Καθετί αληθινό αξίζει το σεβασμό μας. Καθετί όμορφο αξίζει το θαυμασμό μας. Καθετί αληθινά όμορφο όμως, αξίζει το μεγαλείο της ψυχής μας. Κάπως έτσι, θα επιχειρήσω να προσεγγίσω σήμερα, τον πολιτισμό και την ιστορία ενός νησιού, που στα δικά μου μάτια, είναι άξιο λόγου, αλλά δυστυχώς και άδικα βασανισμένο, όπως καθετί ελληνικό. Στο νησί της Αφροδίτης λοιπόν, και συγκεκριμένα στις ακτές της Πάφου, γεννήθηκε, σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, η ομορφότερη των θεών… η πλασμένη από τον αφρό της θάλασσας (= Αφρο – δίτη). Μία από τις ποικίλες ετυμολογίες της Κύπρου, αναφέρουν μάλιστα, ότι από το φερόμενο ως επίθετο της θεάς Αφροδίτης (Κύπρις), προήλθε και η ονομασία του νησιού. Ωστόσο, η επικρατέστερη εκδοχή, περί της ετυμολογίας της Κύπρου, φαίνεται ότι είναι εκείνη, της οποίας η ρίζα συνδέεται με τα μεγάλα αποθέματα χαλκού, που υπήρχαν στο νησί (zubar= χαλκός, κατά τους Σουμέριους).
Ως προς την αφετηρία της ιστορίας της Κύπρου, ανάγεται στα αρχαία χρόνια, προς έκπληξη κάποιων. Τα πρώτα ευρήματα συνοικισμών, προσδιορίζονται χρονικά στη Λίθινη Εποχή. Το στίγμα της στις τέχνες, το άφησε κατά την Ελληνιστική Περίοδο, ενώ κατά το διαχωρισμό της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η Κύπρος έγινε επαρχία του Βυζαντίου, με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη. Στα νεότερα χρόνια, ιδιαίτερα βάναυση, χαρακτηρίστηκε η περίοδος της Τουρκοκρατίας στο νησί (1571 – 1878). Ακολουθεί η περίοδος της Αγγλοκρατίας (1878 – 1960 μ.Χ.), κατά την οποία δημιουργήθηκαν οι υποδομές ανάπτυξης του νησιού, όπως και οι υποδομές εκμετάλλευσης της γεωγραφικής του θέσης. Αυτό που παρέμενε άσβηστο διαχρονικά όμως, ήταν το εθνικό αίτημα των Ελλήνων Κυπρίων για ένωση με την Ελλάδα.
Η τετραετία 1954 – 1959 σημαδεύτηκε από τον οργανωμένο ένοπλο αγώνα για την Ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα. Το γνωστό ως «Κυπριακό Θέμα» έλαβε διεθνείς διαστάσεις, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί η Βρετανία, να αποχωρήσει από το νησί. Έγιναν και λάθη όμως, καθοριστικής σημασίας, για τη μετέπειτα εξέλιξη, όπως είναι η υπογραφή των συμφωνιών της Ζυρίχης και του Λονδίνου. Ακολούθησαν οι γνωστές άγριες τουρκικές επιδρομές, με επεκτατικές τάσεις, πάρα την επίσημη ανεξαρτησία του νησιού. Έχει χυθεί πολύ ελληνικό αίμα στην κυπριακή γη και μόνο προς τιμήν αυτών των νεκρών, θα έπρεπε και τυπικά πλέον, να αποτελεί κομμάτι μιας Ελλάδας ενωμένης και… ποτέ νικημένης!
Οι πρόσφατες εξελίξεις στην Κύπρο, σε οικονομικό επίπεδο, αποδεικνύουν την ελληνικότητά της. Άπαντες στην Ευρώπη, την αναγνωρίζουν ως ελληνική, γι’ αυτό προφανώς επέβαλαν κι εκεί το καλοστημένο οικονομικό παιχνίδι του ΔΝΤ. Ως εμπορικό σταυροδρόμι, η Κύπρος είναι ικανή, να είναι αυτόνομη και αυτάρκης, σε σχέση με την έκταση και τον πληθυσμό της. Οι πολιτικοί κανόνες όμως, την ενέταξαν αδικαιολόγητα στο δανεισμό, όπως προηγήθηκε και επί ελλαδικού χώρου. Όπως και να καταντούν όμως, τις πολιτικές και οικονομικές καταστάσεις, σαν Έλληνες οφείλουμε να είμαστε ενωμένοι και μέσα σε αυτούς τους ενωμένους Έλληνες εντάσσονται και θα εντάσσονται – για πάντα – τα αδέλφια μας στην Κύπρο.
