Σε εποχή κρίσης οι κοινωνίες εκφράζουν τα πιο αρνητικά χαρακτηριστικά τους και, αντί να επιδίδονται με συστηματικό τρόπο στην υπέρβασή της, βουλιάζουν στο λαϊκισμό και στις δήθεν εύκολες λύσεις. Τότε οι λαοί διαμορφώνουν το πολιτικό σκηνικό χωρίς ορθοκρισία και κριτική σκέψη αλλά με θυμό και με παρορμητισμό, με ηθικολογίες και με ανεξέλεγκτη βουλησιαρχική διάθεση.
Αν προσεγγίσουμε το σημερινό σκηνικό της χώρας μας, θα διαπιστώσουμε ότι εδώ και έξι χρόνια παραμένει κακότεχνο, έρμαιο των τυφλών δυνάμεων της ιστορίας και των προσωπικών μας αντιφάσεων και ανορθολογισμών. Δημιουργούμε και βιώνουμε «συννεφιασμένους καιρούς» και δύσκολα μπορεί κάποιος να συμπεράνει ότι ως ελληνική κοινωνία έχουμε έναν προσανατολισμό, ότι ξέρουμε τι θέλουμε… Απτό δείγμα του εθελοτυφλισμού μας και των αδιεξόδων μας, της αμηχανίας μας και των παλινωδιών μας είναι και το μεγάλο πρωτόγνωρο «κοινωνικό ρεύμα» της αποχής από τις τελευταίες εκλογές. Πρόκειται για το μεγαλύτερο «πολιτικό ρεύμα» των ημερών μας – ο ουσιαστικός νικητής των εκλογών – και ένα από τα μεγαλύτερα «ρεύματα» της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Ας δούμε τα πιο ορατά σημεία του κακότεχνου σκηνικού. Ο κ. Τσίπρας και το κόμμα του καταγγέλλουν ως προδότες τους πολιτικούς που ψήφισαν τα δύο πρώτα μνημόνια και διαμηνύουν ότι θα στήσουν ειδικά δικαστήρια, ότι το χρέος της χώρας είναι απεχθές και δεν είναι βιώσιμο, ότι θα καταργήσουν με έναν νόμο τα Μνημόνια και όλους τους εφαρμοστικούς νόμους απελευθερώνοντας τη χώρα από τα δεσμά των δανειστών και του διεθνούς κεφαλαίου, ότι θα προκαλέσουν ρωγμή στον καπιταλισμό και θα αλλάξουν την Ευρώπη…
Και ενώ διαλαλούν όλη αυτή την πραμάτεια τους χωρίς ίχνος αναστολής, αντί να ανατρέψουν το σάπιο παλιό πολιτικό σύστημα γίνονται και αυτοί μέρος του παλιού, του πολύ παλιού σε μηδενικό χρόνο… Γιατί εφευρίσκουν τις πιο ακραίες σταλινικές μεθόδους προπαγάνδας, τις οποίες το παραδοσιακό παλιό δεν τις ήξερε καν. Γιατί χαρακτηρίζονται από μια ιδιότυπη αλλά πεντακάθαρη πολιτική σχιζοφρένεια, την οποία κατορθώνουν να την μετασχηματίσουν εν μέρει και σε κοινωνική σχιζοφρένεια. Γιατί τι πράττουν στο πεδίο της εφαρμοσμένης πολιτικής; Ακριβώς τα αντίθετα! Ψηφίζουν το 3ο και χειρότερο μνημόνιο, δεν στήνουν κανένα δικαστήριο γιατί θα είναι και αυτοί πρώτοι – πρώτοι στο εδώλιο, θεωρούν το χρέος βιώσιμο και νόμιμο και ξεπετάνε απ’ έξω από το δικό τους κόμμα όσους εξακολούθησαν να επιμένουν στην πρώτη τους πολιτική γραμμή. Τώρα δεν μιλάνε καθόλου για αλλαγή της Ευρώπης ούτε ότι θα τα “βάλουν” με τον καπιταλισμό. Έκαναν εκλογές για να απαλλαγούν από τα βαρίδια της πρότερης δήθεν επαναστατημένης αλλά ουσιαστικά δημαγωγικής εικόνας τους.
Τώρα επιδίδονται στην ηθικολογία και στη γενικολογία. Τώρα μπορεί να έχουμε το χειρότερο μνημόνιο, αλλά θα έχουμε και τα «ισοδύναμα»! Τι είναι αυτά; Αερολογίες για να περνάει η ώρα και να καθησυχάζεται ο αφελής ψηφοφόρος ότι αντί να του κάνει μειώσεις στις συντάξεις θα βρει ένα μαγικό τρόπο για να βρει τα χρήματα από … αλλού. Η εικόνα έχει επαναληφθεί. Ο κ. Τσίπρας κατήγγειλε στον ελληνικό λαό ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι δανειστές του έκαναν πραξικόπημα και τον ανάγκασαν να υπογράψει το μνημόνιο, αλλά τώρα το χαρακτηρίζει ως «καλή συμφωνία» που θα οδηγήσει τη χώρα μας στην ανάπτυξη… Το ίδιο είχε κάνει και παλιότερα. Είχε δώσει εντολή στον κ. Βαρουφάκη να έχει εναλλακτικό σχέδιο και ποτέ κανένας δεν κατάλαβε ποιο ήταν το εναλλακτικό σχέδιο των «απελευθερωτών» του ΣΥ.ΡΙΖ.Α και των ΑΝ.ΕΛ.
Αλλά η κακοτεχνία του σκηνικού αυτής της κυβέρνησης δεν έχει προηγούμενο. Αρκεί να σκεφτούμε ότι οι πρωταγωνιστές της προηγούμενης θητείας της και αστέρες της δημοσιότητας οι Βαρουφάκης, Λαφαζάνης, Κωνσταντοπούλου, Στρατούλης, Λεουτσάκος εξαφανίστηκαν από την κομματική βιτρίνα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και όχι μόνο αυτό αλλά και θεωρήθηκαν εκείνοι πιο τυχοδιώκτες, γιατί επέμεναν στο «σχέδιο Β» (της δραχμής) και δεν άφησαν την πρώτη κυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ να κάνει την πλήρη ανατροπή στην πολιτική της!
Ας απολαύσουμε όμως και στοιχεία του νέου επεισοδίου από το σκηνικό του βερμπαλισμού και της κενολογίας. Ας δούμε μερικές ακόμα γκρίζες πινελιές στις συνεχιζόμενες μουτζούρες του κ. Τσίπρα στο μαυροπίνακα της πολιτικής σχιζοφρένειας. «Έχει έρθει η ώρα να ανταποκριθούμε στην εντολή του ελληνικού λαού. Πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε αποτελεσματικοί όχι μόνο στη διαπραγμάτευση αλλά και την υλοποίηση… Τα υπουργεία ανήκουν στο λαό. Οποιαδήποτε άλλη αντίληψη είναι έξω από το δικό μας αξιακό πλαίσιο».
Ίσως να μην χρειάζονται αυτά τα φληναφήματα κανένα σχόλιο. Αλλά θέτω τρία απλά αφελή ερωτήματα. Είχαμε αποτελεσματικότητα στη διαπραγμάτευση και δεν πανηγύρισε ο ελληνικός λαός ούτε και ο κομματικός στρατός της Κουμουνδούρου; Τι σημαίνει αποτελεσματικότητα στην υλοποίηση του «αριστερού μνημονίου», αν όχι πλήρη εφαρμογή τους με βάση τη γνωστή συμφωνία; Τώρα που τα Υπουργεία ανήκουν στο λαό θα κυβερνάει ο λαός;
