Ο Κώστας Μόντης προς τη ζωή

Σήμερα, 1η Μαρτίου, συμπληρώνονται δέκα χρόνια από τον θάνατο του Κώστα Μόντη, ενός από τους σπουδαιότερους Έλληνες Κύπριους ποιητές του 20ου αιώνα. Επειδή οι σπουδαίοι ποιητές δεν πεθαίνουν, απλά ” μετακομίζουν τους στίχους τους”, οι “Λωτοφάγοι” θα τιμήσουν τη μνήμη του Μόντη ανθολογώντας μερικά από τα πολλά ποιήματα που απηύθυνε, σε τρίτο ή και σε δεύτερο ενικό πρόσωπο, σαν φίλος προς φίλη, “Προς Ζωήν”.

Κάποια από τα ποιήματα αυτά είναι εξομολογητικά, άλλα νοσταλγικά, άλλα ελαφρώς μελαγχολικά, τα περισσότερα όμως βγάζουν κάτι που μοιάζει σαν παιγνιδιάρικο μάλωμα, σαν το παράπονο του εραστή προς τη φευγαλέα του αγαπημένη.

Στη συλλογή Πικραινόμενος εν Εαυτώ (1975), την κατεξοχήν εισβολική συλλογή του Μόντη, την πιο ελεγειακή, την πιο αληθινά πικραμένη, ο διάλογος εξελίσσεται σε κανονικό ερωτικό καυγαδάκι.

Στα Κύπρια Ειδώλια (1980), συλλογή στην οποία η θνητότητα και η προοπτική του θανάτου προβάλλουν πιο αληθινές από ποτέ στα μάτια του ποιητή, λαμβάνει χώρα και η πιο εκτεταμένη συνομιλία με τη Ζωή. Εδώ είναι η ίδια η Ζωή που μαλώνει μάλλον τους ανθρώπους: τι τους υποσχέθηκε στο κάτω-κάτω κι αυτή της ζητάνε τώρα λογαριασμό;

Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το διαβάσετε στο http://antonispetrides.wordpress.com