«Απ’ όλα τα θηρία, το αγριότερο είναι ο άνθρωπος, όταν θυμώνει», Φρίντριχ Σίλερ, Γερμανός θεατρικός συγγραφέας. «Ο θυμός είναι πολύ πιο γλυκός κι από το αρωματισμένο μέλι. Ανεβαίνει, καθώς ο καπνός από τα στήθη των ανθρώπων», Όμηρος, Αρχαίος Έλληνας συγγραφέας. «Η αγάπη είναι πόλεμος, ανακωχή, ειρήνη, θάνατος και ζωή, που βασιλεύουν εκ περιτροπής», Ζορζ Ντ’ Αμπουάζ, Γάλλος πολιτικός και ιερωμένος. Περί αληθινής αγάπης και αυθεντικού θυμού, το άρθρο αυτής της εβδομάδας, ως γενεσιουργός αιτία κι αφορμή κάθε σπουδαίου ανθρώπινου επιτεύγματος. Πίσω από κάθε μεγαλειώδες έργο εξάλλου, βρίσκεται, είτε ένας άνθρωπος που αγαπά πολύ, είτε ένας άνθρωπος που πονά εξίσου πολύ.
Ξεκινώντας απ’ την πρωταγωνίστρια αγάπη, για την οποία έχουν ειπωθεί πάμπολλα παγκοσμίως, δεν πρόκειται να αναλωθώ σε εντυπωσιακές μεν, αλλά βαρετές επαναλήψεις, καθώς στόχος δικός μου είναι η τροφή για σκέψη κι όχι η αναμάσηση εύπεπτων συμπληρωμάτων. Γι’ αυτό λοιπόν, εστιάζω, για ακόμα μία φορά, στην πολυπόθητη ουσία, που δυστυχώς ζαλίζεται και χάνεται στον αφρό της επιφάνειας και στην αποδεκτή για όλους θεωρία. Δεν μπορεί ουδείς να λερώνει το υπ’ αριθμόν ένα ζωογόνο συναίσθημα, για να δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα του ατελούς χαρακτήρα, που ούτως ή άλλως, όλοι διαθέτουμε. Δεν είναι η αγάπη, η εύκολη απάντηση για όλα, αλλά η μοναδική απάντηση για λίγα κι αληθινά. Δεν είναι η αγάπη, αυτή που φαίνεται ότι είναι, χωρίς καν να είναι, αλλά είναι η πυρκαγιά, ούτε καν η σπίθα, που κατακαίει κάθε μορφής ασχήμια σε αυτό το λάθος κόσμο, που κι εμείς διαμορφώνουμε με την ενεργή ύπαρξή μας.
Απ’ την άλλη, ο παρεξηγημένος θυμός, που υποτίθεται ότι δηλητηριάζει τη λογική, τη συμπεριφορά και τις σχέσεις. Το υγιές της δράσης είναι η αντίδραση κι όπου δεν υπάρχει αντίδραση, πολύ απλά δεν υπάρχει ζωή κι ενδιαφέρον. Ο τρόπος που εκφράζεται ο θυμός κι όχι ο ίδιος ο θυμός, μπερδεύει και παρασύρει, αλλά ίσως σε έναν ιδανικά πλασμένο κόσμο, να ήταν όλα ονειρικά. Κάθε άνθρωπος γεννιέται, για να μαθαίνει αδιάκοπα να είναι άνθρωπος, σε όλες του τις εκφράσεις. Αν αντί γι’ αυτό, επαναπαύεται στη ρηχή και ετοιμόρροπη επιφάνειά του, τότε δεν ευθύνεται ο «βοριάς που φυσάει», αλλά το ασταθές οικοδόμημα, που δεν έχει φροντίσει ο κατασκευαστής του, να είναι γερό σε κάθε καιρική συνθήκη.
Είτε από υποτιθέμενη αγάπη, είτε από ξέχειλο θυμό που έγινε οργή, οι σκηνές που αντικρίζουμε, την περίοδο αυτή στη χώρα μας, μόνο ευεργετικές δεν πρόκειται να αποδειχθούν σε βάθος χρόνου. Δε νοείται, να διεκδικείς το δίκιο σου και να αντιδράς στην αδικία, διαπράττοντας ο ίδιος κτηνωδία. Στα δικά μου μάτια και σύμφωνα με τη δική μου αντίληψη λοιπόν, φαίνεται και είναι επιεικώς απαράδεκτο, να χύνεις το άφθονο γάλα της παραγωγής σου στους δρόμους, απ’ τη στιγμή που υπάρχουν παιδιά που λιποθυμούν στα σχολεία, απ’ την έλλειψή του. Εξίσου απαράδεκτη η θυσία των ζώων, που σε θρέφουν, στο βωμό μίας ειρωνικής και δήθεν επαναστατικής διάθεσης. Θεωρώντας απόλυτα κι αδιαμφισβήτητα, πως η βασική ελληνική πηγή πλούτου είναι – και θα είναι η γεωργία, ούτε δικαιολογώ, αλλά ούτε συγχαίρω απάνθρωπες εξοντωτικές πολιτικές πρακτικές. Όμως, πώς να αλλάξει κάτι προς το καλύτερο… αν εμείς πρωτίστως δε γίνουμε αντάξιοί του;! Η αληθινή αγάπη κι ο αυθεντικός θυμός, ανατρέπουν πραγματικά τις δυσχερείς καταστάσεις, αφού πρωτίστως όμως, κάθε άνθρωπος έχει φροντίσει να γίνει αυτό που επιθυμεί να δει σε… αυτό το λάθος κόσμο!
