Ανάμεσα στα πιο κάτω ποιήματα ξεχωρίζουν, κατά την ταπεινή μου άποψη, εφτά: τα μεγαλοπρεπή και επικά “Στον ξενώνα της Βηθλεέμ” και “Η Γέννηση” του Άγγελου Σικελιανού· οι τρυφεροί “Πόνοι της Παναγιάς” του Βάρναλη· τα “Χριστούγεννα” του Σπεράντζα με την παιδική τους αθωότητα· και τα πικρά “Χριστούγεννα 1948″ του Σαχτούρη, “Παραμονή Χριστουγέννων” του Λειβαδίτη και “Χριστουγεννιάτικη Ιστορία” του Γκανά. Πάνω από όλα βεβαίως ξεχωρίζουν – και συγχωρέστε με – οι αθάνατοι βυζαντινοί ύμνοι…
Ο κατάλογος είναι σαφώς επιλεκτικός, μερικός και υποκειμενικός, αφού αντανακλά τις προσωπικές προτιμήσεις μου. Συμπληρώστε ελεύθερα!
Για διευκόλυνση της περιήγησής σας (το ποστ είναι κάπως… σεντονοειδές!), ιδού ο κατάλογος των είκοσι οκτώ ποιημάτων που ανθολογούνται κατά σειρά:
Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο http://antonispetrides.wordpress.com
