Γράφοντας αυτές τις γραμμές, δηλώνω εξ’ αρχής αφόρητα κουρασμένη έως αηδιασμένη, από κάθε δημόσιο διαγωνισμό επίδειξης γενικά και ειδικά επί των δυσχερών προσφυγικών ημερών μας, που έχει λάβει πλέον διαστάσεις υποκριτικής μανίας. Η μάσκα της Μητέρας Τερέζας εξάλλου, φοριέται πολύ και από πολλούς, στις φετινές απόκριες. Άνθρωποι με αψεγάδιαστη, τέλεια, ολόγιομη εικόνα, επιλέγουν να εκθέτουν, με περισσή αδιακρισία, τους ψεγαδιασμένους, ατελείς, κατακερματισμένους πρόσφυγες, με κάθε τρόπο και με μόνο στόχο τελικά, να αποσπούν οίκτο και συμπάθεια, προς ίδιον όφελος. Ποιο ανθρώπινο ον άλλωστε, που αληθινά διακρίνεται για τον πλούτο της ψυχής του, της δράσης του και τελικά της ζωής του, έχει ανάγκη να επιδεικνύει τον πανέμορφο εαυτό του, με οποιονδήποτε τρόπο και για οποιονδήποτε λόγο;
Ξεκινώντας απ’ τα χειρότερα, θα καταλήξω στα καλύτερα, καθώς σε οποιαδήποτε συνθήκη και κατάσταση, ανέκαθεν αγωνίζομαι και θα αγωνίζομαι να αναζητώ και να βρίσκω τελικά, το φως στο σκοτάδι. Φαντάζομαι πως, όσοι είναι ήδη γονείς, καθώς κι όσοι πρόκειται να γίνουν, δεν εκπληρώνουν τον ιερότερο σκοπό της ζωής τους, για τα μάτια του κόσμου, αλλά για τα δικά τους μάτια. Έτσι λοιπόν, θέτοντας ως βάση τα δικά μας μάτια, αδυνατώ να δικαιολογήσω την ασέβεια και την απερισκεψία, με την οποία εκτίθεται οποιοδήποτε παιδί γενικά και τα παιδιά των προσφύγων ειδικά. Ερωτήθηκε κάποιο από αυτά τα παιδιά, που εκτίθενται, γενικά και ειδικά, αν επιθυμούν να ζουν ή να πεθαίνουν, με αντάλλαγμα τη δημόσια χρήση του κορμιού και της ψυχής τους; Όποιο κι αν είναι το «αλληλέγγυο επιχείρημα» του καθενός, είναι απολύτως σεβαστό από εμένα, καθώς το υγιές της δράσης είναι η αντίδραση. Όμως, κατά τον ίδιο τρόπο, που δε θα επιτρέπατε σε κανέναν, γνωστό ή άγνωστο, να χρησιμοποιεί το δικό σας παιδί και τον δικό σας σπαραγμό, έτσι να μην επιτρέπετε και στον ίδιο σας τον εαυτό να το κάνει, για τον πόνο και τα παιδιά των συγκεκριμένων άλλων.
Άλλη μία επιδεικτική μανία, επί των ημερών μας, παρατηρείται στο ζύγισμα, το μέτρημα και τη σύγκριση συναισθημάτων, ευαισθησίας κι όλων αυτών των ζωογόνων εννοιών, που καμία λέξη δεν καθίσταται ικανή να περιγράψει, καθώς αποδεικνύονται και εκφράζονται εμπράκτως και μόνο. Αν θεωρεί έστω κι ένας, έμπρακτη απόδειξη της ποιότητας του περιεχομένου του, την εικόνα που ο ίδιος πλάθει για τον εαυτό του, τότε χαίρομαι, που κοιτάζω και κυρίως βλέπω, με διαφορετικά μάτια. Ποιος είναι αποτελεσματικότερος ως άνθρωπος εξάλλου; Αυτός που δρα ευεργετικά ποικιλοτρόπως, ανώνυμα κι αθόρυβα, ανεξαρτήτως εποχής και κατάστασης; Ή μήπως εκείνος, που περιμένει απ’ τα posts του facebook, να εκφράσει και κυρίως να επιδείξει, ότι τάχα μου αφυπνίστηκε και ευαισθητοποιήθηκε;
Κλείνοντας με τους καλύτερους, κατά τη δική μου οπτική και αντίληψη, μέσα στις τόσες εικόνες αυτών των ημερών, διακρίνω κάποιες μορφές, που ΔΕΝ επέλεξαν να χρησιμοποιήσουν ψυχές και κορμιά, για οποιονδήποτε λόγο. Συγχαρητήρια λοιπόν, σε κάθε υπέροχο άνθρωπο και κυρίως σε εκείνους που δεν έχουν τη σωματική ή ψυχική αντοχή να δράσουν… κι όμως έδρασαν. Συγχαρητήρια σε εκείνους που υπάρχουν, για να κρεμούν μετάλλια πρωτίστως στην ψυχή τους και δευτερευόντως στο λαιμό τους. Συγχαρητήρια σε εκείνους, που έχουν τη γνώση να πιστεύουν κι όχι να νομίζουν, πως… ο άθλιος τούτος κόσμος δεν αλλάζει από την άποψή μας, αλλά από τη συμπεριφορά μας. Συγχαρητήρια σε εκείνους τελικά, που γράφουν και υπογράφουν κάθε έργο τους, με τη λέξη Άνθρωπος. Σε όλους εκείνους και σε κάθε έναν ξεχωριστά υποκλίνομαι, με την ευχή να μπορέσουμε άπαντες να διδαχθούμε από αυτή την ύψιστη μορφή αξιοπρέπειας, προσφέροντας από καρδιάς όσα έχουμε… χωρίς διακρίσεις και εξαιρέσεις… ανιδιοτελώς, αθόρυβα και με σεβασμό!
