Εγώ «πικράθηκα στα ελληνικά, πληγώθηκα στα τούρκικα». Τα παιδιά μου, ευτυχώς, όχι (ακόμα)!

Με αφορμή τη χθεσινή συνάντηση Αναστασιάδη-Ακιντζί στο περιθώριο της θεατρικής παράστασης «Πικράθηκα στα ελληνικά, πληγώθηκα στα τούρκικα» και κυρίως τις δηλώσεις που ακολούθησαν, επιθυμώ να εκφράσω ορισμένους προβληματισμούς, οι οποίοι έχουν να κάνουν με την επικοινωνιακή στρατηγική των αγαθών δυνάμεων που απεργάζονται τη Λύση.

Οι προβληματισμοί μου αφορούν τόσο στις τακτικές της επικοινωνίας όσο και στο περιεχόμενο του μηνύματος. Νομίζω ότι θα γίνουν ευκολότερα κατανοητοί και ίσως φανούν πειστικότεροι, αν προτάξω την ακόλουθη αυτοκριτική σημείωση. Ανήκω στους πολίτες που το 2004 ψήφισαν Όχι, εν μέρει διότι, νέος όπως ήμουν, πείστηκα από την περιβόητη πλέον «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» της εποχής, η οποία εκμεταλλεύθηκε δεόντως όχι μόνο τα τρωτά του Σχεδίου αλλά και τα επικοινωνιακά σφάλματα της πλατφόρμας του Ναι, ότι το Σχέδιο Ανάν ήταν μειοδοτικό… Σήμερα, αντιθέτως, για λόγους που εξήγησα αλλού, είμαι πλέον πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από τη Λύση. Κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν, συγγενεύω πνευματικά με την ομάδα των ανθρώπων προς τους οποίους η καμπάνια υπέρ του νέου σχεδίου λύσης, αν και εφόσον αυτό προκύψει, θα πρέπει κυρίως να στραφεί.

Ολόκληρο το άρθρο στη σελίδα antonispetrides.wordpress.com