Μέσα σ’ αυτό τον κόσμο, που αλλάζει διαρκώς προς το χειρότερο, ένας φαίνεται πως είναι ο τρόπος ζωής έκαστου της πλειοψηφίας των φτωχών… ψυχή τε και πνεύματι: «ο σώζον εαυτόν σωθήτω». Εύλογο απορίας είναι βέβαια, πώς αυτή η πλειοψηφία, αναμένει ουσιαστική προσωπική ανάκαμψη, όταν στοχεύει με τόσο μικροπρεπή στρατηγική σε τόσο ευτελείς στόχους. Όπως και να έχει, ο κόσμος που επιθυμούμε να ζούμε, είναι εκείνος που μόνο εμείς φτιάχνουμε. Ο κόσμος, που εμείς επιλέγουμε να βλέπουμε, δίνοντας τροφή σε ψυχή και πνεύμα, αγνοώντας τις εκάστοτε συνθήκες, που επικρατούν γύρω μας. Η αισθητική, όπως και η αγωγή του καθενός εξάλλου, καλλιεργείται και δεν παρέχεται. Μέσα σε αυτό το φαινομενικά γκρίζο τοπίο λοιπόν, υπάρχουν θεάματα, που ανυψώνουν το επίπεδο αισθητικής, που ολοένα και ισοπεδώνεται από την καρέκλα, στην οποία η πλειοψηφία αρέσκεται βολικά να «ζει».
Όσο πιο καλαίσθητα τα θεάματα, που επιλέγουμε να απολαμβάνουμε και να δημιουργούμε, τόσο πιο σημαντικά τα βήματα απεξάρτησης από τη γενικευμένη αποβλάκωση, ιδίως των νέων, που οφείλουν να παράγουν κι όχι απλά να παρατηρούν. Στην Ελλάδα της παρακμής λοιπόν, όποιος ψάχνει – πάντα θα βρίσκει αφορμές, για να εμπλουτίσει το οπτικό του πεδίο και να απαλλάσσεται μεγαλοπρεπώς από τις κάλπικες εντυπώσεις, που τα ΜΜΕ βολικά επιβάλλουν. Δεν υπάρχει κάτι πιο εύκολο, από το να αποπροσανατολίζει και να εντυπωσιάζει έκαστος με τα λόγια του, ιδίως επί των ημερών μας. Δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο και αξιέπαινο όμως, απ’ το να είναι έκαστος εμπράκτως αντάξιος των λόγων του.
Αυτή η έμπρακτη απόδειξη του «είναι» μας, αποτελεί τη μεγαλύτερη αδυναμία των φτωχών ψυχή τε και πνεύματι Νεοελλήνων. Εγκλωβισμένοι όλη μέρα και κάθε μέρα στην εικονική πραγματικότητα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αδυνατούν να ανταπεξέλθουν στην αληθινή πραγματικότητα. Αυτή η κατ’ επιλογήν ανικανότητα λοιπόν, είναι καιρός να καταπολεμηθεί. Αποδεικνύεται εξάλλου, η προκοπή ή η κατάντια, από τα πεπραγμένα και κυρίως τη ζωή του καθενός, οπότε ας γίνει η αρχή για υγιή ανάκαμψη στην πραγματική ζωή. Οι συνθήκες είναι όντως άθλιες, οι ευκαιρίες μηδαμινές και η ελπίδα μακρινό όνειρο, όμως… τι κάνουμε εμείς γι’ αυτό;
Ξεκινώντας από τώρα, ας κλείσουμε μάτια και αυτιά σε όσα και όσους δρουν αρνητικά στη διάθεσή μας. Λίγα μεν, ευεργετικά δε… τα παραδείγματα ανθρώπων, που δεν έχουν λυγίσει στη διάχυτη μιζέρια και ευτέλεια των ημερών. Λίγοι είναι εκείνοι, που επενδύουν στις ικανότητές τους κι όχι στην εμετική και αναποτελεσματική στρατηγική του «φαίνεσθαι». Αντί λοιπόν, να περνούν άσκοπα οι ώρες μπροστά σε μια οθόνη, ας δημιουργήσουμε εμείς το κλίμα και τις συνθήκες για ωραίες και ανεξίτηλες στιγμές.
Η διάθεση και η ψυχική ενέργεια, παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στις μεταξύ μας σχέσεις. Συμφέρον μεν να αφηνόμαστε στην πρωτοβουλία των άλλων, ευτελές δε για την ανικανότητα του δικού μας «είναι». Ούτε 1 ευρώ δε χρειάζεται, για να κάνουμε τους γύρω μας χαρούμενους, με έναν καλό και ενθαρρυντικό λόγο, που από καρδιάς εννοούμε. Ούτε 1 ευρώ δε χρειάζεται, για να απλώσουμε κυριολεκτικά το χέρι στους φαινομενικά δυνατούς και ρεαλιστικά αδύναμους αυτής της δυσχερέστατης εποχής. Ούτε 1 ευρώ δε χρειάζεται, για να πάψουμε να εκμεταλλευόμαστε και να δημιουργούμε ψεύτικες, ιδιοτελείς και εικονικές σχέσεις. Ούτε 1 ευρώ δε χρειάζεται τελικά, για να δώσουμε στη ζωή μας, το χρώμα που της αξίζει. Εμπλουτίζοντας το οπτικό μας πεδίο – εμπλουτίζουμε και την ψυχή μας, άρα και τη ζωή μας, οπότε ας γίνει η αρχή… έστω κι αργά!
