Λένε πως… η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, και ορίζοντας ως αρχή της ζωής του κάθε ανθρώπου το χαρακτήρα του, μπορούμε εύκολα να προβλέψουμε και τη μοίρα του. Στην εύπεπτη δικαιολογία των ψυχικών ασθενειών, που μαστίζουν ολοένα και περισσότερους νέους, με βαρύγδουπες ταμπέλες, ουδεμία προσπάθεια γίνεται για ανατροπή πρωτίστως της ατομικής κατάστασης. Στη θέση του παρατηρητή, δεν υπάρχει επαρκής χώρος για δράση, παρά μόνο για κρίση. Στη θέση του πρωταγωνιστή όμως, υπάρχει χώρος για δράση και εξέλιξη σε άμεση αντανάκλαση με το κοινό που παρακολουθεί.
Στόχος του σημερινού άρθρου, δεν είναι ούτε η επανάσταση, ούτε η εξέγερση, πάρα μόνο η αφύπνιση! Αν εμπεδωθεί από τους πάντες, ότι μόνος κύριος του εαυτού μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός, τότε μόνο θα επέλθει η πολυπόθητη ανάπτυξη σε ατομικό, αλλά και συλλογικό επίπεδο. Καμία μοίρα και καμία τύχη δεν είναι ικανές, να ορίσουν τον προορισμό ενός ταξιδιού, του οποίου την πυξίδα, εμείς και μόνο εμείς ρυθμίζουμε. Κανένας δε γεννιέται, για να γνωρίζει τα πάντα, όμως εκείνος που ενδιαφέρεται να γνωρίσει έστω και ένα από αυτά είναι πρωταγωνιστής στη ζωή του.
Αντί, να έχουμε το ρόλο του αδιάφορου παρατηρητή λοιπόν, σε όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα εγκλήματα, που συμβαίνουν γύρω μας καθημερινά, ας έχουμε έναν πιο ενεργό ρόλο, που ταιριάζει στους ζωντανούς! Κανένας εξάλλου, δεν έσωσε το «τομάρι» του, πασχίζοντας μόνο γι’ αυτό. Κάθε άλλο! Όσοι επέτυχαν και ευτύχησαν διαχρονικά είναι εκείνοι, των οποίων η ατομική δράση είχε άμεσο αντίκτυπο στη συλλογική απάθεια. Το άσχημο – όμορφο δε γίνεται και βάσει αυτού λοιπόν, αντιδράμε σε κάθε μορφής ερεθίσματα, που έχουν κακό κίνητρο. Είτε είμαστε εμείς οι αποδέκτες, είτε ο γείτονας… όταν καεί το σπίτι του γείτονα, δε θα αργήσει η στιγμή, που θα καεί και το δικό μας. Κάτω από την πενία της τσέπης, υποσκάπτει η πενία ψυχής και πνεύματος, οπότε καιρός είναι να την καταπολεμήσουμε! Το υγιές της δράσης είναι η αντίδραση… και εμείς αποτελούμε πρότυπο ή κακέκτυπο αυτού, που αργά ή γρήγορα θα μας συμβεί….
