Η «κοινωνική πολυκατοικία», όνειρο ζωής της κ. Βέρας Μεσσήνη και ιδέα δύο πρώην άστεγων γυναικών με παιδιά, που κατάφεραν να ανακτήσουν τη χαμένη τους αξιοπρέπεια, βρίσκεται στην οδό Μπουμπουλίνας 36, στην Αθήνα. Ένα κτίριο φάντασμα, που σάπιζε όρθιο, ανακαινίστηκε, ώστε να ζήσει ξανά ένδοξες εποχές, όχι με τους ευκατάστατους επιχειρηματίες και αρχιτέκτονες, που έμεναν σε αυτό, τη δεκαετία του 1950, αλλά με τα απροετοίμαστα θύματα του καλοστημένου παιχνιδιού, που αποκαλούμε «οικονομική κρίση». Το ευτυχές της συγκεκριμένης είδησης βέβαια, δεν πηγάζει από τη μερική αποκατάσταση κάποιων από τους πολλούς, που δεν είχαν μεριμνήσει για τα δύσκολα, αλλά απ’ το γεγονός ότι η οικονομική κρίση… ευτυχώς δεν έχει καταντήσει ανθρωπιστική κρίση για όλους.
Η νεοσύστατη ΜΚΟ «Ανθρώπινοι Άνθρωποι», με επικεφαλής την κ. Βέρα Μεσσήνη, ανέλαβε την επισκευή και επίπλωση του εν λόγω κτιρίου, εισπράττοντας ένα ενοίκιο για τα ορφανά παιδιά του ιδρύματος, μέσω ΕΣΠΑ, ενώ ο Δήμος Αθηναίων αναλαμβάνει τα μηνιαία έξοδα, υπογράφοντας «μνημόνιο συνεργασίας» μεταξύ τους. Οι νέοι ένοικοι, εκτός από το ανακουφιστικό τους χαμόγελο και την αναζωπυρωμένη τους ελπίδα, δε χρειάζονταν κάτι άλλο στις αποσκευές τους, καθώς αποτέλεσε εθελοντών προσφορά, για ακόμα μία φορά, ο «εξοπλισμός» των αστέγων, από ρούχα μέχρι παπούτσια και τηλεοράσεις. Μέσα από αλλεπάλληλα στρώματα σκόνης και γλίτσας, αφού το εν λόγω κτίριο, έξι μήνες πριν ανακαινιστεί, έμοιαζε με «τεράστιο καμένο τηγάνι», κατόρθωσαν το ακατόρθωτο, Άνθρωποι που δεν είχαν κάτι να κερδίσουν, παρά μόνο να προσφέρουν. Άξιο αναφοράς, το συνολικό κόστος της ανακαίνισης, που υπερέβη το ποσό των 45.000 ευρώ, πέρα από την πολύτιμη και αποτελεσματική δωρεάν εθελοντική δράση.
Γκρεμισμένοι τοίχοι αναστήθηκαν, σπασμένα παράθυρα αντικαταστάθηκαν, σάπια πατώματα φρεσκαρίστηκαν και οι φωλιές των περιστεριών έδωσαν τη θέση τους στις πολύτιμες φωλιές των ανθρώπων. Πάνω από 100 είναι εκείνοι οι σπουδαίοι Άνθρωποι, που άνοιξαν τις αποθήκες τους, ώστε με τη συμβολή τους να καλυφθεί το 80% της επίπλωσης. Βελούδινοι καναπέδες, αφράτες πολυθρόνες, καρέκλες του ’70 και φωτιστικά απλίκες, που βρίσκονταν σε αχρηστία, ανακτούν μία δεύτερη ζωή, κοσμώντας τα σαλόνια της «κοινωνικής πολυκατοικίας».
Δε στεκόμαστε μόνο στη στέγαση όμως, καθώς ο εγκλεισμός σε μία ζεστή στέγη δεν επιλύει κάποιο πρόβλημα, κι έτσι είχε προβλεφθεί κι η εξελικτική διαβίωση των συγκεκριμένων ενοίκων. Ψυχολογική υποστήριξη και συμβολή επαγγελματία συμβούλου, ανέμενε τους νέους ενοίκους, με προφανή σκοπό να επανέλθουν δριμύτεροι στην αγορά εργασίας. Επίσης, στο ισόγειο της συγκεκριμένης πολυκατοικίας λειτουργεί βιβλιοθήκη – χώρος παιχνιδιού, όπως κι ένα μαγειρείο, στο οποίο μαγειρεύουν οι ένοικοι εναλλάξ. Στο άμεσο μέλλον, προγραμματίζεται η παραγωγή βιολογικών προϊόντων, σε χωράφια που θα παραχωρηθούν, για να καλύψουν τις ανάγκες των ενοίκων.
Το δυσκολότερο κομμάτι του εν λόγω σπουδαίου εγχειρήματος ήταν η επιλογή των ανθρώπων, που θα γέμιζαν τα 17 άδεια διαμερίσματα της «κοινωνικής πολυκατοικίας». Περισσότεροι από 70 άστεγοι, ενήλικες και παιδιά, καταγεγραμμένοι στο Δήμο Αθηναίων, απέκτησαν για τουλάχιστον τρία χρόνια, το δικό τους σπίτι. Προτεραιότητα δόθηκε σε μία άστεγη έγκυο και σε μια μονογονεϊκή οικογένεια, μία μητέρα και την κόρη της, που τα κρύα βράδια του χειμώνα περιφέρονταν από παγκάκι σε παγκάκι. Όλα αυτά αποτελούν πια μακρινό παρελθόν, για εκείνους που δοκιμάστηκαν, αλλά ούτε έκλεψαν, ούτε εξαπάτησαν, για να ορθοποδήσουν. Σε περιπτώσεις σαν αυτές, που αναβιώνει το ελληνικό φιλότιμο εμπράκτως, κανένας δεν είναι ικανός να το γκρεμίσει και να αρπάξει το κλειδί της αξιοπρέπειας, που ανοίγει κυριολεκτικά και μεταφορικά τις πόρτες μίας καλύτερης ζωής, γι’ αυτούς που πραγματικά… την αξίζουν!
