Ορισμένοι, λοιπόν, ισχυρίζονται πως η γλώσσα των νέων δεν πάσχει από λεξιπενία, αλλά το αντίθετο. Είναι εμπλουτισμένη απλώς το λεξιλόγιό τους περιέχει πιο «σύγχρονες» λέξεις, με την έννοια ότι δεν είναι τόσο προσεγμένο. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι έφηβοι χωρίζονται σε ομάδες, δηλαδή διαφέρουν όσον αφορά τα ενδιαφέροντα (π.χ. emo, φίλαθλοι ποδοσφαίρου, μοδάτοι, κ.ά.). Έτσι, φτάνουμε στο σημείο να μη γίνονται κατανοητοί από τις παλαιότερες γενιές (γονείς, παππούδες, καθηγητές). Συναντάται, δηλαδή, το γνωστό χάσμα γενεών.
Τουναντίον, η άλλη «ομάδα» ανθρώπων ισχυρίζεται πως οι έφηβοι χαρακτηρίζονται από λεξιπενία και πως είναι πολύ σημαντικό για την μετέπειτα πορεία τους. Τα αίτια; Πολλά! Λίγο η ανάπτυξη της τεχνολογίας, λίγο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Ε, δε θέλει και πολύ.. Ας στρέψουμε αρχικά το βλέμμα μας στην τεχνολογία. Πολλοί είναι οι νέοι, που περνούν το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου τους μπροστά σε έναν υπολογιστή ή στο «κουτί», που μεταδίδει πολλές πληροφορίες, κρατώντας σε αδράνεια το μυαλού του νέου. Και ποιο το αποτέλεσμα; Να ενστερνίζονται πολλές καθημερινές λέξεις από την αγγλική γλώσσα, παραμερίζοντας την πιο πλούσια γλώσσα, την ελληνική.
Και τώρα ας εξετάσουμε την ευθύνη που «πέφτει» στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Κάποιοι από εσάς θα αναλογιστείτε «γιατί;». Για σκεφτείτε, λοιπόν, τα μαθήματα που διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία: στοχεύουν στην αποστήθιση και όχι στην ελεύθερη βούληση του μαθητή. Σε αυτή την άποψη πιο κοντά βρίσκουμε την Ιστορία, όπου ο μαθητής δε δύναται να εκφράσει με το δικό του τρόπο τα διάφορα ιστορικά γεγονότα, αλλά μένει στην αποστήθιση.
Εάν, λοιπόν, όντως υπερισχύει η άποψη ότι η νεολαία μας χαρακτηρίζεται από λεξιπενία, κρίνεται αναγκαίο να μην εξαπλωθεί κι άλλο, γιατί είναι ένα γεγονός, που μπορεί να επιφέρει ακόμη και καταστροφικές επιπτώσεις στον πολιτισμό της χώρας μας. Ο καθένας ας προσπαθήσει να συνετίσει τον εαυτό του, ειδάλλως θα οδηγηθεί σε επικοινωνιακή αδυναμία με τον κοινωνικό του περίγυρο.
