Για το θέμα του Πανεπιστημίου Αθηνών:
Το αυτοδιοίκητο δεν πρέπει να το θέλουμε όπου μας συμφέρει κι όπου δε μας συμφέρει να μην το θέλουμε. Στην προκειμένη περίπτωση, σε γενικές γραμμές όπως είπα και στη Βουλή, ο κ. Φορτσάκης έχει δίκιο. Είναι δικό του θέμα, της διοικητικής του αυτοτέλειας το θέμα της ασφάλειας, της καθαριότητας και τα συναφή, η πολιτεία, όπου χρειάζεται να διευκολύνει θα το κάνει, όμως και η επιλογή του αυτή καθαυτή πέραν του τυπικού, μας βρίσκει και ουσιαστικά σύμφωνους. Το θέμα της εταιρείας ιδιωτικής φύλαξης είναι ένας δρόμος που τον χρησιμοποιούν πάρα πολλά Ιδρύματα, στο εξωτερικό δεν το συζητάω αλλά και στην Ελλάδα πια και εδώ θα μπορούσε να επεκτείνει και τη μέθοδο αυτή και σε όλο το Πανεπιστήμιο. Δεν το έκανε. Μίλησε για την Πρυτανεία στην οδό Πανεπιστημίου. Εκεί δηλαδή που πριν από τρία χρόνια με μαχαίρια έσκιζαν πίνακες ιστορικούς, που κατέστρεφαν την περιουσία του ελληνικού Πανεπιστημίου. Στην Πανεπιστημίου, όχι σε κάποια γωνιά απόμερη, στην οδό Πανεπιστημίου. Μιας πόλης που πρέπει να ζήσει απ’ τον τουρισμό.
Και είπε ο άνθρωπος ότι όποιος μπαίνει κι όποιος βγαίνει, όπως συμβαίνει παντού στον κόσμο, θα πρέπει να δηλώνει τ’ όνομά του. Δεν κατάλαβα γιατί αυτό είναι πρόβλημα. Και κανένας Βουλευτής ή άλλος παράγων του δημοσίου βίου συνδικαλιστής ή οτιδήποτε ή δημοσιογράφος ή πολιτικός, δεν έχει δικαίωμα να μπαίνει μέσα στο Πανεπιστήμιο λες και είναι το σπιτάκι του.
Δεν είναι το σπιτάκι του. Είναι δημόσιος χώρος, είναι Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου, το μεγαλύτερο της χώρας και το πιο ιστορικό, πρέπει να το προστατεύσουμε, πρέπει να προστατεύσουμε το κύρος του. Μη μας παραξενεύει μετά που μας αξιολογούν άσχημα και τα βάζουμε με το Πανεπιστήμιο ενώ το καταστρέφουμε εμείς οι ίδιοι.
Προσπαθώ να δημιουργήσω όρους διαλόγου σ’ αυτή τη χώρα η οποία υποφέρει απ’ αυτά, από την έλλειψη όρων διαλόγου. Δε συγκρίνω κάτι που δε συγκρίνεται. Δε μπορώ να συγκρίνω ένα ον του ζωικού βασιλείου μ’ ένα ον του φυτικού βασιλείου. Μπορώ να κάνω συγκρίσεις και συσχετισμούς στο πλαίσιο μιας αφηρημένης προσέγγισης επειδή ως επιστήμων έτσι το επιλέγω, αλλά είμαι μόνος μου.
Όταν πάμε να συνεννοηθούμε εκατομμύρια άνθρωποι πρέπει να βρούμε κοινούς κανόνες. Και αυτό το λέμε στην Ευρώπη, κοινή λογική και μέτρο. Εδώ πώς στέκει η συζήτηση αυτή με αυτό το επιχείρημα, ταυτόχρονα με την πραγματικότητα που λέει ότι ο άνθρωπος δεν έβαλε αυτά τα μέτρα και τα σταθμά για τοcampus του Πανεπιστημίου, για το χώρο; Για την Πρυτανεία μίλησε. Στην Πρυτανεία έγινε ό,τι έγινε.
Γιατί για την Πρυτανεία που είναι το Διοικητήριο του μεγαλυτέρου Πανεπιστημίου της χώρας, στο κέντρο της Αθήνας, είπε «θέλω να ξέρω ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Όχι για να του το απαγορεύω, για να ξέρω ποιος είναι. Αυτό γιατί είναι προβληματικό; Όταν στο ίδιο κτίριο στηλιτεύαμε όλοι μαζί, κι εσείς κι εγώ και όλοι, την καταστροφή των έργων τέχνης και της δημόσιας περιουσίας πριν από 3 χρόνια, από δήθεν αγανακτισμένους.
Γιατί αυτό είναι παράλογο πια στην Ελλάδα που θέλει να επιζήσει; Ποιος έχει το δικαίωμα; Επειδή είναι Βουλευτής; Επειδή είναι συνδικαλιστής; Επειδή είναι τι; Να μπαίνει σ’ αυτό το χώρο, να δημιουργεί προβλήματα, να φτιάχνει προβλήματα δημιουργώντας ένα τεταμένο κλίμα που άλλοι μπορούν να το εκμεταλλευτούν επειδή έτσι θέλησε γιατί έτσι το είδε; Τι χώρα είναι αυτή που όλα αυτά πρέπει να τα δούμε μ’ αυτό τον τρόπο;
Υπό την έννοια αυτή θεωρώ πολύ θετική την όλη συζήτηση που γίνεται και την προκάλεσα και στη Βουλή πριν από λίγες ημέρες. Για ν’ ακουστούν αυτά.
Εμένα πολλοί φίλοι μου που έχουν μετακινηθεί προς το ΣΥΡΙΖΑ, μου λένε «εδώ όχι». Θα μου πείτε η προσωπική μου μαρτυρία παίζει κάποιο ρόλο, πολιτικά επηρεάζει; Όχι. Αλλά κι εγώ άνθρωπος είμαι, σας λέω μια προσωπική εμπειρία. Δεν υπάρχουν πολλοί έλληνες που τα δέχονται αυτά. Και δε μπορούμε να είμαστε αιχμάλωτοι των ελαχίστων που προφασίζονται την ελευθερία των ιδεών.
Η ελευθερία των ιδεών υπάρχει στους χώρους της διανόησης, στ’ αμφιθέατρα, στις συζητήσεις, στα γραπτά, στα κείμενα. Τα προσβάλλει κανείς αυτά και τα περιορίζει; Ελεύθερα είναι τα πάντα. Πρέπει δηλαδή επειδή είναι ελεύθερα τα πάντα, να καταστρέφουμε τη δημόσια περιουσία; Να μπαίνουμε στα δημόσια κτίρια και να τα καταστρέφουμε; Και είναι ανελευθερία να λες δώσε μας τ’ όνομά σου; Τι πειράζει να δώσεις τ’ όνομά σου; Ποιον φοβάσαι;
Δε νομίζω ότι εδώ η κοινή λογική μπορεί να συνηγορήσει υπέρ των επιχειρημάτων που κάποιοι της αντιπολίτευσης αρθρώνουν ή υπέρ των επιχειρημάτων που δε στέκουν στην κοινή λογική.
Όλοι όσοι είμαστε πανεπιστημιακοί είμαστε πάντα ανήσυχοι σε ό,τι αφορά τα ενδεχόμενα περιορισμού της ακαδημαϊκής ελευθερίας. Και αυτή η ανησυχία είναι πάγκοινη στους πανεπιστημιακούς. Και είναι κι ένα προτέρημά τους αν θέλετε. Μα τι σχέση έχει αυτό με το ότι μπαίνω μέσα και σου καρφώνω καδρόνια στην πόρτα; Αυτό είναι ελευθερία; Το ότι σε δέρνω είναι ελευθερία; Δε μπορώ να βρω συσχετισμούς.
Εγώ στη Βουλή δεν τα είπα αυτά που σας λέω μ’ επιθετικό τόνο και με προσβλητικό, ούτε ανέφερα τα ονόματα των συναδέλφων. Οι ίδιοι πήραν το λόγο μετά και είπαν «εγώ είμαι, εγώ το έκανα και αυτό είναι η αιτία».
Έκανα έκκληση, δε βγήκα επιθετικά απέναντι στη Βουλή, σ’ αυτούς δηλαδή που έχουν αντίθετη άποψη με τη δική μου να τους κουνήσω το δάχτυλο. Είπα ότι είμαστε σε μια χώρα που προσπαθεί να βγει από την κρίση, έχουμε μια πόλη η οποία πρέπει να ζήσει από τον τουρισμό, έχουμε ένα κτίριο κόσμημα, ένα από τα λίγα που απέμειναν στην Ελλάδα, στο κέντρο της Αθήνας, εκεί στεγάζεται η Πρυτανεία του μεγαλυτέρου και ιστορικότερου Πανεπιστημίου της χώρας και εκεί ο Πρύτανης έβαλε όρους εισόδου και εξόδου. Τι θέλετε να βάλει κα Καραγιάννη; Να πει «ελάτε και κάψτε το»;
Για τις μετεγγραφές των φοιτητών:
Στέλνουμε το απόγευμα στα Πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ τους σχετικούς καταλόγους των αιτουμένων, αυτοί είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που περιμέναμε κι εμείς και τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ και τρέμαμε, γιατί δε θα μπορούσαμε ν’ αντιμετωπίσουμε λόγω ποσότητας το πρόβλημα. Είναι περίπου 13.000, ούτε καν 13.000, απ’ αυτούς 3.500 είναι οι έχοντες χρησιμοποιήσει ως βάση το οικονομικό κριτήριο, ότι έχουν οικονομικές δυσκολίες, απ’ αυτούς όμως τους φοιτητές, τους 3.500 περίπου 500 θα πάρουν μετεγγραφή γιατί ο σχετικός νόμος, είναι δική μου νομοθετική πρωτοβουλία αυτή, έχει ένα όριο 10% για κάθε τμήμα. Είναι το οικονομικό κριτήριο. Επειδή ήταν πολύ γενναιόδωρη η άλλη διάταξη, εγώ που πρόσθεσα αυτή για τους φτωχούς, γιατί ακούστε τώρα, προέβλεπαν για κάθε τρίτεκνο αλλά όχι για το φτωχό. Δηλαδή ένας που έχει ένα παιδί αλλά δεν έχει λεφτά, αυτός δε μπορούσε να κάνει μετεγγραφή, έπρεπε να έχει δυο σπίτια. Ενώ ένας πλούσιος τρίτεκνος μπορούσε να κάνει μετεγγραφή. Δεν είναι αντίφαση;
Και προσέθεσα εγώ τον Ιούλιο κατ’ αρχήν για τους αναπήρους το πιστοποιητικό ΚΕΠΑ, έτσι πολύ λιγότερες αιτήσεις κατατέθηκαν γιατί με γιατρό δημοσίου νοσοκομείου θα είχαμε όποιον ήθελε με πιστοποιητικό δήθεν περί μετεγγραφής και έβαλα και το κριτήριο του 10% ώστε τα τμήματα να παίρνουν τους φοιτητές που μπορούν να τους κάνουν μάθημα, έχουν δηλαδή τους τεχνικούς όρους. Άρα, από τις περίπου 13.000 αφαιρέστε 3.000, πάμε στις 10.000. Είναι αντιμετωπίσιμος ο αριθμός.
Και παρακαλώ σήμερα και το κάνω κι από την εκπομπή σας, θα το κάνω και μ’ επιστολή μου το απόγευμα, παρακαλώ τους Προέδρους των τμημάτων, τους Πρυτάνεις, τους Προέδρους των ΤΕΙ, γρήγορα να κάνουν τις σχετικές διαδικασίες. Ειδικά εκείνοι που έχουν πολύ μικρό αριθμό. Υπάρχει τμήμα που έχει 5 φοιτητές. Μην τους καθυστερεί. Θα μου πείτε, είναι 5. Ναι, είναι 5 αλλά είναι 5 φαμίλιες που έχουν πρόβλημα. Να το κάνουν γρήγορα γιατί υπάρχουν παιδιά που μένουν σε ξενοδοχεία. Θα καταλάβω τώρα ας πούμε το Πολυτεχνείο, τους μηχανολόγους ν’ αργήσουν, που έχουν το μεγαλύτερο αριθμό. Αλλά δε μπορώ να καταλάβω ένα τμήμα που έχει 30 φοιτητές γιατί να μην πάει γρήγορα.
Άρα να πούμε κι εσείς κι εγώ ότι γι’ αυτά τα παιδιά που είναι σε τμήματα που έχουν λίγους, μπορεί η διαδικασία να γίνει πάρα πολύ γρήγορα και μέσα στο Νοέμβριο τα παιδιά να πάνε στο τμήμα τους, να βρουν τους καθηγητές τους, να πάρουν τα βιβλία τους, να μπουν στις αίθουσές τους και να μην έχουμε το φαινόμενο αυτά να γίνονται το Φλεβάρη, ενώ μια οικογένεια έχει καταξοδευτεί. Κάναμε που κάναμε τη ρύθμιση αυτή τη γενναιόδωρη, ας την εφαρμόσουμε και σωστά.
Την Παρασκευή το βράδυ τελείωσε η προθεσμία κατάθεσης των αιτήσεων. Εμείς σήμερα, Πέμπτη, το απόγευμα στέλνουμε σε κάθε τμήμα τους φοιτητές που έχουν αιτηθεί. Δηλαδή μέσα σε 5 μέρες το κάναμε. Παρακαλούμε τώρα τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ να πάνε γρήγορα.
Για το ενδεχόμενο αλλαγών στο νόμο για μετεγγραφών:
Δεν έχω σκεφτεί κάτι τέτοιο, στο μυαλό μου είναι μόνο το οικονομικό κριτήριο αλλά και το κριτήριο των προσωπικών δυνατοτήτων, αναπηρίας δηλαδή. Υπάρχουν και ορισμένες άλλες περιπτώσεις που είναι τραγικές, της ζωής. Αυτές δε μπορείς να τις καλύψεις με νόμο. Έχω περίπτωση παιδιού που ο πατέρας δολοφόνησε τη μητέρα και το παιδί θέλει να γυρίσει στην πόλη να μείνει με τη γιαγιά. Και δεν είναι πρωτοετής.
Αυτό πώς να το ρυθμίσει ο νόμος; «Όποιος δολοφόνησε»; Τι να πει ο νόμος; Για φανταστείτε ένα νόμο τέτοιον, δε βγαίνει πέρα. Εδώ έχει διακριτική ευχέρεια το Υπουργείο Παιδείας, ο Υπουργός δηλαδή, να κάνει τη μετεγγραφή μεμονωμένα. Μου έθεσε προχθές το διοικητικό προσωπικό του Πανεπιστημίου Πατρών το εξής: Ένα ζευγάρι Πατρινών σκοτώθηκε στην εθνική οδό, πατέρας μάνα στον τόπο. Το παιδί είναι φοιτητής. Να το φέρουν στην Πάτρα. Θα το κάνω. Κατ’ εξαίρεση θα το κάνω. Αλλά αυτό δε μπορεί να γίνει κατηγορία με νομοθετικό κριτήριο. Θα σου πει ο άλλος, «τότε αφού το κάνεις αυτό, κάνε και το δικό μου που το πρωί που ξυπνάει βγάζει ένα σπυράκι στο μέτωπο» ή έχει αναφυλαξία ή σου φέρνω πιστοποιητικά ότι είναι ταραγμένο διανοητικά. Όχι φίλε, άστο. Δηλαδή άμα πάμε θα το ξεχειλώσουμε. Θα πάμε μόνο σε περιπτώσεις τέτοιες, κραυγαλέες που σε όποιον και να το πεις καταλαβαίνει. Αλλά αυτές τις κατηγοριοποιείς; Δε μπορώ να το κάνω. Δηλαδή τι να γράψει ο νόμος; Τι να προβλέψει; Αφού η ζωή φέρνει τ’ απροσδόκητα.
Για το θέμα των ΙΕΚ που έχουν οφειλές σε ασφαλιστικά ταμεία:
Τώρα θα περιμένουμε τις 100 δόσεις. Για να είμαστε δίκαιοι. Στη συνέχεια κάνουμε μια αυθαίρετη κατά κάποιον τρόπο αλλά πάρα πολύ δίκαιη, αυθαίρετη με την έννοια ότι δεν έχει απόλυτη νομική βάση, αλλά απόλυτα δίκαιη και λογική διάκριση ανάμεσα σ’ αυτούς που αξίζει να είναι στο χώρο της εκπαίδευσης και σ’ αυτούς που δεν αξίζουν να είναι. Θα κάνουμε ένα ταξίδι στην Κίνα 2 με 10 Δεκεμβρίου. Θα ζητήσω να έρθουν μαζί μου ένας από τα Πανεπιστήμια, ένας από τα ΤΕΙ και αρκετοί επιχειρηματίες στο χώρο της μεταλυκειακής μη τριτοβάθμιας. ΙΕΚ και κολέγια. Εκεί άνθρωπος ο οποίος τσακώνεται με το ΙΚΑ ή έχει διενέξεις με τη Δικαιοσύνη δε μπορεί να έρθει. Δε μπορεί εγώ και ο κάθε Υπουργός μετά από μένα να είναι στο έλεος κάθε φωτογράφισης. Πού ξέρεις τι είναι ο άλλος; Εδώ εμείς τώρα λοιπόν που ψάχνουμε κάθε τέτοια ταυτότητα, έχουμε δυο προβλήματα.
Εκείνους που διαφημίζονται με τα χρήματα του ΙΚΑ, δεν πληρώνουν το ΙΚΑ και διαφημίζονται στις τηλεοράσεις και εκείνους οι οποίοι έχουν προβλήματα με τη δικαιοσύνη ή καταστρατηγούν το νόμο. Δηλαδή έχω περίπτωση τέτοιου «Ιδρύματος» που έβγαλε μάλιστα και μια επιστολή εναντίον μου και εκφράζει πικρία, περίπου κλαίει, ο οποίος λέει ότι «εγώ την εταιρεία μου την έκλεισα προ ετών, γιατί με ευτελίζετε;». Κι έχει κάνει θυγατρική δήθεν καινούργια με γενικό Διευθυντή τον καφετζή του.
Για το Δελτίο Τύπου πατήστε εδώ.
