Η μακρά περίοδος της Μεταπολίτευσης ξεκινά το 1974 και – κατά τη γνώμη μου – θα οριοθετηθεί ιστορικά μέχρι τη σημερινή μεγάλη κρίση της χώρας μας. Είναι η πιο δημοκρατική και η πιο «φωτεινή φάση» της ιστορίας του ελληνικού κράτους και προφανώς δεν μπορεί να προσεγγιστεί μονομερώς από τη σημερινή κατάσταση.
Μέσα σ’ αυτό το διάστημα εδραιώθηκε η δημοκρατία στη χώρα μας οριστικά. Επιτεύχθηκε ένας πρωτόγνωρος εκδημοκρατισμός της κοινωνίας και κυρίως του κράτους. Η Ελλάδα κατάκτησε την ευρωπαϊκή συμμετοχή της και είναι η μόνη χώρα που «ξέφυγε» από τη «γειτονιά» των Βαλκανίων με τις πολλαπλές ιστορικές υστερήσεις και εκκρεμότητες και βρίσκεται στον πυρήνα των πιο αναπτυγμένων χωρών του Κόσμου.
Ωστόσο, από ένα σημείο και μετά αρχίζει η μεγάλη καμπή, η παρακμή. Θεωρώ ότι οριακό σημείο είναι η μετά το 2004 περίοδος. Η Ελλάδα είναι στην Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά δεν έχει κανένα σχέδιο πλέον. Η παγκοσμιοποίηση τη βρίσκει χωρίς καμιά εθνική στρατηγική, χωρίς κανένα μοντέλο ανάπτυξης, χωρίς ουσιαστική κυβερνητική πολιτική. Οι πρωθυπουργοί και οι κυβερνήσεις δεν κάνουν ούτε καν μια στοιχειώδη διαχείριση των μεγάλων ζητημάτων της χώρας.
Και η Βουλή των Ελλήνων – για να έλθουμε στο θέμα μας – γίνεται όλο και πιο φτωχή πολιτικά και πολιτισμικά. Από το 1974 έχουμε ιερά τέρατα στην πολιτική. Οι Κ. Καραμανλής, Α. Παπανδρέου, Γ. Μαύρος, Η. Ηλιού, Χ. Φλωράκης, Λ. Κύρκος, Π. Κανελλόπουλος, Ι. Ζίγδης, Γ. Γεννηματάς, Κ. Σημίτης, Γ. Ράλλης κλπ δεν κουβαλούν απλά και μόνο ένα βαρύ ιστορικό φορτίο, αλλά είναι ζυμωμένοι με τους μεγάλους στόχους της χώρας μας. Η πολιτική αντιπαράθεση γίνεται σε υψηλούς κομματικούς τόνους αλλά έχει νόημα και ουσία. Τα κόμματα έχουν ουσιαστικές διαφορές για την οικονομία και για τους κοινωνικούς θεσμούς και τα κοινωνικά κινήματα έχουν μεγάλη επιρροή στην πολιτική σκηνή. Το μορφωτικό επίπεδο και η πολιτική επάρκεια των βουλευτών αλλά και οι αγωνιστικές περγαμηνές στον αγώνα για δημοκρατία είναι εν πολλοίς κριτήρια εκλογής τους και οι έτσι οι περισσότεροι βουλευτές εκπροσωπούν το δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας. Έχουν άποψη για την πολιτική. Η σκέψη τους έχει βάθος και οραματικό ορίζοντα.
Σήμερα όλα αυτά τα στοιχεία είναι ελλειμματικά. Οι πρωθυπουργοί και οι πολιτικοί αρχηγοί δεν έχουν κανένα σχέδιο για τη χώρα. Θεωρούν στην καλύτερη περίπτωση ότι η συμμετοχή μας και μόνο στην Ε.Ε. εξασφαλίζει την πρόοδό μας. Είναι φοβερά «λίγοι». Τα κόμματα έχουν γίνει καρικατούρες της πολιτικής και έχουν μετατραπεί σε εκλογικούς και σε προσωποπαγείς μηχανισμούς. Τα μέλη των κομμάτων δεν έχουν απολύτως κανένα ρόλο.
Οι περισσότεροι εκπρόσωποι του Έθνους μας δεν έχουν καμιά πολιτική ικανότητα, δεν προσπαθούν να προωθήσουν λύσεις στα μεγάλα προβλήματα του λαού. Το μόνο άγχος τους και η μόνιμη φροντίδα τους είναι η ψηφοθηρία και η δημαγωγία, οι γενικές υποσχέσεις και η περατζάδα από τις κοινωνικές εκδηλώσεις και όλα αυτά στοχεύουν για την επανεκλογή τους και μόνο. Ας δούμε μόνο πόσοι βουλευτές αλλά και υπουργοί ήταν στη πρώτη γραμμή των συγκρούσεων κατά των μνημονίων και τώρα υπηρετούν τα μνημόνια με θρησκευτικό σεβασμό. «Αγωνιστές» θεωρούνται οι δημαγωγοί και οι ακτιβιστές! Το μορφωτικό επίπεδο χαμηλότερο από κάθε άλλη φορά. Και όσον αφορά την ουσία της πολιτικής απλώς δεν υπάρχει…
Βέβαια οι εκπρόσωποί μας «δεν πέφτουν από τον ουρανό». Τους εκλέγει ο λαός με τα πιο ανούσια και ανόητα κριτήρια. Η σχέση πολιτικών – πολιτών είναι ούτως ή άλλως διαλεκτική. Αλλά το νόημα και το περιεχόμενο αυτής της σχέσης είναι φενακισμένα και ψευδεπίγραφα. Οι πολιτικοί δημαγωγούν και δεν καθοδηγούν. Δεν είναι ηγέτες. Οι πολίτες αρέσκονται στο λαϊκισμό και τρέφονται μόνο απ’ αυτόν. Και έτσι κλείνει ο κύκλος της μη – πολιτικής και της ουσιαστικής ακυβερνησίας, της ιδεολογικής αφέλειας και της κομματικής ανοησίας.
Απτό και πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της παρακμής του Κοινοβουλίου μας είναι η παρουσία ως τρίτου κόμματος της ναζιστικής οργάνωσης της «Χρυσής Αυγής». Δολοφόνοι και συνεργοί τους, μπρατσαράδες και τυχοδιώκτες είναι βουλευτές!! Και είναι ο λαός δήθεν της αγανάκτησης και του θυμού, δηλαδή της αμορφωσιάς και της βαρβαρότητας που τους έχει αναδείξει, για να διαμορφώσουν το μέλλον της Ελλάδας και των παιδιών μας.
Δυστυχώς, η παρακμή δεν θα τελειώσει εύκολα. Δυστυχώς βαθαίνει από τη διακυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ., γιατί στηρίζεται μόνο στη δημαγωγία και στο εξαπάτηση, στην πατριδοκαπηλία και στη βεβήλωση των αξιών της αριστεράς. Η κρίση δεν θα τελειώσει μαζί με τα μνημόνια. Δεν έχει ακόμα ανοίξει πουθενά, σε κανένα θεσμό και σε κανένα πεδίο, κάποια συζήτηση ουσίας για την υπέρβαση της κρίσης ούτε και για τα αίτιά της…
Υ.Γ.
Αν κάποιος ισχυριζόταν το 1974 ότι θα είχαμε τη σημερινή σύνθεση της Βουλής με φασιστική οργάνωση ψηφισμένη από το λαό (!), μόνο ως γραφικός θα αντιμετωπιζόταν. Και αν μπορούσαμε να το πιστέψουμε, θα προτιμούσαμε να φύγουμε από την Ελλάδα παρά να βιώνουμε τέτοιες εικόνες…
