σου γράφω γιατί δεν υπάρχει πλέον μουσική. Βουβή ζωή κι εδώ. Οι Μούσες χάθηκαν στη δίνη των αιώνων, οι λυρικές φωνές σώπασαν, οι άνθρωποι αποσύρθηκαν στην αρχέγονη μοναξιά. Ακόμη κι η γραφή έχει αποκτήσει μια ιδιότυπη πρωτοκαθεδρία, με λέξεις άγνωρες : SMS, Fb, MSN, συνθήματα γενιάς της υπερεπικοινωνίας, προσπάθειες απέλπιδες ψευδοεπαφής, μονόλογοι που διαλέγονται, διάλογοι που μονολογούν, με την κίβδηλη σφραγίδα εικονικής πραγματικότητας.
Σου γράφω γιατί ξέχασα πως ζουν με ρυθμό και αρμονία. Αρρύθμιστη η ζωή μου, πεντάγραμμο με τεθλασμένες γραμμές, νότες που γλιστρούν μέσα σε ύφεση ψυχής . Ακούρδιστα βιολιά τα νιάτα μου, οι σκέψεις μου μουσικά κλειδιά που δεν ταιριάζουν σε καμία πια πόρτα. Μόνο η νοσταλγία ηχεί κάπως μελωδικά και παίζει το κονσέρτο της μνήμης. Με αποκοιμίζει για να μπορέσω να συνεχίσω να ζω.
Σε φιλώ , Ορφέας.
Γενάρης 2015
