Ο Ηλιος, αιωνιος φυσητης χρυσωνει τα ιστια.
Η Γη, Παραδεισος, Δροσια, ΠρωτΑρχικη Πηγη μας.
Το Κυμα ανεμοδιωκτο, τρεφει χρυσες Ελπιδες.
Ο Αγερας φυσαει στης θλιψης μας το ολολευκο κοχυλι.
Και σμιγει το τραγουδι του με το ΑστρΟνειρο μας.
Αρπαζοντας τους κεραυνους, τοξευοντας το Θολο.
Και οι Αβραδιαστοι Ψαλμωδοι, με εικονοφορες λεξεις.
Εμβαζουν στα υπερκοσμια, οδοποιουν στο Χαος.
Σμιγουν τις χροες, τα σχηματα, τις ευωδιες, τους ηχους.
Σοδειαζουν με δαγκωματιες από υγραλατες ρογες.
Κρασια αμεθυστα, Ομηρικα που ευφραινουν τις καρδιες μας.
Και ισορροπουν το Είναι μας στου Συμπαντος το Κεντρο.
Κυρωνουν το Αιωνιο, και το φθαρτο ακυρωνουν.
