Ευρισκόμεθα εν έτει 1980
Είμαι προ πολλού φοιτητής εις Θεσσαλονίκην και επιστρέφω εις Παλαιόν Φάληρον δια τας Πασχαλινάς διακοπάς. Εις το βαγόνιον του τραίνου γνωρίζομαι με φοιτητριούλαν τινά, ήτις διατείνεται ότι είναι Παλαιοφαληριώτισα και αγαπά ομοίως το φυσαγέριον και τους ( παρα θιν αλός ) υδάτινους παφλασμούς. Φιγουράρω εις την ζουμπουρλούδικην δεσποινίδα, προτείνοντας σουλάτσον εποχούμενον με το αμάξιον ταχαμου που είχον, αλλά επί πρακτέου ανήκον εις τον μπαμπά ! Η τροφαντή δεσποσύνη δείχνει ενδιαφέρον δια την ρόδαν και κλείνομεν ραντεβούδιον εις τον Μπάτην.
Ζητώ από τον πατέρα το αμάξιον και ω της δυστυχίας μου τι έπαθον ο έρημος ! Το αμάξιον έπασχεν από συμπλέκτην και ουκ ηδυνάμην να το καβαλήσω. Αποφασίζω να πάω με το ποδήλατον ! Εις το ραντεβούδιον ελθόν το μπολικοθηλυκόν, κατέβασεν το μούτρον ειδώσα το πενταλοκίνητον όχημα. Επρότεινον μάλιστα εγώ μετά θράσους να την μεταφέρω εις την εσχάραν ! – Με δουλεύεις χοντρά μου λέει ! – Όχι καλή μου της λέω, δεν επιθυμώ ο συμπλέκτης που έπαθε, να αποσυμπλέξει αυτή την υπό σύμπεξιν γνωριμία !
Επερπατήσαμεν επ΄ολίγον αμίλητοι και έλαβον την πρωτοβουλίαν να ολοκληρώσω την γκαντεμοκατάστασιν προτείνοντάς της να αγοράσομεν πασατέμπον εκ τινος πασατεμπά της παραλίας. Η τροφαντή γυνή, απηγοητεύθη ολοσχερώς, καθότι ανέμενε τουλάχιστον μιλκσέηκ εις του Παχού.
Μετά τινος ώρας απολάμβανον μοναχός τας χαλαράς πεταλιάς εις τας στραβοβαλμένας πλάκας της παραλίας. Η πλάκα της ζωής έρχεται επροσδόκητη την πιο απίθανη στιγμή. Εμείς απλά οφείλομεν να την αναγνωρίσωμεν και να την επαυξήσωμεν!
Η παραλία του Παλαιού Φαλήρου διατίθεται κυρίως δια τους μοναχούς, ίνα εις την ερημιάν των σουλατσάροντας ανακαλύψωσι το νόημα της ζωής !
