Η είδηση είναι επαναστατική. Μπορούμε να αποθηκεύουμε ένα μέρος της σκέψης μας σε «σκληρό δίσκο» και έτσι ένα μέρος του εαυτού μας να είναι αθάνατο… Αλλά γιατί οι Νέες Τεχνολογίες και η Πληροφορική εμφανίζονται να σχεδιάζουν για πρώτη φορά μια μορφή πνευματικής μας αθανασίας εγγράφοντας ψηφιακά τη μνήμη μας; Το βιβλίο δεν είναι εδώ και αιώνες το σύμβολο του πνεύματος και των γραμμάτων;
«Να γίνω ένα βιβλίο θέλω». Ένα βιβλίο που δεν θα περιγράφει μόνο την ορατή ζωή μου αλλά και όλα τα όνειρά μου και τις άπειρες φαντασιώσεις μου. Να περιλάβει τα μεγάλα «γεγονότα» από τον ανεκπλήρωτο κόσμο μου με γενναιοδωρία και κατανόηση. Να «εμπνέει» τον αναγνώστη μέσα από τις τόσες και τόσες κρυφές μεγάλες επιθυμίες μου, από τις συνεχείς ανομολόγητες επιδιώξεις μου, από τα οράματά μου και τις χίμαιρές μου. Να με διαβάζει ένας μακρινός απόγονός μου και να προσπαθεί να αγγίξει τα ριζώματά του προκειμένου να γνωρίσει τον εαυτό του, για να βρει τις διαδρομές που οδήγησαν σ’ αυτόν, για να προοικονομεί κάποιες όψεις του μέλλοντός του.
Να αποδοθεί το διάβα μου από τη Γη με λογοτεχνική διάθεση και καλλιτεχνική αίσθηση. Να είμαι ο βασικός ήρωας του βιβλίου, όπως ήμουνα εγώ πάντα για τον εαυτό μου και μόνο γι’ αυτόν. Να καταγραφούν οι μεγάλες και οι μικρές φιλοδοξίες μου, οι πέραν των προσδοκιών επιτυχίες μου, οι μεγάλες ευχάριστες εκπλήξεις που μου δωρίθηκαν αλλά και οι χαμένες ευκαιρίες μου και τα φοβερά λάθη μου. Να το γράψω εγώ το βιβλίο μου. Δεν έχει καμιά σημασία η υποκειμενικότητακαι η προσωπική ματιά˙ ίσα – ίσα αυτές πρέπει να έχουν τον πρώτο λόγο, που είναι τόσο καταπιεσμένες από την τραχύτητα της δήθεν μοναδικά αληθινής αντικειμενικότητας .
Γιατί να μην έχω το «βιβλίο της ζωής μου»; Γιατί να μην είμαι συγγραφέας του εαυτού μου; (Όχι, οι “επώνυμοι” συγγραφείς δεν θα χάσουν το ιερό έργου τους – το αντίθετο θα βρουν νέους απάτητους δρόμους, άγνωστα μονοπάτια και ξέφωτα). Γιατί να μην έχει κάθε άνθρωπος το βιβλίο του ως μια μικρή λάμψη που θα μένει πάντα αθάνατη στον κόσμο των Γραμμάτων; Δεν αξίζει κάθε άνθρωπος αυτή την τιμή, την τόσο ελάχιστη και τόσο μέγιστη συνάμα; Κάθε άνθρωπος δεν είναιιστορικό πρόσωπο, δεν είναι απόλυτα μοναδική και όμορφα ξεχωριστή οντότητα; Και πρέπει να αλλάξει τρόπο γραφής η ιστορία. Να αποδοθεί η δικαιοσύνη και η ισότητα επί του «Όλου της ανθρώπινης προσωπικότητας», γι’ όλους τους ανθρώπους που το θέλουν μακριά από τις ανόητες διακρίσεις της εξουσίας και από τις παγιωμένες προκαταλήψεις αιώνων και αιώνων.
Να υπάρχει ένα ατέλειωτο «βιβλιολόγιο προσωπογραφιών» και ξεχωριστές βιβλιοθήκες των βιογραφιών όλων των ανθρώπων που επιθυμούν. Διαβάζοντας τη ζωή τους δεν θα κατανοούμε καλύτερα την πραγματικότητα; Έχουμε αναρωτηθεί τι πλούτη πνεύματος χάνονται, επειδή αδιαφορούμε για την αποθησαύριση της ζωής; Τυχαία ακούς μια αφήγηση από έναν ταπεινό άνθρωπο, που η ζωή του ήταν ζυμωμένη μέσα στα βάσανα και στις απανωτές δυσκολίες, και νιώθεις δέος για το μεγαλείο της προσωπικότητάς του, για το ανάστημα του ανθρώπου, για την ανεξάντλητη φύση της ψυχής μας. Σίγουρα σε μια τέτοια εξέλιξη θα αναστατωθεί η ζωή μας, αφού τώρα ένας απέραντος μυστικόκοσμος σκεπάζει πολλές αθέατες όψεις μας. Αλλά μήπως αυτό μας κάνει πιο ειλικρινείς και πιο αυθεντικούς; Και πέραν τούτου, η εν λόγω γραφή θα εμπεριέχει ό,τι εμείς θέλουμε.
Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί να είναι Γνώση οτιδήποτε αφορά κάθε «εικόνα» και κάθε «στιγμιότυπο» του περιβάλλοντος και να μην είναι ό,τι βαθύτερα απασχόλησε έναν άνθρωπο, ό,τι δοκίμασε την ψυχή του ή εξύψωσε το πνεύμα του; Πρέπει να περιμένουμε τους επαγγελματίες συγγραφείς να επινοούν εν πολλοίς την ανθρώπινη φύση και τον πυρήνα της ύπαρξής μας; Άλλωστε σε μια τέτοια μετεξέλιξη της γραφής των βιβλίων όλων των ανθρώπων, τότε είναι που η λογοτεχνία θα βρει ανεξάντλητα κοιτάσματα και ανέλπιστους θησαυρούς, τότε είναι που οι Ανθρωπιστικές επιστήμες (παιδαγωγική, ψυχολογία, φιλοσοφία κλπ) θα αλλάξουν το όλο σκηνικό της έρευνας μεταφέροντας το κύριο πεδίο αναφοράς της από τα εργαστήρια και από τα ευρήματα της τεχνολογίας στον ίδιο τον άνθρωπο!
Πώς γίνεται να νοιαζόμαστε τόσο πολύ για τη υλική κληρονομιά και να αδιαφορούμε για την πνευματική; Γιατί δεν έχουμε αντιληφθεί ότι οι σκέψεις ενός ανθρώπου – και ιδιαίτερα οι προς το τέλος του – έχουν φουντώσει δημιουργώντας ένα πυκνό ρουμάνι εμπειριών και δοκιμασιών, ότι είναι διαμάντια παντοτινά, και εμείς τις αφήνουμε να φεύγουν μέσα από τα χέρια μας; Αλλά αυτή η ζεστή και άρτια επαφή μεταξύ των ανθρώπων / βιβλίων δεν θα ανατρέψει μια συμβατική πρόσληψη της κοινωνικότητάς μας και των συλλογικών μας λειτουργιών; Είμαστε πολύ μακριά από το να αξιολογούμε και να ιεραρχούμε το ουσιώδες από το ανούσιο. Δεν έχουμε άποψη για τη ζωή. Δεν ξέρουμε τι είναι ζωή και ποια είναι η σχέση μας μαζί της. Την προσλαμβάνουμε σαν ένα σκηνικό μέσα στο οποίο απλώς υπάρχουμε και εμείς…
Φρονώ ότι γράφοντας τα βιβλία μας, τα βιβλία της ζωής μας, θα έχουμε μια μεγάλη διαφωτιστική ανατροπή στον κόσμο του Πνεύματος, μια εικονοκλαστική μορφωτική επανάσταση, μια αυθεντική έκφραση του εαυτού μας, ένα άλμα φωτεινής προόδου στο πολιτισμικό μας στερέωμα…
