Όπως το έγραφα, το πίστευα και το προσδοκούσα, έτσι ακριβώς το επιβεβαίωσε εμπράκτως, με τον καλύτερο τρόπο, η Εθνική εφήβων μας, εχθές. Κανένα μνημόνιο και κανένα εμπόδιο, δε φαίνεται να καθίσταται όντως ικανό τελικά, γι’ αυτούς και αυτά που πραγματικά αξίζουν. Όπως σε όλους τους τομείς της ζωής, έτσι και στον αθλητισμό, δεν αρκεί να είσαι ένας απλά καλός παίκτης, όπως τόσοι άλλοι, αλλά να καταφέρνεις να ξεχωρίζεις με τη μοναδική ψυχή σου, ανάμεσα σε αυτούς τους τόσους άλλους, σε τόσο δυσχερείς περιόδους. Η δύναμη της ψυχής είναι όντως λοιπόν, η μόνη δύναμη, που νικά και τους πιο δύσκολους αντιπάλους, στην πιο δύσκολη περίοδο για τη χώρα μας. Από εκεί λοιπόν, που κάποιοι εσκεμμένα ικανοποιούνται με το να μας υποβιβάζουν στο τσουβάλι με τα χλωρά και τα ξερά τους, μέσα στο οποίο οι ίδιοι αξίζουν κατ’ αποκλειστικότητα να κρύβονται, αναδεικνύεται στο υψηλότερο βάθρο ο χρυσός της αλήθειας που δεν τους συμφέρει, όσο καλά κι αν παλεύουν να τον θάψουν.
Με απορία παρακολουθώ ανθρώπους, που παίρνουν παραδείγματα μόνο από τη φτώχεια του λαού της Αργεντινής και όσων χωρών βρέθηκαν σε ανάλογο δυσχερές οικονομικό αδιέξοδο. Δεν είμαι υπέρμαχος όποιας μορφής βλακείας, πηγαίνοντας στο άλλο άκρο, με το να υποδυόμαστε σαν ηλίθιοι, ότι ζούμε «στον κόσμο της Disneyland», την ώρα που κάποιοι συμπατριώτες μας πεθαίνουν. Απλά πιστεύω πως ανθρώπων έργα τα δεινά, ανθρώπων έργα και τα μεγαλεία και βάσει αυτού οι άνθρωποι είναι και θα είναι πάντα η ελπίδα και η πίστη μου, για το παρόν και το μέλλον. Κατά τον ίδιο τρόπο, που οι Έλληνες έφηβοι επέτυχαν εχθές το ακατόρθωτο, μπορούν κι άλλοι Έλληνες να το επιτύχουν, σε όποιον τομέα δραστηριοποιούνται, πρωτίστως με την ψυχή τους. Δεν υπάρχει κανένας λόγος λοιπόν, να καταντούν οι Έλληνες, να κινούνται μονίμως στα άκρα, μετρώντας αποτυχίες.
Όπως κι αν είναι πραγματικά η κατάσταση, μέσα από την αντίληψη του καθενός, η οποία είναι και εντελώς υποκειμενική, η πρωτιά και η κάθε επιβράβευση της αξίας είναι διάκριση διαχρονική, εντελώς αντικειμενική και από όλους ορατή και αισθητή. Το σπουδαίο μάθημα, που δίδαξαν στον χθεσινό τους θρίαμβο λοιπόν, οι Έλληνες έφηβοι, έχει πολλούς αποδέκτες, με πρώτους εμάς. Δίδαξαν πρωτίστως λοιπόν σε εμάς, πως η πίστη γενικά και αόριστα στον εαυτό μας, που ως έχει αυτός «ο εαυτός» για κάποιους, μόνο με κάλπικη και ματαιόδοξη έπαρση μπορεί να τους «λούσει», δεν προσφέρει ούτε διάκριση, ούτε επιτυχία, αλλά ούτε και ευτυχία. Η πίστη όμως, στο ήθος, τις ικανότητες και την ψυχή, που έχουμε δουλέψει πάρα πολύ, ώστε να τα εξαργυρώνουμε ως επιτυχία και ανταμοιβή των κόπων μας, σε κάθε τι που κάνουμε, μόνο αυτό μπορεί να επιφέρει και τον θρίαμβο στο «ΕΓΩ» και κατά συνέπεια και στο «ΕΜΕΙΣ».
Για το τέλος, άφησα το καλύτερο μάθημα, που έδωσαν εχθές οι έφηβοι Έλληνες, σε αυτούς τους ξένους… τους εταίρους, που τόσο πολύ αγαπάμε να μισούμε. Σε κάθε παιχνίδι, διότι περί καλοστημένου παιχνιδιού πρόκειται, υπάρχουν οι παίκτες, οι προπονητές, οι διαιτητές και οι κανόνες του παιχνιδιού. Υποχρέωση όλων των παικτών είναι να σέβονται τους συμπαίκτες τους, κατά τον ίδιο τρόπο που σέβονται και τους κανόνες του παιχνιδιού. Προπονητής τίθεται ένας για την ομάδα του κι όχι για την άλλη ομάδα. Παραβιάζοντας λοιπόν τους κανόνες, με το να θέτεις έναν προπονητή από μία ομάδα, ως προπονητή για όλες τις ομάδες, δεν μπορείς να απαιτείς τον σεβασμό, τη διαφάνεια και την πειθαρχία στους κανονισμούς, που εσύ πρώτος δεν υποδεικνύεις. Όπως κι αν έχει τελικά, ο παίκτης είναι αυτός που βάζει τα «καλάθια» και κατά τον ίδιο τρόπο που οι χρυσοί μας έφηβοι αιφνιδίασαν άπαντες εχθές στο «παρά πέντε», γιατί όχι κι η Ελλάδα στο σύνολό της;! Κάπως έτσι, τα μεγαλύτερα διδάγματα απορρέουν από τις μεγαλύτερες ψυχές, σαν αυτές που εμπράκτως απέδειξαν, αποδεικνύουν και θα αποδεικνύουν την αξία τους. Συγχαρητήρια σε κάθε λεβέντη ξεχωριστά, που μας έκανε υπερήφανους και εύχομαι αθροιστικά η προκοπή, η αξία και η ομοψυχία τους, να είναι «κολλητική», για όλους τους Έλληνες.
