O Μένανδρος, λοιπόν, εκθέτει στις κωμωδίες του πραγματικά προβλήματα, που αγγίζουν τις ζωές ανθρώπων, οι οποίοι ανάγονται μεν σε κωμικούς τύπους αλλά διαγράφονται με τρόπο που τους κάνει να θυμίζουν αληθινές, σχεδόν εξατομικευμένες προσωπικότητες. Φτάνουν, όμως, όλα αυτά, για να χαρακτηριστεί ο Μένανδρος «ρεαλιστικός»;
Η απάντηση είναι βεβαίως πως δεν φτάνουν, διότι (α) ο όρος «ρεαλισμός» παραπέμπει σε σύγχρονες αισθητικές αντιλήψεις, στις οποίες ο Μένανδρος δύσκολα μπορεί να ανταποκριθεί και (β) διότι αποκρύπτει ή υποβαθμίζει σημαντικές πτυχές της δραματουργίας του.
ΑΠΟ ΤΗ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΣΤΗΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΗ ΦΑΝΤΑΣΙΑ
Ως προς το πρώτο, σύγχρονοι κριτικοί παρατήρησαν ότι, αν ο Μένανδρος είναι καθρέφτης του βίου, τότε ο βίος που καθρεφτίζει είναι πολύ περιορισμένος: «Η ζωή», έγραψε κάποιος, «δεν αποτελείται εξολοκλήρου από απαγωγές και ανεπιθύμητα παιδιά, από συμπτώσεις και αναγνωρισμούς θυγατέρων που χάθηκαν πριν χρόνια, από οργίλους πατέρες και αναιδείς δούλους». Ένας άλλος κατήγορος του Μενάνδρου έψεξε τα «τετριμμένα μοτίβα» και τους «γκροτέσκους δραματουργικούς του μηχανισμούς» και μίλησε «ελαφρά δραματίδια» χωρίς αξία.
