Η μεν Πολυξένη του Ευριπίδη προσιδιάζει περισσότερο στη δεύτερη κατηγορία, η δε Ηλέκτρα του Σοφοκλή στην τρίτη. Και οι δύο όμως, φυσιολογικά, έχουν τις ιδιομορφίες τους.
Η ΠΟΛΥΞΕΝΗ
Οι παρθένες-σφάγια είναι εξιδανικευμένες μορφές, το αγνό αίμα των οποίων χύνεται για τη σωτηρία της κοινότητας, δηλαδή της κοινότητας των ανδρών, οι οποίοι λαμβάνουν την απόφαση να τις θυσιάσουν. Ενίοτε το θύμα είναι απρόθυμο και η θυσία, καταφανώς άδικη, επισύρει μίασμα για τους θύτες: αυτή είναι ξεκάθαρα η περίπτωση της Ιφιγένειας στον «Αγαμέμνονα» του Αισχύλου (έργο στο οποίο η νεαρή κοπέλα δεν εμφανίζεται επί σκηνής). Σε άλλες περιπτώσεις, όπως η περίπτωση της «Ιφιγένειας στην Αυλίδα» του Ευριπίδη αλλά και των «Ηρακλειδών» του ιδίου (Μακαρία), το θύμα ενστερνίζεται πλήρως τον ανδρικό κώδικα αξιών, αποδέχεται την αναγκαιότητα της θυσίας και πορεύεται εκουσίως προς τον θάνατο.
Ολόκληρο το άρθρο στο antonispetrides.wordpress.com