“Δώσε σε κάποιον ένα ψάρι και θα ζήσει μια μέρα, μάθε του να ψαρεύει και θα ζήσει μια ζωή”

Σήμερα στη χώρα συμβαίνει κάτι εξαιρετικό, που δεν είναι οι εκλογές της ΝΔ. Οι δήμαρχοι Αθηνών, Πειραιώς και Θεσσαλονίκης (ίσως και μερικοί ακόμα αν δεν απατώμαι) από σήμερα και για τις επόμενες ημέρες, σε συνεργασία με το mega, θα συλλέγουν τρόφιμα και ρούχα για τους πιο “αδύναμους”. Πρόκειται ξεκάθαρα για μία πράξη αλληλεγγύης αξιέπαινη.
Μόνο που στα κράτη παροχών η αλήθεια μπορεί ενίοτε να είναι δυσεύρετη. Λέει η παροιμία: “δώσε σε κάποιον ένα ψάρι και θα ζήσει μια μέρα, μάθε του να ψαρεύει και θα ζήσει μια ζωή”. Η προβληματική είναι η εξής: οι πολίτες πληρώνουν τέλη, για να στηθεί το σκηνικό, ο δήμαρχος να τους ανταμείψει συναισθηματικά για την ψήφο τους, και να πλασαριστεί το κλίμα αλληλεγγύης, που πρώτον θα μπορούσε να βιώσει ο καθένας αυτοβούλως, και δεύτερον δεν ταιριάζει να είναι προϊόν marketing. Παράλληλα, ο δήμαρχος παρουσιάζοντας το εγχείρημα σε στυλ ‪”κάνω κι εγώ έργα”‬ τα δίνει όλα, ως ενσαρκωμένη φιγούρα του Ανθρωπισμού στο πτωχό πλην τίμιο κρατίδιο “Ελλάς”. Θα έπρεπε να μας θεωρούμε ευτυχείς, σίγουρα!
Νομίζω όλα τούτα θα είχαν αποφευχθεί αν αντί να οργανώνει ή να δίνει το κράτος παροχές δημιουργείτο ανταγωνιστικό περιβάλλον, ευνοϊκό για τις επενδύσεις. Οι “αδύναμοι” θα έβρισκαν δουλειά και όλα σιγά σιγά θα έπαιρναν τον δρόμο τους… Γιατί άραγε να συντηρούμε “εξαρτήσεις” πήχτρα στα συντηρητικά;