Έχουμε πει άπειρες φορές, πως ιατρικά… το υγιές της δράσης είναι η αντίδραση. Έχουμε αναδείξει το φιλότιμο, το σθένος και τον ηρωισμό των Ελλήνων διαχρονικά, με άξια αναφοράς κυρίως τη δράση του παρελθόντος. Έχουμε φτάσει στο σημείο, να περιαυτολογούμε, χωρίς να υπάρχει κάτι άξιο αναφοράς πλέον, με μόνο στόχο την ψυχική ανάταση των Ελλήνων. Στο όνομα μιας δήθεν αξιοπρέπειας όμως, που ακούγεται έντονα επί των ημερών μας, ο γενναίος κατάντησε δειλός, ο υγιής – άρρωστος και ο δραστήριος – αποβλακωμένος. Στην εύπεπτη δικαιολογία μιας οικονομικής κρίσης, που μόνο υλικά αγαθά στερεί, ο Έλληνας, αντί να σταθεί αληθινά αξιοπρεπής στα δύσκολα, στερεί από τον εαυτό του, ακόμα και το πολυτιμότερο αγαθό, όπως είναι αυτό της ψυχικής του υγείας. Αν ήταν άραγε μετρήσιμη η ευτυχία, πόσο περισσότερο ευτυχής θα ήταν εκείνος, που διέθετε παλάτια, αυτοκίνητα και σκάφη και δε διέθετε το ύψιστα αγαθά του ψυχικού πλούτου, της τόλμης, του φιλότιμου και του σθένους για αέναη δημιουργία;
Παρακολουθώντας, κατά καιρούς, τις δράσεις και τις αντιδράσεις άλλων λαών σε κάθε είδους προσβλητικά ερεθίσματα, αναρωτιέμαι πολλάκις, τι «φταίει» στο δικό μας λαό και ο μόνος τρόπος αντίδρασής του, έχει καταντήσει να είναι ο αυτοκαταστροφικός. Η απάντηση, δυστυχώς, είναι μία και σκληρή και ονομάζεται «ασθενής κριτική ικανότητα». Όταν ασθενεί η κρίση, καθίσταται προβληματική όλη η προσωπικότητα και υπόσταση του ανθρώπου. Χωρίς ορθή και αμόλυντη κρίση, ούτε σωστές επιλογές γίνονται, ούτε εύστοχες δράσεις επιτυγχάνονται, αλλά ούτε και παλάτια χτίζονται. Στη διάχυτη πλάνη λοιπόν και στον επιφανειακό «δηθενισμό», δε γίνεται κάτι ευεργετικό επί της ουσίας, σε ατομικό και κατά συνέπεια σε συλλογικό επίπεδο. Η περιβόητη ισορροπία, δεν πρόκειται ουδέποτε να επέλθει στη ζωή εκείνου, που δεν έχει φροντίσει να την υιοθετήσει πρωτίστως στην ψυχή του και κατά συνέπεια στην κρίση του.
Έχοντας ως απόλυτη πεποίθηση, ότι η μοίρα του κάθε ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του και μόνο πλέον, θεωρώ άσκοπο οποιονδήποτε «βεντετισμό» επιφανειακής μαγκιάς, αξιοπρέπειας και δύναμης, που ουδέποτε αποδεικνύεται εμπράκτως. Τα λόγια σωπαίνουν εξάλλου, όταν τα έργα μιλούν και τα έργα του καθενός αποτελούν το μοναδικό αδιάψευστο και ειλικρινές «εγώ» του. Καιρός είναι λοιπόν, όσοι χρησιμοποιούν τη λέξη «αξιοπρέπεια», να την αποδεικνύουν, όχι με το αδιάφορο «φαίνεσθαι», αλλά με το ενδιαφέρον «είναι» τους. Κανένας δεν ευτύχησε εξάλλου στα μάτια πρωτίστως του κόσμου και μετέπειτα του εαυτού του. Σε τέτοιου είδους γενικές έννοιες, δεν υπάρχουν ούτε ταμπέλες, ούτε δεδομένα. Τη γενική έννοια της ευτυχίας λοιπόν, την ορίζει το υποκειμενικό κριτήριο του καθενός, οπότε καθετί που επιτυγχάνουμε για το «είναι» μας έχει την αντίστοιχη ανταπόκριση και στο «φαίνεσθαι».
Η καλλιέργεια ψυχής και πνεύματος, αποτελεί τη μόνη διέξοδο για την απόκτηση της ορθής κρίσης. Αν όλοι οι Έλληνες, διέθεταν επί των ημερών μας, αυτή τη σανίδα σωτηρίας, θα ήταν σε θέση να διακρίνουν το όμορφο απ’ το άσχημο, το καλό απ’ το κακό, το δυσοίωνο απ’ το ελπιδοφόρο, και τελικά τη ζωή απ’ το θάνατο. Επιλογή μας είναι, από εκεί και πέρα, βάσει της κρίσης μας και μόνο, αν θα επιλέξουμε το μονοπάτι της ανεκτίμητης ζωής ή το τούνελ του αργού θανάτου. Όσοι επιλέξουν να είναι εν ζωή, ας το αποδεικνύουν κάθε στιγμή με τις υγιείς δράσεις τους και αντιδράσεις τους. Ουδείς πιο αξιοπρεπής εξάλλου, από αυτόν που ζει πραγματικά την κάθε στιγμή, με όλες του τις αισθήσεις!
