Είναι αυτή η «ασθένεια», που καθιστά τον «πάσχοντα» δέσμιο της ίδιας του της ψυχοσύνθεσης, καθώς ως «στρατηγική» υιοθετείται από ανασφαλή άτομα, που αρέσκονται να επιβεβαιώνονται στα μάτια του κόσμου κι όχι στα δικά τους μάτια. Ουσιαστικά και κυριολεκτικά, η σοβαροφάνεια αποτελεί χαρακτηριστικό ανολοκλήρωτων προσωπικοτήτων, που εξαρτούν την ύπαρξή τους, από τη ρηχή αποδοχή ή απόρριψη των άλλων και διαμορφώνουν αναπόφευκτα μία προβληματική και δέσμια ψυχοσύνθεση, άρα και ζωή.
Σε όποιον τομέα και σε όποιο χώρο κι αν στρέψουμε το βλέμμα μας στην ελληνική κοινωνία, κάθε εποχής, θα αντικρίσουμε σοβαροφανείς ανθρώπους, που καταπιέζονται στον κόπο τους να πείσουν, με κάθε άμεσο ή έμμεσο τρόπο, για ένα φανταστικό «φαίνεσθαι», που ουδεμία σχέση έχει με το αδούλευτο «είναι» τους. Ιδίως στα πολιτικά κυκλώματα, εντοπίζουμε παντού «αστειάτορες», που διαρκώς «ΘΑ» κάνουν και «ΘΑ» δείξουν, πιστεύοντας προφανώς, ότι η αξία βρίσκεται στα παραμύθια κι όχι στην ικανότητα, την ειλικρίνεια και την παιδεία, που θα αποδείκνυαν εμπράκτως, ΑΝ φυσικά διέθεταν. Είναι εκείνοι οι αναξιόπιστοι κάθε ίχνους εμπιστοσύνης, που γνωρίζουν μεν τους κανόνες του «savoir vivre», αγνοούν όμως τη δύναμη, που αποπνέει η καθοριστική δράση τους, σε κάθε συναναστροφή με τους άλλους, απ’ την οποία όλοι τελικά κρινόμαστε.
Αντί λοιπόν, να κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας και να κοπιάζουμε ΜΟΝΙΜΩΣ για μία μακιγιαρισμένη επιφάνεια με ημερομηνία λήξης, ας καλλιεργήσουμε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ την πρώτη ύλη των αισθημάτων μας, των οποίων και μόνο η ύπαρξη, μας καθιστά ξεχωριστούς, σε τόσο αναίσθητη κοινωνία. Εξάλλου, η ουσία και κυρίως η αλήθεια βρίσκονται στο γεγονός, ότι τίποτα σπουδαίο δεν αποκτάμε, αν πρωτίστως δε γίνουμε αντάξιοί του. Είμαστε και θα είμαστε ΑΥΤΑ που κάνουμε, με τον ΤΡΟΠΟ που επιλέγουμε να τα κάνουμε. Όσο αισθητικά όμορφα κι αν ντυθεί το «λέγειν» και το «φαίνεσθαι», κάποια στιγμή ξεντύνεται. Αυτή η γυμνή αλήθεια του «είναι» μας λοιπόν, είτε γοητεύει, είτε απογοητεύει. Είμαστε ανθρώπινα θνητά όντα, που αντί να απολαμβάνουμε την άγνωστης διάρκειας ζωή μας, διατηρώντας άσβεστη την παιδική μας αθωότητα, σε όλες τις πανέμορφες αυθόρμητες εκδηλώσεις της, βιαζόμαστε να μεγαλώσουμε… με σοβαροφάνεια, πονηριά και ιδιοτέλεια!
Κλείνοντας με τους ΣΟΒΑΡΟΥΣ, εκείνους τους τρελούς πλέον, μέσα στους τόσους λογικούς σοβαροφανείς, αξίζουν να εκθειάσω τη γοητεία, που αποπνέει η αλήθεια κι η αυθεντική ελευθερία τους σε κάθε τι, ακόμα και στην ατέλεια, που η ανθρώπινη φύση όλων μας, ούτως ή άλλως, εμπεριέχει. Με τα λάθη τους και τα σωστά τους, αναμφίβολα είναι κλάσης ανώτερα ψυχικά και πνευματικά όντα, από κάθε πλασματικό σοβαροφανή καρνάβαλο. Είναι εκείνοι, που ουδέποτε καταντούν τα λόγια τους αναντίστοιχα των πράξεών τους, γιατί πολύ απλά ακολουθούν πιστά τις αρχές και τις αξίες, που η παιδεία τους υποδεικνύει. Είναι αυτοί, που δεν κομπλάρουν να τσαλακώνονται, κυκλοφορώντας παντού με την ψυχή και την αλήθεια τους, φορεμένες στο πρόσωπο, σεβόμενοι εμπράκτως τον άνθρωπο, κάθε άνθρωπο ανεξαιρέτως. Είναι οι ωραίοι αυθεντικοί Άνθρωποι, που ούτε καν σκέφτονται να εξαπατήσουν, διότι έχουν την ικανότητα και το ψυχικό υπόβαθρο, να τιμήσουν κάθε λέξη με την πράξη τους. Είναι οι μόνοι ικανοί τελικά, να αλλάξουν τον άθλιο τούτο κόσμο και όπως θα διαπιστώσετε έκπληκτοι όλοι κάποτε… θα καταφέρουν να τον αλλάξουν… όχι με τη γελοία σοβαροφάνεια, αλλά με την υπεύθυνη σοβαρότητα… που χαρακτηρίζει κάθε πλούσια δράση τους!
