«Ούτε φωνή ούτε ακρόαση»! Ίσως με αυτή τη φράση να αποδίδεται καλύτερα η εικόνα της Κεντροαριστεράς στη χώρα μας σήμερα. Και αυτή η θεώρηση αναφέρεται σε μια εποχή διαρκούς και εντεινόμενης κρίσης της οικονομίας μας και μεγάλων μετασχηματισμών στη διεθνή σκηνή, με το προσφυγικό, με τους πνιγμούς ανθρώπων κάθε ημέρα στο Αιγαίο, και την τρομοκρατία να είναι στο προσκήνιο της πολιτικής επικαιρότητας. Η τρομοκρατική επίθεση του ISIS στο Παρίσι φαίνεται ότι θα επηρεάσει τις εξελίξεις στην Ευρώπη με έναν μάλλον καταλυτικό τρόπο.
Σε μια τόσο γεμάτη δραματικά γεγονότα συγκυρία η Κεντροαριστερά οφείλει να δίνει το στίγμα της, να ξεδιπλώνει την πολιτική της πρόταση και να αντιπαρατίθεται τόσο στη συντηρητική πρόταση της Δεξιάς όσο και στη διαρκώς αμήχανη και απροσδιόριστη κυβερνητική πολιτική της δήθεν αριστεράς. Η ανάδειξη του χώρου της ως «βασικού κορμού» στο πολιτικό γίγνεσθαι δεν πρόκειται να προκύψει από μια κάποια μετάλλαξη αλλά από την ενεργό δράση και τη ζωτική παρέμβασή της στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα.
Η Κεντροαριστερά – με την κρίση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. αλλά και με άλλα σύμφυτα γεγονότα – εμφανίζεται να είναι αμήχανη και πάντως να μην έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων˙ αυτό άλλωστε – το τελευταίο – προκύπτει από την επίδραση των πρόσφατων βουλευτικών εκλογών. Όμως η κοινωνική και πολιτική αποδόμηση της κυβέρνησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ. προχωρά με όλο και πιο έντονους ρυθμούς. Και για να επιταχυνθεί αυτή η αποδόμηση που προκαλείται από το κοινωνικό σοκ του τρίτου και χειρότερου μνημονίου, οφείλει ο χώρος της Κεντροαριστεράς να αναδεικνύει τη δική της πολιτική αντίληψη για την υπέρβαση της κρίσης.
Σήμερα, που καταδεικνύεται με τον πιο εμφαντικό τρόπο η γύμνια της κυβέρνησης για δήθεν απαλλαγή από τα μνημόνια και καταπίπτει η όλη δημαγωγική της εξαπάτηση, είναι ανάγκη να διαμορφωθεί μια ρεαλιστική πρόταση που θα μετασχηματίσει την ατζέντα της πολιτικής από την παρατεινόμενη συζήτηση των μνημονίων και στα παρεπόμενά της στην πραγματική οικονομία και στην ανάπτυξη. Αλλά η κοινωνική ζωή δεν μπορεί να οριοθετείται μόνο στην οικονομία και στην κρίση. Όλοι οι κοινωνικοί χώροι επηρεάζονται μεν από την οικονομία, αλλά παράλληλα έχουν μια σχετική αυτονομία για να προωθηθούν λύσεις, οι οποίες άλλωστε θα συμβάλλουν στην υπέρβαση της κρίσης.
Η κοινωνική βάση της Κεντροαριστεράς σήμερα είναι αμήχανη και διάσπαρτη. Ένα μεγάλο μέρος της επέλεξε την αποχή από τις τελευταίες εκλογές αποστασιοποιούμενη από τις πρότερη επιλογές της στήριξης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Είναι ένα βήμα πριν από την παλιννόστηση. Για να γίνει αυτό απαιτείται μεν χρόνος, αλλά αυτό που θα επιταχύνει την επιστροφή στο μεγάλη κοίτη είναι η ανάδειξη εκείνης της πολιτικής πρότασης που θα στηρίζεται στην πραγματικότητα και όχι στη φαντασίωση, γιατί η σχέση των Ελλήνων με την πολιτική σήμερα είναι εν πολλοίς σε φαντασιακό και μυθοπλαστικό επίπεδο!
Η παλιννόστηση των κεντροαριστερών σε ένα αυθεντικό κόμμα της δικής τους ιδεολογίας δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Ήδη βλέπουν και βιώνουν την αποκάλυψη της μεγάλης απάτης του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Η μετακίνησή τους από το πιο δημαγωγικό κόμμα της μεταπολίτευσης θέλει σταδιακότητα και κυρίως σοβαρές εναλλακτικές προτάσεις διακυβέρνησης. Οι περισσότεροι πολίτες στη σημερινή εποχή της κομματικής ρευστότητας έκαναν τις επιλογές τους με βάση τα εξής κριτήρια: α) όχι στο ΠΑ.ΣΟ.Κ. γιατί ευθύνεται για την κρίση – αντίληψη που είναι πλήρως λανθασμένη και ήδη καταδεικνύεται, β) όχι στα παλιά κόμματα γιατί είναι συνυπεύθυνα για την κρίση και εδώ την πλήρωσε ακόμα και το Κ.Κ.Ε. – αν είναι δυνατόν να ευθύνεται το κόμμα αυτό για την κρίση (…), γ) να δοκιμάσουμε κάτι καινούργιο, κάτι άφθαρτο, επιλέγοντας ακόμα και φασιστικές επιλογές!
Αλλά όλα αυτά τα επιχειρήματα έχουν καταρρεύσει, γιατί από την αρχή ήταν απόρροια μιας φενακισμένης πρόσληψης της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας. Σήμερα οι πολίτες αυτοί και προφανώς και η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού δεν αρκούνται στα παραπάνω στοιχεία, αλλά απαιτούν κόμμα (ή κόμματα) ουσιαστικής διακυβέρνησης. «Καλές» ήταν οι φτηνές ηθικολογίες και η στείρα βερμπολογία, οι συζητήσεις του καφενείου και οι ανέξοδοι λαϊκισμοί. Τώρα είναι ώρα ευθύνης, για κόμματα και για πολίτες. «Φάγαμε» πέντε χρόνια ανύπαρκτης πολιτικής και πιο ανύπαρκτης διακυβέρνησης για να κατανοήσουμε το πιο απλό πράγμα, ότι τα Μνημόνια δεν επιβλήθηκαν από γερμανοτσολιάδες ενώ δήθεν υπήρχαν άλλες επιλογές ούτε καταργούνται με λόγια του αέρα.
Η Κεντροαριστερά έχει ρόλο καταλυτικό στον πολιτικό χάρτη. Έχει και μια προνομιακή πολιτική κουλτούρα. Γιατί στηρίζεται στην ευρωπαϊκή προοπτική με κοινωνικά χαρακτηριστικά, στην ανάπτυξη χωρίς τους δογματισμούς της αριστεράς και κυρίως χωρίς την νεοφιλελεύθερη πολιτική της δεξιάς, στην αντίληψη των διαρκών μεταρρυθμίσεων που θα διατηρούν τη χώρα στις ανάγκες και στις προτεραιότητες της σημερινής απαιτητικής ιστορικότητας.
Θα συνεχίσουμε…
