ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το ποίημα συμπεριλαμβάνεται στη συλλογή “Πούσι” (1947) και αφιερώνεται στον ποιητή και θεατρικό συγγραφέα Νίκο Τουτουντζάκη.
Η έννοια της “στεριανής ζάλης” περιγράφει το αίσθημα που βαραίνει τον ναυτικό, όταν βρίσκεται στη στεριά. Πρόκειται για μια αίσθηση αστάθειας, ιλίγγου και αποπροσανατολισμού ανάλογη με τη ναυτία που προκαλεί στους στεριανούς η θάλασσα και που οφείλεται στο γεγονός ότι ο στεριανός νιώθει πως η στεριά είναι χώρος στον οποίο δεν ανήκει. Για τη “στεριανή ζάλη” βλ. περισσότερα στη σχετική μας σημείωση στο ποίημα “Μαρέα”, όπου παρατίθεται και ενδεικτικό απόσπασμα από τη “Βάρδια”.
Στο εν λόγω ποίημα η αίσθηση της αστάθειας επιτείνεται από το γεγονός ότι ο ίδιος ο χώρος του ποιήματος είναι οριακός: το ποίημα τοποθετείται στο λιμάνι του Λονδίνου (Port of London)στις όχθες του ποταμού Τάμεση, στο οποίο έχει προσαράξει το καράβι, προφανώς για καιρό. Το λιμάνι γενικά στον Καββαδία είναι ένας «άλλος» χώρος, between and betwixt, ούτε στεριά ούτε θάλασσα, χώρος στον οποίο ο ναυτικός βυθίζεται στην πορνεία, τα ναρκωτικά και την κραιπάλη εν αναμονή του καινούριου απόπλου, που συχνά καθυστερεί βασανιστικά.
Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο http://antonispetrides.wordpress.com
