Η τακτική της δημιουργίας εντάσεων με απώτερο σκοπό την εκμετάλλευση της αναταραχής είναι μακροχρόνια, συνηθισμένη και επαναλαμβάνουσα στην ιστορία των αιώνων. Δεν θα έπρεπε να ανησυχούν τον ιδιώτη παιχνίδια εξωτερικής πολιτικής, ή «κρίσεις» μεταξύ των κρατών. Σε αντίθεση με την «διατάραξη» η «κρίση» είναι συνήθης, γρήγορη, ανώδυνη. Αντιθέτως, η «διατάραξη» άπαξ και συμβεί αφήνει βαθιά τα πλήγματα της, τόσο απύθμενα, που μπορεί να μην επουλωθούν έκτοτε.
Το ISIS θα μπορούσε να συνιστά μία απλή «κρίση». Αν μάλιστα τα ΜΜΕ δεν μετέδιδαν υπερβολικά το φαινόμενο, ελάχιστοι ιδιώτες θα γνώριζαν την ύπαρξή του. Δεν είναι το ISIS καθ’ εαυτό πρόβλημα, αλλά τα αποτελέσματα του, κυρίως το προσφυγικό/μεταναστευτικό. Τους τελευταίους μήνες ο συνδυασμός μεταναστευτικών ροών και τρομοκρατικών επιθέσεων σε ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ενέτεινε το αίσθημα απειλής. Παραλλήλως, υφίσταται ο διαχωρισμός «καλών» και «κακών» μουσουλμάνων, με επιχειρήματα για παρωχημένες αναλύσεις του όρου «τζιχάντ», δυτικότροπου μουσουλμανισμού άνευ μπούργκας, συναισθηματικών εξάρσεων οίκτου δια τους κυνηγημένους αυτούς δύσμοιρους. Και πάλι όμως, η ουσία δεν στέκει σε αυτά.
Και φυσικά καμία απάντηση δεν δίνει η αμπελοφιλοσοφία των κηρυγμάτων περί αρχών, δημοκρατικών ιδεωδών, αγάπης, αλληλεγγύης, που διατείνονται οι πλείστοι εκείνων που αρθρώνουν γνώμη.
Ας αναρωτηθούμε το σημαίνον, ουχί το σημαινόμενον για τη χώρα μας και μόνο (λόγω ορθογραφικού χώρου). Βλέπει στους δέκτες του ο μέσος Έλληνας ιδιώτης βόμβες να εκρήγνυνται σε αστικά κέντρα, ματωμένους ανθρώπους που πήγαιναν στη δουλειά τους, κάποιους άλλους το επόμενο λεπτό πωρωμένους να αλληλοσφάζονται στη Συρία, τα χρήματά του το επόμενο πρωί να τα «τρώει» το κράτος και το βράδυ τους διανοούμενους να ρητορεύουν για την «αγάπη», την «αλληλοκατανόηση», την «αλληλεγγύη», «τον οίκτο».
Μα, ειλικρινά πόση αξία έχει ο «οίκτος» μας όταν η τηλεόραση μεταπράτει τον πόνο σε συγκινησιακό έκθεμα για ασκήσεις πολιτικής (βλ. εντυπωσιασμού);
Εδώ και μήνες παίζουμε στον «Τιτανικό», βλέπουμε την κορυφή του παγόβουνου και λησμονούμε αυτό που κρύβεται από κάτω, ονειροπολώντας τα cocktails της California! Έστω ότι αυτοί οι άνθρωποι εγκαθίστανται μόνιμα στην Ελλάδα. Ας το συλλογιστούμε για κάποια λεπτά. Έχουν έναν διαφορετικό πολιτισμό τον οποίο οφείλουμε ανθρωπιστικά να σεβαστούμε, την στιγμή που θα αλληλεπιδράμε κοινωνικά, και φυσικά θα χαρίζουμε τον έναν εκ των δυο χιτώνων στον άπορο πρόσφυγα ή μετανάστη για να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Το σκηνικό γλυκό, ποιητικό, αρπαγμένο από λογοτεχνικό δοκίμιο 19ου αιώνος, αλλά τι γίνεται όταν 1 στους 4 Έλληνες ιδιώτες είναι άνεργος;
Η ανθρώπινη φύση είναι ιδιοτελής κατά τον Σμιθ. Τούτο συνιστά και την αιτία επιτυχίας της ελεύθερης αγοράς. Επομένως, στενεύουμε την θηλιά του απογοητευμένου μέσου ιδιώτη σε δύο επίπεδα: καταρχάς, επιβάλλουμε δια των μέσων ενημέρωσης συναισθήματα αμετροεπούς συμπόνιας για τη λαοθάλασσα των προσφύγων/ μεταναστών και εν συνεχεία ανοίγουμε το πορτοφόλι του και λέμε θα πάρω τόσα για να ικανοποιηθούμε όλοι. Η συνέπεια είναι διττή ∙ αρχικώς ισοσκελίζεται το ενδιαφέρον και ο φόβος για τον άγνωστο «νέο»-ξένο, κατόπιν, καταβαραθρώνεται η ιδιοτέλεια, προκαλούσα το μίσος για όσους υφάρπαξαν τα χρήματά του, είτε για δημοσιονομικούς είτε για προσφυγικούς λόγους. Αποτέλεσμα: θυμός, έχθρα, μίσος. Η πλάστιγγα θα κλίνει εκεί, αφού ζούνε στη γη άνθρωποι, όχι άγιοι.
Είναι πολυδιάστατη μάχη, συναισθηματική και οικονομική.
Ο φόβος του άγνωστου, η απειλή μεν, ο θυμός κατά του κλέφτη-κράτους, η αδικία δε, και μετά αναρωτιόμαστε γιατί όλοι καταλήγουν στον ολοκληρωτισμό, το φασισμό, τον κομμουνισμό, απορρίπτοντας τις άλλες πατριωτικές ιδεολογίες!
Μα είναι εμφανές πως η διπολική πίεση ένθεν κακείθεν επί του ίδιου σώματος το αφήνει στη θέση του. Αν πρόκειται για νοούμενο σώμα θα καταλήξει στον ψυχίατρο ή ψυχολόγο, δεδομένου πως παρακολουθεί ολημερίς και ολονυχτίς τους διδάσκοντες των MME ή των Social Media να αγορεύουν από το σαλόνι τους κάπου μακριά, πολύ μακριά της Ειδομένης, των φτωχών μεστών εγκληματικότητας περιοχών, με λογαριασμούς στην Ελβετία και ταξίδια Χριστούγεννα, Πάσχα, Καλοκαίρι.
Το τέλος σκιαγραφείται δυσοίωνο. Ο ολοκληρωτισμός που καλλιεργείται δεν θα έχει καμία σχέση με εκείνον του Β’ ΠΠ. Η «διαταραχή» του κοινωνικού ιστού είναι μάλλον πρωτόγνωρη. Τότε, τουλάχιστον γνώριζαν τον εχθρό, τώρα;
Tο άρθρο αναδημοσιεύεται από www.huffingtonpost.gr
