Τα αποτελέσματα των εκλογών των αιρετών αποτέλεσαν ένα σταθμό στις γενικότερες διεργασίες του συνδικαλιστικού μας κινήματος. Διαφαίνεται μια καθαρή πολιτική μετατόπιση του εκπαιδευτικού κλάδου από την απόλυτα αριστερή πλειοψηφική τάση των προηγούμενων χρόνων προς μια νεοφιλελεύθερη και συντηρητική εκδοχή, χωρίς φυσικά να ανατρέπεται το σκηνικό της αδράνειας.
Δεν φαίνεται να αναδεικνύονται ιδιαίτερα πολιτικά και εκπαιδευτικά χαρακτηριστικά, τα οποία θα συνεργούσαν σε μια προοπτική αύξησης της κινηματικής και συνδικαλιστικής δράσης του κλάδου μας. Έχουμε άνοδο της ΔΑΚΕ και μια αξιόλογη μείωση των δυνάμεων των ΣΥΝΕΚ. Προφανώς είναι μια αντανάκλαση των γενικότερων πολιτικών εξελίξεων αλλά και της αρχής του τέλους του ιδιαίτερου λαϊκισμού της δήθεν αριστεράς του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.
Εξακολουθεί να υπάρχει ένας έντονος παραταξιακός κατακερματισμός και από ότι φαίνεται θα μονιμοποιηθεί και στο επόμενο διάστημα. Απουσιάζουν δηλαδή τα ισχυρά πλειοψηφικά ρεύματα, που δέσποζαν στο συνδικαλισμό σχεδόν όλης της μεταπολιτικής περιόδου. Η εικόνα αυτή προσομοιάζει και με τον αντίστοιχο κομματικό / πολιτικό χάρτη της χώρας. Σ’ ό,τι αφορά τη δική μας συνδικαλιστική και πολιτική παρέμβαση, εξακολουθεί να διατηρείται η προηγούμενη δυναμική μας – δυναμική περιορισμένης κλίμακας – που δεν έχει ακόμα βρει τρόπους μεγαλύτερης επιρροής.
Ευχαριστούμε τους συναδέλφους και τις συναδέλφισσες που έδωσαν μαζί μας στον αγώνα της ανάδειξης των αιρετών του κλάδου. Εμείς θα συνεχίσουμε να εκφράζουμε ένα δημιουργικό ρεύμα συλλογικότητας, με στοχασμό και κριτική διάθεση για τα εκπαιδευτικά πράγματα της χώρας μας, μακριά από στείρα συνθήματα και άκρατους βερμπαλισμούς. Θέλουμε να αναδείξουμε μια συνδικαλιστική πρόταση ουσίας, με διάλογο και κουλτούρα σύνθεσης των διαφορετικών απόψεων ακριβώς για να μπορούν να υπάρξουν πλειοψηφίες στα συλλογικά όργανα των ΕΛΜΕ και της ΟΛΜΕ.
Συνάδελφοι και συναδέλφισσες
Αγωνιζόμαστε σε συνθήκες δύσκολες για τη δημόσια εκπαίδευση και τον κλάδο των εκπαιδευτικών. Το ένα Μνημόνιο φέρνει το άλλο. Η δημαγωγία και ο λαϊκισμός δυστυχώς θριάμβευσαν στη χώρα μας όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης και εξακολουθούν να είναι τα πιο ενεργά στοιχεία της πολιτικής / κομματικής υποκουλτούρας μας!
Η ιστορικότητα των καιρών μας κατέδειξε με τον πιο εμφαντικό τρόπο ότι ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. από «πρίγκιπας της αριστεράς έγινε ο βάτραχος της εξουσίας». Το κεντρικό του ιδεολόγημα ότι θα καταργήσει το χρέος της χώρας «με έναν νόμο, με ένα άρθρο» έγινε ο εφιάλτης για το χειρότερο μνημόνιο. Τώρα πλέον κάνει περισσότερα και από ό,τι ζητούν οι δανειστές.
Ο ανασχηματισμός υπηρέτησε με απόλυτο τρόπο τη λογική της εξωτερικής αξιολόγησης εκ μέρους των «Θεσμών»! Και έτι περαιτέρω πέραν των δανειστών, από τις θεωρητικές αριστερές κορώνες του Φίλη πάμε στις νεορθόδοξες ασυναρτησίες του Ζουράρι… Τώρα ό,τι μπορεί να κρατάει στην εξουσία την εκπνέουσα και την πιο δημαγωγική για χώρα της Ευρώπης πολιτική πρόταση διακυβέρνησης θα γίνεται με θρησκευτική προσήλωση…
Αλλά μπορεί σε καμιά περίπτωση να είναι λύση για τη χώρα μια κυβέρνηση της Ν.Δ. με τον Κυρ. Μητσοτάκη, όταν είναι τόσο νωπή η απόλυτη αποτυχία της στην προηγούμενη διακυβέρνησή της, όταν θα επιτείνει τις κοινωνικές ανισότητες και θα επιχειρήσει να λεηλατήσει ακόμα περισσότερο τον κόσμο της εργασίας.
Αγωνιζόμαστε γιατί η Ιστορία δεν σταματάει στα Μνημόνια ούτε η πολιτική στη δημαγωγία ούτε το συνδικαλιστικό κίνημα και η ΟΛΜΕ στην αδράνεια. Συνεχίζουμε με την ίδια θέληση σ’ εκείνες τις αρχές και τις αξίες που ανέδειξαν τη Δημόσια Εκπαίδευση, το συνδικαλιστικό κίνημα και τον εκπαιδευτικό κλάδο στους καιρούς των μεγάλων κατακτήσεων της μεταπολιτευτικής περιόδου.
Οι κοινωνικοί αγώνες και η διαρκής προαγωγή της εκπαίδευσης και του εκπαιδευτικού επαγγέλματος είναι συστατικά στοιχεία της συλλογικότητάς μας, είναι μέρος του νοήματος της ζωής μας, είναι σημαντικά κομμάτια της αφήγησής μας. Έχουν πάντα τη δική τους αυταξία και ακτινοβολία!
Η Γραμματεία της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών (ΠΕΚ)
