Απόδειξη μεγαλείου ή ευτέλειας: η συμπεριφορά και μόνο!

«Για να κάνεις μεγάλα πράγματα, δεν είναι ανάγκη να είσαι μεγαλοφυΐα. Δεν είναι ανάγκη να είσαι πάνω από τους άλλους ανθρώπους. Πρέπει να είσαι μαζί τους», Μοντεσκιέ, Γάλλος στοχαστής. Με αυτή τη φράση ορίζω και καθορίζω την εκκίνηση του εκατοστού άρθρου στο φιλόξενο διαδικτυακό σπιτικό του Φιλολογικού Ιστοτόπου. Είχα έρθει για να μείνω εν έτει 2012 και το αποδεικνύουν αυτές οι σημερινές αράδες εν έτει 2016. Εκατό καταθέσεις ψυχής, των οποίων η έμπνευση είχε κάθε φορά όνομα και επίθετο, είτε από την επικαιρότητα, είτε από την καθημερινότητα. Ποιο έργο σπουδαίο και μεγάλο εξάλλου, επιτυγχάνεται από την ξύλινη λογική των κενών συναισθηματικά ανθρώπων, που έχουν την ψύχρα τους κι όχι την ψυχή τους για τρόπαιο; Ποιος άνθρωπος, άραγε, είναι ικανός να εξαπατήσει οποιονδήποτε και να μην αποκαλυφθεί αργά ή γρήγορα, αν στερείται της αξίας, που θέλει να δείχνει ότι διαθέτει;

Έχοντας διαλευκάνει προ πολλού, το μείζον ελληνικό θέμα της σύγχυσης μεταξύ του «είναι» και του «φαίνεσθαι», μπορούμε πλέον να μιλάμε σε άλλη βάση, πατώντας γερά σε αυτό το εκατοστό σκαλί της σκάλας, που μόνο υψηλότερα μας οδηγεί. Σε μία Ελλάδα, που η πλειοψηφία της νέας γενιάς θεωρεί ως κατόρθωμα την κορνιζαρισμένη της μόρφωση, πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα, αν είχε και αντίστοιχες αποδείξεις να καυχιέται για τη συμπεριφορά της; Εστιάζοντας στο παρόν και στο μέλλον αυτού του βασανισμένου τόπου δε βρίσκω άλλον πιο υπεύθυνο από τους σημερινούς νέους ανθρώπους… που όλα τα ξέρουν… και… τίποτα δεν ξέρουν τελικά. Δεν είναι το «ψυχικό» κι η επιλεκτική αγάπη στα ζώα ή στους αδύναμους, που μας χαρακτηρίζουν ως καλούς και ευεργετικούς ανθρώπους για την κοινωνία, αλλά η αγάπη προς όλους και η κατάθεση των μέγιστων και βέλτιστων σε κάθε συναναστροφή μας, καθημερινά.

Πολλάκις, τείνω προς το συμπέρασμα, ότι είναι αδύνατο να αλλάξει το άθλιο τούτο κράτος, αν δε γίνουμε αντάξιοι του μεγαλείου που θέλουμε ως διά μαγείας να δούμε στη ζωή μας. Εύκολο και βολικό να ευθύνονται πάντα αυτοί οι άλλοι… ευσυνείδητο και σπουδαίο να ευθυνόμαστε πρωτίστως οι ίδιοι, με τα λάθη μας και τα στραβά μας, φροντίζοντας φυσικά να τα διορθώνουμε. Ακόμα λοιπόν κι αν επωμιζόμαστε άδικα τα λάθη των προηγούμενων, τι κάνουμε εμείς για να τα ανατρέψουμε, έστω και στοιχειωδώς, στις καθημερινές μας συναναστροφές; Ποιο καλλιεργημένο μυαλό και ποιος υποτιθέμενος επιτυχής συνεπάγεται ότι διαθέτει και την πολυπόθητη σπουδαιότητα, που αποπνέει μόνο η συμπεριφορά; Από τα μικρά – αλλά τόσο σημαντικά – αποδεικνύει έκαστος τι πραγματικά είναι και φυσικά αυτό που πραγματικά είναι, είθισται να το λούζεται απ’ τη ζωή, αργά ή γρήγορα.

Χωρίς αρχές και αξίες, ο άνθρωπος είναι κενός, πάμφτωχος, αμόρφωτος και άκρως επιβαρυντικός για κάθε συναναστροφή, είτε με έναν, είτε με εκατό συνανθρώπους του. Αν αυτό το κάλπικο ΕΓΩ μας, που τόσο πια διαφυλάσσουμε μην κουραστεί και… λαχανιάσει από κόπο ανθρωπιάς, παραμένει άξεστο, καμία καλλιέργεια μυαλού δεν καθίσταται ικανή να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα και να επιφέρει τα μέγιστα ή έστω τα καλά. Είμαστε και θα είμαστε αυτά που κάνουμε, με τον τρόπο που επιλέγουμε να τα κάνουμε. Αν δεν εκτιμάμε, δε σεβόμαστε και δε φροντίζουμε να συμπεριφερόμαστε σωστά και ευεργετικά προς κάθε συνάνθρωπό μας, πόσο μάλλον σε εκείνους που το αξίζουν, ας μην αναμένουμε αυτό το πολυπόθητο φως… στο τόσο σκοτάδι, σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.