Ροκ μουσική από το κομπιούτερ παντρεύεται με το κελάηδισμα των καναρινιών έξω από το παράθυρο. Πρωί-πρωί τους έβαλα φρέσκο νερό, λίγο μήλο και λίγο λάχανο.
Τα παιδιά και τα μωρά εναλλάσσονται στο εξεταστήριο σαν τις φωτογραφίες των παιδιών μου στη ψηφιακή κορνίζα. Χαρούμενα παιδιά και γονείς. Πειραζόμαστε, αστειευόμαστε.. ακόμα και ο πόνος του εμβολίου περνά στα ψιλά γράμματα.
Το μάτι μου πέφτει συχνά πυκνά στις φωτογραφίες των δικών μου. Βαθύς αναστεναγμός ξεφεύγει από το στήθος μου. 144 φωτογραφίες στο φλασάκι και εμένα μου φαίνεται ότι συνέχεια προβάλλονται εκείνες με τα μικρά μου να παίζουν με το υγρό στοιχείο. Ο Ερμής σχεδόν από το βυθό κάποιας θάλασσας στην νότια Κρήτη μου κάνει το σήμα της νίκης. Η Χαρούλα μου, αναδύεται μέσα από τεράστιες φυσαλίδες αέρα που έχουν ξεφύγει από το στόμα και την μύτη της καθώς οδεύει προς την επιφάνεια. Ο κόμπος φτάνει στο λαιμό μου καθώς σκέφτομαι τα παιδιά που βίωσαν την θάλασσα ως τη τελευταία μακάβρια αγκαλιά στη σύντομη διαδρομή τους σε αυτόν τον κόσμο. Με δυσκολία συγκρατώ τα δάκρυα μου αλλά και το φόβο για το τι θα αντιμετωπίσω τις επόμενες μέρες. Όλα φιλτράρονται από το άγχος για το επικείμενο ταξίδι στην Μυτιλήνη.
Παρασκευή και 13 θα είμαστε εκεί με την Αλεξάνδρα. Διάβασα το μήνυμα στο facebook και δε μπορούσαμε να μην ανταποκριθούμε «Κάνω προσωπική έκκληση και παρακαλώ θερμά, κάθε συνάδελφο Παιδίατρο που υπάρχει εδώ, να βάλει τη Λέσβο σαν πρώτη προτεραιότητα και να έρθει, έστω για δυο μέρες. Οι μικροί μας φίλοι που έρχονται από μακριά μας έχουν ανάγκη. Όχι απλή ανάγκη. Τους δολοφονούν. Το ιατρείο χρειάζεται κάλυψη Παιδιατρική από Δευτέρα. Παρακαλώ θερμά τον κάθε έναν χωριστά. Περιμένω τα pm σας.»
Πόσες φορές μας δίνεται η ευκαιρία να μετρήσουμε την ψυχή μας; Αν δεν το κάνουμε φοβάμαι πως θα αδειάσουμε μέσα μας. Δε θα έχουμε να δώσουμε τίποτα σε όσους αγαπάμε. Πρώτα στον άλλο και μετά στον εαυτό μας. Αλλιώς ο κόσμος μας μικραίνει επικίνδυνα.
Παρασκευή και 13 ο καιρός προβλέπεται αίθριος για όλο το Σαββατοκύριακο. Τι ειρωνεία; Γρουσούζικη ημερομηνία με καλό καιρό! Όλα εξαρτώνται από την οπτική γωνία που θα τα δεις. Δε θα γίνουμε μούσκεμα από την βροχή , όμως θα κατακλυστεί η παραλία από βάρκες!
«Εξήντα οχτώ βάρκες βγήκαν την επόμενη από όταν φύγαμε, εγώ είδα μέχρι τριάντα όσο ήμουν εκεί. Βάλε περισσότερα από πενήντα άτομα στην καθεμία… Όταν είναι παιδιά χωράνε περισσότερα» μου διηγείται φίλη που ήταν εκεί την περασμένη εβδομάδα. Ο καλός καιρός θα επιτρέψει σε περισσότερο κόσμο να αποτολμήσει το ταξίδι, όμως τουλάχιστον μειώνονται οι πιθανότητες για κάποιο ναυάγιο.
Που να φανταστώ ότι θα διαβάζω τα τελευταία δεδομένα για την αντιμετώπιση πνιγμού παιδιού σε αλμυρό νερό και την υποθερμία. Ποιος να μου το έλεγε ότι μετά το πρόσφατο συνέδριο της Παγκρήτιας Παιδιατρικής και τα μαθήματα θηλασμού για έγκυες στο Ιατρείο Κοινωνικής Αλληλεγγύης, θα βρεθώ στους Σαμαρείτες του Ερυθρού Σταυρού του Ρεθύμνου, για να αναμοχλεύσω τις από καιρό καταχωνιασμένες γνώσεις μου στην καρδιοαναπνευστική αναζωογόνηση. Τριάντα καρδιακές συμπιέσεις και δύο αναπνοές, εκτός αν είναι κάτω των 8 χρονών ή λιγότερο από 25 κιλά όποτε κάνουμε δεκαπέντε και 2, και ελέγχουμε στο πρώτο λεπτό… Πήρα μαζί μου στο σπίτι για το Σαββατοκύριακο την μικρή Annie, μια κούκλα ομοίωμα βρέφους για να προπονηθώ στις μαλάξεις και στις εμφυσήσεις στόμα με στόμα.
Εκεί, στο σεμινάριο, τα κουτσοκατάφερνα. Στο σπίτι δε μπόρεσα να βγάλω την κούκλα από τη θήκη της. Ευτυχώς χθες που την επέστρεψα και κάναμε πάλι πρακτική ένιωσα ότι τα πήγαινα καλά. Ελπίζω να μη χρειαστεί να γεφυρώσω την θεωρία με την πράξη. Εύχομαι οι εξειδικευμένες γνώσεις μου να περιοριστούν στο να εκτιμήσω κανένα παιδάκι με πυρετό ή βήχα.
Μακάρι να ζεσταίνω και να αλλάζω ρούχα όλη τη μέρα σε παιδιά που βγαίνουν μουσκεμένα, ταλαιπωρημένα και κουρασμένα… Μακάρι να φανεί χρήσιμο μόνο το χαμόγελό μου και απλώς να καθησυχάζω αγχωμένους, φοβισμένους ανθρώπους που εκτός από κάτι ζεστό να πιούν και να φορέσουν, δε θα χρειάζονται κάτι περισσότερο. Ο “γητευτής των μωρών” με αποκαλούσαν χαϊδευτικά οι συνάδελφοι μου, όταν έκανα ειδικότητα. Ας μείνω σε αυτή μου την ιδιότητα. Να ζεσταίνω παιδικές ψυχούλες αντί να παλεύω για να τις κρατήσω κοντά μας.
