Στο ίδιο έργο θεατές με διαφορετικούς πρωταγωνιστές κάθε φορά. Με αφορμή το χάος του προσφυγικού καταφέρνουμε να διχαζόμαστε σε τρεις κατηγορίες Ελλήνων, εμείς που ως λαός, τα ξέρουμε και τα κρίνουμε ΟΛΑ εξάλλου, απ’ την κούνια. Υπάρχει βέβαια και μία τέταρτη κατηγορία που αδυνατεί να αντιληφθεί γενικά και ειδικά την πραγματικότητα, σε κάθε εποχή και κατάσταση. Είναι αυτά τα ανθρωπόμορφα, που ζουν στον «κόσμο της Disneyland», όμως είναι τόσο ρηχή η ύπαρξή τους ούτως ή άλλως, που αρνούμαι να είμαι εγώ εκείνη, που θα την κάνει ορατή κατηγορία πολιτών, με περιεχόμενο, άποψη και προσωπικότητα. Η αλήθεια πάντως έγκειται στο γεγονός πως όσα και να προσφέρει κάθε Έλληνας απ’ την ψυχή του δε λύνεται επί της ουσίας κανένα ανθρωπιστικό πρόβλημα, αν δε γίνουμε μία γροθιά τρομακτική, ώστε οι «νταβατζήδες» μας έξωθεν να αναγκαστούν επιτέλους να καταλήξουν σε βιώσιμες συνθήκες για ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως.
Στην πρώτη κατηγορία κάθε προσφυγικού διχασμού είναι οι «πιο Άνθρωποι απ’ όλους», που μακάρι να έρθει η στιγμή να ευαισθητοποιηθούν εξίσου και για τους συμπατριώτες τους, που αποτελούν θύματα οικονομικού πολέμου, επιδεικνύοντας την ίδια θέρμη και το ίδιο σθένος. Στη δεύτερη κατηγορία, οι «ολίγον μισάνθρωποι», που μακάρι να μην έρθει η στιγμή να γίνουν οι αυριανοί πρόσφυγες και να συνεχίσουν να ζουν στον αργό θάνατο της τωρινής Ελλάδας με ψευδαισθήσεις Παριζιάνων. Στην τρίτη και τελευταία κατηγορία, οι «ναι μεν… αλλά», στην οποία ανήκουν όσοι νιώθουν μεν βαθύ και βουβό πόνο, για όλες τις αποχρώσεις ανθρώπων, αλλά χωρίς φανατισμούς και τυμπανοκρουσίες, καθώς έχουν ως τρόπο ζωής τα αυτονόητα πεπραγμένα που ορίζει η δική τους συνείδηση και για άλλους είναι πανηγυρικές επιδεικτικές θεωρίες.
Σε οποιαδήποτε κατηγορία απ’ τις τρεις άνωθεν κι αν ανήκει έκαστος, την ίδια λύπη και ντροπή οφείλει να αισθάνεται με τους «αντιπάλους» του, για το γεγονός πρωτίστως, ότι ανήκει σε κατηγορία. Θέλοντας και μη λοιπόν, σε κάθε μεγάλη αλλαγή, στην οποία πολίτες αναγκάζονται να αναλάβουν τα ηνία, λόγω ανεπάρκειας του κρατικού μηχανισμού και ανικανότητας της μαμάς Ευρώπης, καταλήγουμε στην ίδια διχαστική κατάντια. Βέβαια, κάθε φορά στο τέλος μάς εκπλήσσει ευχάριστα η υπέροχη, καθόλου δεδομένη και μαζικά γενναιόδωρη ανταπόκριση όλων των Ελλήνων, που κάνει τις αντιθέσεις μας πιο γλυκές και το μοναδικό μας φιλότιμο σημαία, σε έναν κοινό από ψυχής αγώνα, που αποδίδει τα βέλτιστα.
Θεωρώντας ένα από τα σπουδαιότερα ελληνικά επιτεύγματα διαχρονικά, την αλληλεγγύη των ημερών μας, ωφέλιμο για όλους είναι, να αποφορτιστούμε από φανατισμό και μανία. Γνωρίζω ότι άπαντες έχουμε ως προσωπικά σύνορα, τα λεγόμενα «ιερά και όσια», που καταπατώνται συχνά – πυκνά, με εξοργιστική μάλιστα ασέβεια κάποιες φορές, όμως ούτε οδηγούμαστε κάπου, ούτε απολαμβάνουμε την άγνωστης διάρκειας διαδρομή της μοναδικής ζωής μας με εκρηκτικές αντιδράσεις. Ας σταματήσουν λοιπόν, οι «πιο Άνθρωποι απ’ όλους», να προκαλούν τους «ολίγον μισανθρώπους» και ας αξιοποιήσουν τα αυτονόητα του δικού τους μυαλού οι «ναι μεν… αλλά», ώστε οι τρεις να γίνουμε ένας, κερδίζοντας τον ίδιο μας τον εαυτό.
Βάσει όλων των προηγουμένων, η επιλεκτική ανθρωπιά είναι μισή ανθρωπιά. Αν δηλαδή, στους είκοσι ανθρώπους, οι δέκα της επιλογής κάποιων ζήσουν, επιλογή του πόνου μου να θρηνεί για τους υπόλοιπους δέκα που πεθαίνουν, με τη γλυκόπικρη χαρά μου να έπεται για εκείνους, που απλά πήραν παράταση ζωής. Στοχεύοντας στην ευημερία της ολότητας και ανοίγοντας κάθε σύνορο του μυαλού και της καρδιάς μας, πιστεύω ακράδαντα ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε, αρκεί να γίνουμε μονάδα. Η δύναμη αυτής της μονάδας, εκτός από ανίκητη, θα προσφέρει όσα αδυνατούν να προσφέρουν οι εκατό υπεύθυνοι – ανίκανοι της Ευρώπης, στις τόσες Συνόδους Κορυφής… που μόνο στην κορυφή δε φτάνουν!
