Το τελευταίο διάστημα ο χώρος της ιδιωτικής εκπαίδευσης είναι ανάστατος με την είδηση για πιθανή επιβολή ΦΠΑ 23% στους παρόχους της. Η επιβολή του φόρου θα έχει δραματικές συνέπειες τόσο για τους γονείς και τους μαθητές, όσο κυρίως για χιλιάδες εργαζόμενους, εκπαιδευτικό και υποστηρικτικό προσωπικό των δομών ιδιωτικής εκπαίδευσης, που θα βρεθούν αντιμέτωποι με τον Εφιάλτη της ανεργίας, ή με τη δραματική υποβάθμιση των όρων εργασίας τους.
Η πρόταση για το ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση δεν προέκυψε τυχαία. Ήταν αποτέλεσμα της νομοθετικής απορρύθμισης που επέφερε ο πρώην Υπουργός Παιδείας Κ. Αρβανιτόπουλος, ο οποίος μετέφερε την εποπτεία των ιδιωτικών σχολείων στο Υπουργείο Εμπορίου και των εκπαιδευτικών τους στο Υπουργείο Εργασίας, καταργώντας επί της ουσίας την συνταγματικά οριζόμενη κρατική εποπτεία στο χώρο μας. Η μετατροπή των σχολείων σε αμιγείς επιχειρήσεις έδωσε τη δυνατότητα στο μελλοντικό νομοθέτη να χαρακτηρίσει τις παρεχόμενες από αυτά εκπαιδευτικές υπηρεσίες ως εμπόρευμα.
Ο χαρακτηρισμός του δημόσιου και κοινωνικού αγαθού της εκπαίδευσης ως εμπορεύματος ανοίγει τον ασκό του Αιόλου και προεικάζει την είσοδο ανεξέλεγκτων δυνάμεων της αγοράς στο χώρο της Παιδείας. Επειδή το εκπαιδευτικό σύστημα είναι ενιαίο, οι συνέπειες θα είναι συντριπτικές και για τη δημόσια εκπαίδευση που ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη με ραγδαίες αλλαγές, ιδίως σε περίπτωση που προκύψει στο μέλλον κυβέρνηση νεοφιλελεύθερης κατεύθυνσης. Δημόσια σχολεία με δίδακτρα (independentschools, charterschools), εκπαιδευτικά κουπόνια, κατάργηση σχολείων σε απομακρυσμένες περιοχές, ισοπέδωση μισθών και εργασιακών σχέσεων για τους εκπαιδευτικούς θα είναι οι πρώτες επιπτώσεις μιας καταιγιστικής πολιτικής που θα οδηγήσει σε εθνική εκπαιδευτική τραγωδία και σε όξυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Η Παιδεία θα καταστεί προνόμιο ελάχιστων οικογενειών με τα παιδιά των μη προνομιούχων να καταδικάζονται σε ημιμάθεια και σε ένα μέλλον χωρίς ελπίδα.
Η ευθύνη της παρούσας πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας και της κυβέρνησης είναι πολύ μεγάλη. Τώρα πρέπει να παρθούν γενναίες αποφάσεις που θα διασφαλίζουν ότι τα ιδιωτικά σχολεία θα ξαναγίνουν κέντρα αγωγής και πολιτισμού, ότι οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί θα ανακτήσουν την ιδιότητα του λειτουργού της εκπαίδευσης και ότι το εκπαιδευτικό αγαθό τόσο στη δημόσια όσο και στη ιδιωτική εκπαίδευση θα παραμείνει δημόσιο και κοινωνικό.
