Η ανακοίνωσή μου θα παρουσιάσει συνοπτικά ένα θέμα στην ποίηση του Καβάφη, κυρίαρχο στη σημασία του και εξελικτικό στη διάστασή του — με την έννοια ότι εκδιπλώνεται προοδευτικά,
από τη δεκαετία του 1890 μέχρι και το τέλος της ζωής του ποιητή. Αναφέρομαι στο θέμα της ετερότητας και πιο συγκεκριμένα, από τις πολλαπλές μεταμορφώσεις της στην ποίηση του Αλεξανδρινού, στο ποιητικό βίωμα του «τολμηρού» (βλ. αποκλίνοντος) σεξουαλισμού.
Στη σταδιακή του εξέλιξη, υποστηρίζω, το θέμα εκδηλώνει τρεις διακριτές φάσεις: (α) τη φάση της Ενοχής, κατά την οποία η σεξουαλική ετερότητα, βιωμένη σε πραγματικό χρόνο, ενσταλάζει στο ποιητικό υποκείμενο τύψεις, καταισχύνη και ένα αφόρητο αίσθημα (αυτο)εγκλεισμού και αποκλεισμού·
(β) τη φάση της Παραδοχής και της Ανοχής, όπου η ποιητική περσόνα παραδίδεται πια στη «μοιραία χαρά», την άφευκτη διαφορετικότητά της, αφήνοντας να διαφανούν παράλληλα οι πρώτες ενδείξεις ότι η εμπειρία σιγά-σιγά αρχίζει να ανασημασιοδοτείται· και τέλος (γ) τη φάση της Αποδοχής, όπου η εμπειρία αποτελεί πια μακρινή ανάμνηση του σώματος, όχι του μυαλού, και έτσι, ως μυική μνήμη σχεδόν, λυτρωμένη από το εποικοδόμημα της ενοχής, αποθησαυρίζεται και μετουσιώνεται σε ποίηση.
Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο http://antonispetrides.wordpress.com
Αρθρογραφία: Λωτοφάγοι
