Καπιταλισμός-σοσιαλισμός

Μέχρι στιγμής το μόνο μοντέλο που εγγυήθηκε την όσο το δυνατόν δικαιότερη πρωτογενή διανομή εθνικού εισοδήματος, την ανεξάρτητη πορεία χωρίς ανάγκη για «γλυψίματα»(sic) και εύκολη σε σχέση με άλλες εποχές κοινωνική κινητικότητα ήταν ο καπιταλισμός. Αντίθετα, όταν ο καπιταλισμός συνδέεται με υπολείμματα και τεχνικές κρατικιστικές, δηλαδή σοσιαλιστικές, η εξάρτηση(που βαφτίζεται κοινωνιοποιητική συνεργασία) υποσκάπτει την προηγούμενη πρόοδο. Η «κοινωνικοποιητική» διαδικασία λοιπόν μετέρχεται μια τόσο ωραία λέξη για να μας τονίσει ότι δεν πρέπει να βασιζόμαστε στα ανταλλάγματα αλλά στην καλοκαγαθία του φούρναρη για το ψωμί που μας δίνει. Μόνο που κάποτε θα τελειώσει η πίστωση και ο φούρναρης θα μας πάρει το σπίτι! Παραδείγματα βρίσκει κανείς γύρω του. Η λογική λοιπόν και η ψυχή είναι στην μεριά της μοναχικότητας, τα συναισθήματα στην απέναντι όχθη. Το τρέφω συναισθήματα για κάποιον, δεν σημαίνει ότι μπορώ να του γίνομαι βάρος, να ζώ από αυτόν χωρίς αντάλλαγμα ρεαλιστικό, μετρήσιμο. Ο σοσιαλισμός στηρίζει την ζωή σε κάποιους άλλους που τους συμπαθούμε (όπως την κοινωνία). Έτσι πετυχαίνουμε την εξάρτηση. Η ελευθερία, η ανεξαρτησία είναι προσωπική υπόθεση. Αυτή την ελευθερία μας χαρίζει η λογική οργάνωσης της ζωής μας. Αν νικήσουμε σε ατομικό επίπεδο, τότε και η κρατική πορεία θα μεταστραφεί προς την απομάκρυνση της κυβερνητικής-κρατικιστικής εξάρτησης και της διαπλοκής.