Πιόνια ενός στημένου εμφυλίου…
Πένθιμη η εβδομάδα που πέρασε για την Ελλάδα, με κάποιους εξ’ ημών, να θρηνούμε εκτός από το άδικο τέλος ενός νέου ανθρώπου και το άδικο τέλος της ανθρωπιάς μας γενικότερα. Δεν είναι λίγες οι φορές, που αναρωτιέμαι, πόσο χειρότερη θα μπορούσε να ήταν η κατάσταση, αν οι Έλληνες δεν ήταν στην πλειοψηφία τους χριστιανοί ορθόδοξοι. Αν δηλαδή, δεν πρέσβευαν άπαντες το υποτιθέμενο αυτονόητο: «Αγαπάτε αλλήλους», που αποτελεί σήμα κατατεθέν κάθε χριστιανού.
Όπως σε κάθε περίπτωση, έτσι και σε αυτήν, μόνο το αποτέλεσμα μετράει, και μόνο σε αυτό αξίζει να επικεντρωνόμαστε: άνθρωπος έσφαξε τον συνάνθρωπό του. Καμία σημασία δεν έχει η ιδιότητα, το χρώμα, η φυλή, η πολιτική πεποίθηση και το «είναι» του δολοφόνου, όσο η τραγικότητα της ίδιας του της πράξης. Καμία σημασία δεν έχει οτιδήποτε άλλο, εκτός από την έμπρακτη απόδειξη αυτού, που πραγματικά είμαστε. Καμία σημασία δεν έχει τελικά η ίδια η ζωή, όσο υπάρχουν θνητοί, που την αφαιρούν.
Εντυπωσιακό μεν… αναποτελεσματικό δε, το πανηγύρι της διαδικτυακής επανάστασης, από τον καναπέ και την καρέκλα. Ποιος ο λόγος, να εξυπηρετούμε τον εσκεμμένο αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης και κρίσης, που κάποιοι σοφά επιβάλλουν; Ποιος ο λόγος, να διχαζόμαστε σε φυλές, σε πολιτικά στρατόπεδα και σε οικονομικές τάξεις, προκαλώντας την προσδοκώμενη αποξένωση και διχόνοια; Ποιος ο λόγος, να διακρίνουμε τους δολοφόνους σε «δημοκράτες» και «φασίστες», απ’ τη στιγμή που η υπάρχουσα ελληνική κοινωνία, μόνο φασισμό αποπνέει;
Αναμφίβολα, είναι λιγότερο αιματηρές οι αυτοκτονίες, δεν παύουν όμως, να φτάνουν αριθμητικά τις χιλιάδες πλέον, και να αποτελούν «ύπουλες δολοφονίες». Ουδείς θα έδινε τέλος στη ζωή του, εάν κάποιοι δεν είχαν φροντίσει ύπουλα και μελετημένα, να δώσουν τέλος στην αξιοπρέπειά του. Ουδείς, θα αργοπέθαινε στην κατάθλιψη και τη μοναξιά του, εάν κάποιοι σιωπηλά και τακτικά δεν του την προκαλούσαν. Ουδείς θα ήταν ο άνθρωπος που είναι, εάν δε λύγιζε και δε γονάτιζε τόσο εύκολα, ζώντας σε πλήρη ανισορροπία, από το χάος που κάποιοι εσκεμμένα δημιουργούν.
Έχοντας λοιπόν, πλήρη εικόνα της παρούσας κατάστασης και κυρίως του καλοστημένου παιχνιδιού εξαθλίωσης, αποδυνάμωσης και διχασμού του ελληνικού λαού, καιρός είναι να ανακάμψουμε. Οι μόνοι ευνοημένοι στην παρούσα κατάσταση είναι όσοι διαθέτουν ψυχική και σωματική υγεία… και μόνο! Ακόμα και γι’ αυτούς, που ασθενούν όμως, το θαύμα δεν είναι απίθανο, να συμβεί. Άπειρα τα παραδείγματα ανθρώπων, που νίκησαν το θάνατο και τις ασθένειες, με πίστη, θέληση, υπομονή και αγάπη. Καθετί, που μοιάζει ακατόρθωτο, θα πρέπει να γεμίζει καθημερινά άπαντες με ψυχική δύναμη, ανάλογου μεγέθους της επιθυμίας μας. Όσο πιο μεγάλη η θέληση, τόσο πιο μεγάλη η ψυχική δύναμη και τόσο πιο αποτελεσματική η δράση. Όσο πιο μεγάλα τα προβλήματα, τόσο μεγαλύτερες οι αντοχές και τόσο μεγαλύτερη η ικανοποίηση επίλυσης αυτών.
Είμαι Έλληνας – άρα υπερήφανος και δυνατός, όταν δε σκύβω το κεφάλι, δε γονατίζω και δεν υποκύπτω στην αναξιοπρέπεια, στην οποία κάποιοι επιθυμούν, να ζω. Είμαι Έλληνας – άρα υπερήφανος και δυνατός, όταν αισθάνομαι, βιώνω και μοιράζομαι τον πόνο του διπλανού μου, ανεξαρτήτως κοινωνικής και οικονομικής θέσης. Είμαι Έλληνας – άρα υπερήφανος και δυνατός, όταν είμαι ικανός, να ξαναγεννηθώ απ’ τις στάχτες μου και να αποτελέσω πρότυπο, για όσους στοιχημάτιζαν, πως δε θα τα καταφέρω. Είμαι Έλληνας – άρα υπερήφανος και δυνατός τελικά, όταν η ψυχή μου ορίζει τη ζωή μου… κι όχι η ζωή μου την ψυχή μου!
