Το όνομα αυτού «Δημοκρατία»,
όταν το πλήθος προς το κοινόν επολιτεύετο συμφέρον, όταν ήρχε η ελευθεροστομία και η παρρησία,όταν η ισονομία εθεωρείτο αναφαίρετο δικαίωμα,όταν ο δήμος σεβόταν πρώτα από όλα τους νόμους για τον πρόσθετο λόγο ότι ο ίδιος τους
εψήφιζε και τέλος όταν ουδείς εδύνατο περιστέλλει την ελευθερία του «γείτονά» του. Κάποια από τα χαρακτηριστικά αυτής είναι τα παραπάνω γνωρίσματα βέβαια που απαιτούν υψηλό ήθος, παιδεία και ευγενή στοιχεία ώστε κάποιος να γίνει υποστηρικτής των. Άλλωστε, η Δημοκρατία δεν ήταν πάντοτε ένα πολίτευμα ιδεαλιστικό; Δεν εφαρμόσθηκε ποτέ.
Γνωρίζω τις προβλέψιμες αντιδράσεις του αναγνώστη και θα υπενθυμίσω αφενός πως στην εποχή μας Αυτή δεν είναι άμεση αλλά έμμεση-κοινοβουλευτική και αφετέρου πως ο Σωκράτης ψέγει στους πλατωνικούς διαλόγους το πολίτευμα της εποχής του για «αστοχίες» και «παραλείψεις». Η απόλυτη κατοχύρωση της άμεσης Δημοκρατίας θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι δεν υπήρξε.
Απότοκος της παλαιάς εκείνης ελληνικής δόξας αποτελεί το σύγχρονο ελληνικό πολίτευμα που επονομάζεται προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία,έχοντας διατηρήσει μεν κάποια από τα πρωταρχικά στοιχεία, εξοβελίζοντας δε μερικά εκ των μη λειτουργικών για τον 21ο αιώνα.Ένα από εκείνα που παρέμειναν ανεξίτηλα στους αιώνες ήταν η ελευθεροστομία:το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης, της παρρησίας, της απρόσκοπτης σημασιοδότησης των τεκταινόμενων.Η θεμελιώδης αυτή δημοκρατική αρχή επιτρέπει την ύπαρξη ιδεολογημάτων ή ιδεολογιών, απόψεων και κινημάτων που δίνουν λύσεις, προσφέρουν διεξόδους, ρυθμίζουν εν μέρει τα γεγονότα.΄Ένα παράδειγμα τέτοιου κινήματος βασισμένου στην ελευθεροστομία συνιστούσαν οι «Αγανακτισμένοι».Έτσι, καθιστάμεθα μάρτυρες διαφορετικών απόψεων εντός ή εκτός του Κοινοβουλίου και κρίνωμεν τις θέσεις κεντρώων, συντηρητικών, σοσιαλιστών, κομμουνιστών, εθνικιστών, εθνικοσοσιαλιστών, φιλελευθέρων, αναρχικών κ.α.
Μερικοί εκ των προειρημένων θα επιχειρούσαν,αν εδίδοτο η ευκαιρία,την ανατροπή της πολιτείας μας. Στον αληθινά Δίκαιο άνθρωπο όμως αυτό δεν εντείνει το φοβικό ερέθισμα. ΕΚΕΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΗ, ΟΤΑΝ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΑΝΤΙΚΡΟΥΕΙ ΚΑΙ ΚΑΘΥΠΟΤΑΣΣΕΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΟΥΣ ΚΑΠΗΛΕΥΤΕΣ ΤΩΝ ΧΑΛΕΠΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ.
Μεταβιβάζοντας τον προβληματισμό στο παρόν και στον αδικοχαμένο νέο οφείλουμε ως υπεύθυνοι πολίτες-παρατηρητές να κάνουμε τις απαραίτητες επισημάνσεις τριών καίριων αντιπροσώπων του λαού. Ας μου επιτραπεί ο πρώτος ταπεινός λόγος,εφόσον γνωρίζω ότι καθένας από εσάς θα προσθέσει ή θα αφαιρέσει κάτι από τα παρακάτω.
1)Κυβερνητικός Συνασπισμός:Η κυβέρνηση επεχείρησε την αναγωγή του ζητήματος σε πρωτεύον και κρίσιμο για την τύχη της χώρας.Η προπαγάνδα της εξουσίας αψήφησε 25000 απολυμένους εκπαιδευτικούς και καμπόσους που απεργούν, αψήφησε πάνω από 3000 αυτόχειρες της οικονομικής ύφεσης, αψήφησε εν τέλει την μη βιωσιμότητα του χρέους, το εθνικό ξεπούλημα,την κινεζοποίηση της Ελλάδος. Η Χρυσή Αυγή μετετράπη σε αποδιοπομπαίο τράγο που παίρνει τις αμαρτίες ενός ήδη χρεωκοπημένου λαού κάτω από το ευρύχωρο πέπλο του φασισμού.(Η πρόταση της ουσιαστικής αλλά μη εμφανούς οικονομικής χρεωκοπίας έχει υποστηριχθεί από τον έγκριτο οικονομολόγο Βαρουφάκη).Αν οι ίδιοι πολιτικοί που οδήγησαν εδώ τα πράγματα φέρουν μέρος της ευθύνης δεν ενδιαφέρει καθόλου. Στόχος είναι η χειραγώγηση ή μάλλον η ετεροκατεύθυνση της σκέψης των εξαντλημένων πολιτών.
2)Χρυσή Αυγή:Δύο είναι τα καίρια σημεία, η ιδεολογία και το απτό, ρεαλιστικό αντίκρισμα της παράταξης.Ως προς την ιδεολογία απεδείχθη πως δεν επιτρέπεται η αποπομπή της,είτε είναι εθνικιστές είτε εθνικοσοσιαλιστές,δεδομένου ότι η ελευθεροστομία είναι αναπόσπαστο δικαίωμα των Ελλήνων λόγω πολιτεύματος και ιστορίας. Από την άλλη μεριά,η «εγκληματική» φύση,οι σκοποί,η δράση και τα όρια των ενεργειών της καλούνται να εξετάσουν από την ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΡΜΟΔΙΑ αρχή, την Δικαιοσύνη.Το ζήτημα επιγράφεται ως ποινικό και όχι πολιτικό.Δεν δυνάμεθα να ψέξουμε μια παράταξη για την ασυλλόγιστη πράξη ενός μέλους της.Σε περίπτωση όμως που αποτιμηθεί κάποια συστηματική, προκαθορισμένη, υποδαυλίζουσα και κατ’ εξακολούθισην παρόμοια συμπεριφορά, τότε είναι προφανές πως δεν συμβαδίζει με την αστική δημοκρατία και για τούτο πρέπει να κηρυχθεί αντισυνταγματική.
Ας μην λησμονούμε ότι ο Περικλής στον Επιτάφιο διαρκώς υποκύπτει στην σύγκριση Σπάρτης-Αθήνας και αναδεικνύεται η τελευταία ως κυρίαρχη.Αντίθετα με τους σημερινούς πολιτικούς άνδρες εκείνος επέτρεψε ελεύθερα αυτή τη πολιτειακή διαμάχη συνδράμοντας στο σημερινό καθοριστικό θέμα με αυτή την σπουδαία διδαχή.
3)Ο χώρος της αριστεράς:Δέσμιος ενός κακομεταφρασμένου γαλλικογενούς πολιτικού-κοινωνιολογικού λεξιλογίου-Αδρανής επι των περιστάσεων-Ταλαντευόμενος ως προς την χρήση βίας-Επαναπαυόμενος επί μακρά άνευ ιδιαίτερης συμμετοχής.Αυτές είναι «ταμπέλες» των φίλων της αριστεράς που οι ίδιο απέδωσαν στον χώρο τους τα τελευταία χρόνια.Η Αριστερά αν και διετέλεσε παράγοντα της μεταπολίτευσης εμφανίστηκε ανέτοιμη και ολιγώρησε.Διαβλέποντας τον κίνδυνο καλύφθηκε πίσω από το συνταγματικό τόξο,καθώς η αναμέτρηση με το αντίπαλο δέος την έριξε δημοσκοπικά. Οι επαναστάτες μετετράπησαν σε γαλήνιους αστούς καταδικάζοντας μονομερώς την Χρυσή Αυγή, ιδιαίτερα μετά την εν λόγω δολοφονία, αφού αποτελούσε πάτημα για αντεπίθεση. Κι όμως, καμιά φορά συνεχίζουν να κακίζουν την πλουτοκρατία της καπιταλιστικής δημοκρατίας κατά την διάρκεια ενός αγώνος σοσιαλδημοκρατικού που έλκει την στεφάνη της αντισυνταγματικότητας νοερά.Ασφαλώς τίποτα άλλο παρά μια διάθεση ανασυγκρότησης και βαθύτατη σύγχυση.
Ο νεκρός όμως,μέσα από τα λόγια του δεν κρυβόταν. Φυσικά, ήταν το θύμα ενός χρυσαυγίτη όπως φαίνεται μέχρι τώρα, ενώ χάθηκε για ένα πουκάμισο αδειανό όπως ειπώθηκε ποιητικά από κάποιον δημοσιογράφο.Τα τραγούδια όμως έχουν κάτι να πουν. Για τούτο και συμπεριλαμβάνω αυτό το βίντεο,όπου ο Killah P αποδεικνύεται όχι μόνο φερέφωνο μιας αριστερόφρονης ιδεολογίας αλλά και προαγωγός της δυιστικής αντίληψης, της βίας, του αιμοσταγούς διαχωρισμού:https://www.youtube.com/watch?v=q_zfk9ge3yM&feature=youtube_gdata_player
Ο αρθρογράφος δεν επιθυμεί να δώσει έτοιμες λύσεις,μήτε να παρουσιαστεί ως ειδήμων σε ζητήματα τόσο περίπλοκα.Ο αναγνώστης θα αντιλήφθηκε ότι επρόκειτο για μία τομή στην επικαιρότητα με αρκετές ελλείψεις και αστοχίες λόγω του περιορισμένου χώρου.Η ετυμηγορία ανήκει στην Δικαιοσύνη. Δικό μας έργο είναι η όσο το δυνατόν υγιή και πλουραλιστική θεώρηση των τεκταινόμενων.Αισχρός είναι ο αφοριστικός λόγος, καθώς επισημοποιεί την έλλειψη ηθικού και πολιτικού έρματος, αλλά επαίσχυντη είναι και η παραπληροφόρηση μαζί με την ετεροκατεύθυνση. Ποια υστερόβουλη ηρωοποίηση μιας δολοφονίας είναι αρεστή όταν περπατούμε ευτυχείς σε ένα σκοινί εμφυλίου πολέμου; Πρώτα από όλα αποτελεί γελοιοποίηση του θανόντος.
Ο τενόρος ακούγεται ηχηρός και τον απολαμβάνουν τα πλήθη˙όταν σταματήσει τα αυτιά των ακροατών δυσανασχετούν επειδή εθίστηκαν σε ένα ψεύτικο άκουσμα που κάποτε τελειώνει και παραπαίουν αναζητώντας λύτρωση. Μόνον ο ευσυνείδητος πολίτης θα επανέλθει στον ρεαλιστικό απόηχο,ο ασυνείδητος θα ξεπουληθεί σε φθηνούς ραψωδούς.Τότε και μόνο τότε τίθεται ο ερώτημα «Επί ασπαλάθων ή ρόδων;»
