Ποιό ΟΧΙ;Ποιo γεγονός και ποια διδαχή;

Έτσι ο ποιητής, σκληρός, και να ζητά τ’ αδύνατα.
Οδ.Έλυτης.

«Δεν διαισθάνθη ποτέ οτι την στιγμή εκείνη ΟΛΟΙ οι Ελληνες ήταν στο πλευρό του για πρώτη φορά», έλεγε ο Σεφέρης χρόνια, πολλά χρόνια μετά, αλλά «το αίμα φέρνει κι’ άλλο αίμα», συνεχίζει να διατείνεται επί σπαλάθων και ρόδων· δεν έπαψε ποτέ να το λέει. Αποστέργουμε, ήδη από την αρχή την καταδίκαση των Ποιητών ως ο Πλάτωνας διδάσκει ψάχνοντας από την άλλη μεριά δική μας διδαχή;Ναι, την απεμπολούμε προς χάριν του σκοπού αφού ουδείς εδιδάχθη διά φιλοσόφων.Η Ποίηση τους ακούμπησε, έστω λίγο, και ο καθένας είναι Ποιητής αφού πλάθει τα ναι ή όχι της καθημερινότητας του.Στα καθ’ ημάς όμως, αν οι Ποιηταί δικαιώνονται (και δεν παραπλανούν όπως ισχυριζόταν ο Πλάτων) και όλοι είναι ποιητές, όλοι μαζί, αναφανδόν είπαν ΟΧΙ;Προδήλως όχι και εξηγούμαι πρωθύστερα.
Το ΟΧΙ ελέχθη από έναν δικτάτορα, απορριπτομένου επί τέσσερα έτη εκ του συνόλου κατά του ποιητού τα λόγια, ενώ ο αριστερός λόγος ολιγώρησε διά του συμφώνου Μολότωφ – Ρίμπεντροπ, την στιγμή που ο βασιλεύς ήτο εις πλάνην ακραιφνήν εκφραζομένην εις εκπεφρασμένην διχόνοιαν μετά του δικτάτορος κι ο λαός αδύναμος περιελθών εις λογοκρισίαν.Συμφωνούμε λοιπόν πως ο φασίζων δικτάτωρ με την αυτή ιδιότητά του επεθυμούσε τον πόλεμο; Όχι δεν τον ηθέλησε ποτέ όπως αποδεικνύεται από το ημερολόγιό του που κατά τα συμβεβηκότα εύδηλα δεν υφίστατο αλλοίωση.
Από την άλλη μεριά έθνος υπήρχε να φωνάξει;Έθνος βεβαίως υπήρχε,μα δεν φώναξε τοις πάσι ως διισχυρίζονται.Γιατι λοιπόν οι πολιτικάντηδες εκ κέντρου(αντίθετοι θεμελειακώς με το φασιστικό καθεστώς) ή εκ αριστερών(αντίθετοι ετι πλέον καθώς ολιγώρησαν) ορμώμενοι καρπώνονται το γεγονός του πολέμου και της νίκης;Επειδή προπαγανδιστικά είναι προσφυής η κάρπωση και αμφότεροι συναινούν εν τη πραγμάτωσή της, μολονότι είναι υποχείρια μιας δήθεν ενωτικής σε παγκόσμιο όμως βεληνεκές αντιπαράθεσης.Επομένως,ουδείς εξικνούται στον ρασιοναλιστικό απόηχο με φιλοδοξία ανεύρεσης της Αλήθειας.
Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς είναι πεπεισμένος πως οι δωσίλογοι γερμανοτσολιάδες μετουσιώθηκαν σε μεγάλα τζάκια και κυβέρνησαν, (ειρήσθω εν παρόδω), αν δεν κυβερνούν ακόμη, αφού η επταετία δεν τους εξοβέλισε. Παραλλήλως ο Παντελής Λέκκας ομοιογενοποιεί την εθνικιστική πράξη με την υπερφυσική διαλεκτική, τον εθνικό αγώνα, καθιστώντας την «πράξη του ΟΧΙ» ένα εθνικιστικό, μεστό μίσους παραπέτασμα, συμπεραίνουμε εμείς.
Τι εορτάζουμε επομένως;Για ποιάν αιτία οι πανηγυρικοί λόγοι εκατέρωθεν;Ποιοι εν τέλει πολέμησαν;Ήταν οι λίρες των Άγγλων που τους κράτησαν εν περίοδο κατοχής ή μήπως ο επερχόμενος με διορατική εμβρίθεια εμφύλιος για τελειοποίηση του κόσμου μέσω της αιματηρής επικράτησης του καλύτερου (τώρα γνωρίζουμε πως όποιος πολέμησε κατέρρευσε, τι πικρή ειρωνεία!); Ή εν κατακλείδι η ευαγής κρίση του λαού δεν δύναται άχρι του νυν να καταλήξει σε συμπέρασμα ορθό;
Η απάντηση έγκειται για τον μετέχοντα στα τεκταινόμενα κριτικά στην εκκοσμίκευση, κατά πρώτον, του μεταπολιτικού. Αυτό όχι ματαιόδοξα «εποίησε» την αδήριτη επιταγή της ιστορικής χρείας, το οικουμενικό έργο απέναντι στην χειραγώγηση, τον μισανθρωπισμό, την υποτέλεια, την αβελτηρία.Επρόκειτο,σε δεύτερο επίπεδο,για την διάσωση του ίδιου του ανώτατου δημιουργήματος (του ανθρώπου) δια του ελληνικού ηρωισμού(είναι αλλως τε πλέον ή αποδεκτό πως οι σύμμαχοι νίκησαν εξ αιτίας της καθυστέρησης της τεράστιας 12ης στρατιάς του Γ’ Ραιχ<επιχείρηση Μαρίτα>).Ο Ελληνισμός δεν χρωματίζεται (ούτε καν με το μπλε), δεν εξαγοράζεται, και τότε στάθηκε ηθικός, απαστράπτον, ανόθευτα διαμαντένιος και συνάμα ολόχρυσος, ήταν η σπορά του αμφιρρεπούς ελεύθερου ολοκληρωτισμού σε ιδεατή προσέγγιση, εξωπραγματική, ανεξάρτητη, άνευ καπηλευτών.Οι λέξεις για τον Κάρολο Μαρξ είναι δημιουργήματα ανταλλακτικά.Γι αυτό και δεν προσιδιάζουν σε επιφάνεια υπέρλογη.Έτσι εγγράφεται μονήρες το ελληνικό ιδεώδες, διότι υφέρπει εντός η οικουμενική φύση του, αποδειχθείσα ως αρχή του έλλογου προμήθειου πολιτισμού.
Τι προτιμότερον εστίν, η καπήλευση ενός πολέμου; Η τον εθνικισμό διερχόμενη έπαρση; Ή το ελληνιστικό ευγενές και πανανθρώπινο μήνυμα της συνένωσης και του ιερού ουμανισμού του; Δεν κρινόμαστε εμείς μήτε οι «άλλοι», μα η συνέχεια της αγαθούς ανθρώπινης υπάρξεως.Φτάνει πια με τους ρητορικούς αβδηριτισμούς αλλα και τους υποκρινόμενους δε βαρμαλισμούς των ΟΧΙμάτων της προπαγανδιστικής υποσκάπτουσας διαίρεσης..

Γιατί ωχλαγωγούν… ;