χρόνια στην άμμο
τη θάλασσα, ονειρεύεται, η καημενουλα
και το χρυσό, απέναντι της, φάρο.
Σκέλεθρο, με δυο κουπιά σπασμένα
απάνω της φιλιούνται τα παιδιά
τα δίχτυα της, αραχοφωλιά σαπισμένα
λες η βαρκούλα μας, να έχει καρδιά
Σκληρή η φύση δε τη λειώνει
κέδρινα βλέπεις τα πλευρά της
μα να, το φάντασμα του ψαρά τη νύχτα σιμώνει
και τότες, ντύνεται στ’ άσπρα πανιά της.
