αυτή η διαδραστικότητα των σχέσεων εξάλλου, που οφείλει να διδαχθεί ένα παιδί, ώστε να μην καταχραστεί και υποτιμήσει το «δούναι» κανενός… μεγαλώνοντας.
Φοβάμαι πως… δε θα αργήσει να έρθει η εποχή, που: «οι άνθρωποι, όπως και εγώ, θα κοιτάζουν τη δολοφονία των ζώων, όπως τώρα κοιτάνε τη δολοφονία των ανθρώπων» (Λεονάρντο Ντα Βίντσι). Στο μικρό ταξίδι της ζωής όμως, ο χαρακτήρας είναι αυτός που ορίζει τη μοίρα του ανθρώπου. Το γεγονός, εξάλλου, πως: «ο άνθρωπος γνωρίζει το καλό και το κακό, αποδεικνύει την ανωτερότητα της σκέψης του σε σχέση με τα ζώα. Το γεγονός, όμως, πως παρ’ όλα αυτά, κάνει το κακό, αποδεικνύει την ηθική κατωτερότητα σε σχέση με τα ζώα» (Mark Twain).
