Η αριστερή πλειοψηφία της ΟΛΜΕ ή είναι πλήρως εκτός πραγματικότητας ή είναι πλήρως ενταγμένη στους σκοπούς της συγκυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. Γιατί πώς μπορεί να νοηθεί το γεγονός ότι στην εισήγησή της για τις Γενικές Συνελεύσεις των καθηγητών δεν κάνει καμιά αναφορά σε ποια κυβέρνηση αναφέρεται και αν αυτή η κυβερνητική πολιτική έχει καμιά σχέση με την κοινωνική και οικονομική πρόοδο του τόπου μας.
Μήπως τελικά ζούμε σε μια χώρα που δεν υπάρχει υπεύθυνη κυβέρνηση με συγκεκριμένη πολιτική και ιδεολογική ταυτότητα και οι όποιες πολιτικές και κυβερνητικές επιλογές έρχονται από τη σφαίρα της μεταφυσικής; Μήπως η ΟΛΜΕ δεν βρίσκεται στην ίδια χώρα με όλους τους πολίτες που έχουν αρχίσει ήδη να βλέπουν τη μεγαλύτερη φοροκαταιγίδα της μεταπολίτευσης και την πλήρη αφαίμαξη κάθε οικονομικής δυνατότητας των εργαζομένων να επέρχονται και να προστίθενται σωρευτικά στην ήδη σκληρά χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία;
Η ανάλυση της πρότασης της ΟΛΜΕ μιλάει για όλους και για όλα, αλλά δεν αναφέρεται ούτε μια φορά στην κυβέρνηση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.! Δεν υπάρχει η λέξη ΣΥ.ΡΙΖ.Α. στην εισήγησή της! Δεν αναφέρει ότι η σημερινή ακολουθούμενη κυβερνητική πολιτική είναι πολιτική του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ότι είναι πολιτική του κόμματος που υποστηρίζει. Έχει συμβεί αυτό ποτέ σε εισήγηση του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ να μην υπάρχει ούτε καν μια αναφορά στο κυβερνητικό κόμμα. Παρακολουθώ από τη δεκαετία του 1980 «εκ των ένδον» τα δρώμενα του συνδικαλιστικού κινήματός μας και για μεγάλο διάστημα υπήρξα και πρόεδρος της ΟΛΜΕ, αλλά ποτέ δεν είχαμε τέτοιου είδους διαφύλαξης του κυβερνητικού κόμματος σαν να πρόκειται για «ιερά και όσια», που δεν πρέπει να το «πιάνουμε στο στόμα μας». Δεν είχε περάσει ποτέ ούτε καν από την πιο μύχια σκέψη των συνδικαλιστών ότι «πάνω απ’ όλα είναι το κόμμα μας».
Αυτή η προκλητικά πρωτόγνωρης υποκουλτούρας κομματική λειτουργία του Δ.Σ. της ΟΛΜΕ παραπέμπει σε κοσμοθεώρηση των πάλι ποτέ ειδώλων των κομισαρίων. Και απορώ για το ιστορικό μέγεθος της πολιτικής και κινηματικής ατοπίας. Βέβαια αυτή η αντιεκπαιδευτική πρακτική που θυμίζει τους κομισάριους δεν έπεσε από τον ουρανό. Η εν λόγω αριστερή πλειοψηφία απέτυχε στο να συσπειρώσει στοιχειωδώς τους εκπαιδευτικούς. Δεν έκανε καμιά μορφή κινητοποίησης ούτε καν Γενικές Συνελεύσεις που να έχουν κάποια μαζικότητα. Οι όποιες μορφές δράσης της κινήθηκαν κάτω από την «ομπρέλα» της ΑΔΕΔΥ και η όλη παρέμβασή της εξαντλήθηκε σε συμβολικές παραστάσεις στο Υπουργείο Παιδείας με ελάχιστο αριθμό εκπαιδευτικών. Δεν μπορεί να κινητοποιήσει ούτε τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων του λεκανοπεδίου της Αττικής. Γιατί συμβαίνει αυτή η πλήρης καθήλωση του εκπαιδευτικού κινήματος; Είναι δυνατόν με μια τέτοια «μεταφυσική εισήγηση» να διαμορφωθεί κλίμα συσπείρωσης και αγωνιστικής δράσης στον κλάδο των εκπαιδευτικών; Εκτός και αν τελικά στόχος είναι η «ηρεμία στην εκπαίδευση», για να μη χρεωθεί το ημέτερο κόμμα…
Αλλά η αντίληψη της μεταλλαγμένης ΟΛΜΕ έχει και συνέχεια. Στο πρόγραμμα δράσης γίνεται μόνο μια συγκεκριμένη αναφορά για κινητοποίηση σημειώνοντας μια «εξουσιοδότηση για άμεση απεργιακή κινητοποίηση (μαζί με ΔΟΕ) σε περίπτωση αύξησης του ωραρίου»! Δηλαδή η αιχμή του δόρατος, το κύριο αίτημα των εκπαιδευτικών σήμερα, η κοινωνική προβολή του αγώνα των εκπαιδευτικών θα στηριχτεί πρωτίστως σ’ αυτό το στοιχείο; Για όλα τα άλλα μεσαιωνικά μέτρα που ήδη χαρακτηρίζουν την κατάσταση των σχολείων και των εκπαιδευτικών και έχουν δρομολογηθεί πολιτικά (ελλείψεις εκπαιδευτικών από τα σχολεία, μειώσεις σε μισθούς και σε συντάξεις, φορολογική επιδρομή, προκλητική αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης κλπ) δεν προκύπτει ανάγκη για κάποια μορφή έστω και συμβολικής αντίδρασης; Κανένας δεν ζητάει κάποιου είδους «γενικό ξεσηκωμό», όπως έκανε η παράταξη του ΣΥ.ΡΙΖ.Α., όταν το συγγενές ιδεολογικά κόμμα της βρισκόταν στην αντιπολίτευση. Αλλά κανένας δεν μπορεί να αποδεχτεί και την απόκρυψη αυτών που αποφασίζουν την αντιεκπαιδευτική και αντικοινωνική πολιτική.
Η αριστερή πλειοψηφία της ΟΛΜΕ δεν πείθει ούτε με την εισήγησή της ούτε με τις πραγματικές προθέσεις της. Παρακολουθεί τις αντιεκπαιδευτικές αποφάσεις της κυβέρνησης του «αριστερού» ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και η μόνη της αγωνία είναι να μη φθαρεί η «προοδευτική» ιδεολογία και η πλήρως μεταλλαγμένη πολιτική του κόμματός της. Δεν μπορεί να διαφοροποιηθεί ούτε κατ’ ελάχιστον από την πλήρη μεταμόρφωση του συγγενικού της κόμματος.
Είναι κρίμα που η ΟΛΜΕ με την πλούσια παρακαταθήκη των κοινωνικών αγώνων για Δημόσια και Δωρεάν Παιδεία είναι από μόνη της χειραγωγημένη σε μια πρωτόγνωρα στείρα κομματική αντίληψη σε μια περίοδο σκληρής δοκιμασίας της εκπαίδευσης και των εκπαιδευτικών.
