«Καθώς μεγαλώνω, δίνω λιγότερη σημασία σε αυτά που λένε οι άνθρωποι, απλά παρατηρώ τι κάνουν», Andrew Carnegie, Αμερικανός μεγιστάνας. Η ευπιστία σε κάθε λογής ελαττωματικό και φθηνό «προϊόν», το θέμα του σημερινού άρθρου, καθώς μόνο ως αντικείμενα μπορούν να χαρακτηριστούν τα άδεια από συναισθήματα, αρχές και αξίες ανθρωπόμορφα όντα. Έχοντας για ύπαρξη την πλαστή, ανάλαφρη και φανταστική τους πραγματικότητα, οι τύποι που πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλες, είναι οι ίδιοι τύποι που είθισται να αναλώνονται ολημερίς και οληνυχτίς στο χτίσιμο μιας πλασματικής εικόνας που γκρεμοτσακίζεται σε χρόνο μηδέν, κάθε που η αλήθεια ξεπροβάλλει για να τους ξεγυμνώσει. Είναι οι τύποι με τους πολλούς χαρακτήρες και τα πολλά πρόσωπα, που σέρνονται στη μάχη με τα κόμπλεξ και τις ανασφάλειές τους, ακολουθώντας πιστά το κύμα κάθε μόδας. Τα σάπια μυαλά κι οι τοξικές ψυχές τους βέβαια, ουδέποτε είναι της μόδας, αλλά τι σημασία έχει, απ’ τη στιγμή που οι ίδιοι ψυχανεμίζονται ότι τα κουκουλώνουν με την τόση βαβούρα και τα τόσα σάλια τους;
Κάθε ενήλικος αυτόνομος άνθρωπος έχει ένα παρελθόν με πεπραγμένα που τον χαρακτηρίζουν και ευτυχώς ή δυστυχώς αυτό το παρελθόν ούτε πλάθεται, ούτε αλλάζει. Οι βάσεις του χαρακτήρα ενός ανθρώπου εξάλλου, διαμορφώνονται έως ότου ενηλικιωθεί, οπότε πόσα περιθώρια βελτίωσης να έχει ένας άνθρωπος με σκάρτη πρώτη ύλη και κακής ποιότητας πεπραγμένα; Έχει επιλέξει ποιος πραγματικά είναι, όσο κι αν το χάος μέσα του δεν του επιτρέπει να το λούζεται αδιαλείπτως, αλλά σε κάθε δράση του αφήνει, αργά ή γρήγορα, αυτό που πραγματικά είναι εις βάρος των άλλων… αυτών των άλλων που τον ευεργετούν και πάντα ευθύνονται. Μόνιμος τρόμος σε κάθε συναναστροφή είναι φυσικά τα αποκαλυπτήρια του αληθινού του εαυτού, οπότε η εύκολη λύση είναι το πέταμα και ξεπέταμα κάθε ευεργετούντα που επιχειρήσει να «κολυμπήσει» μαζί τους στα βαθιά κι όχι στα ρηχά που βολεύεται ο εαυτούλης τους να «κολυμπά».
Η έξυπνη και προστατευτική λύση για κάθε κακοτοπιά είναι να βλέπουμε εις βάθος την επιφάνεια που έχει ανάγκη να λανσάρει κάθε μικροπρεπής ανθρωπάκος, αντικρίζοντας κατάματα το περιεχόμενο του χαρακτήρα του, ώστε να μην εξαπατηθούμε από αυτά που έχει ανάγκη να διατυμπανίζει, ότι δήθεν τον χαρακτηρίζουν, με χίλιους επιδεικτικούς και κουτοπόνηρους τρόπους. Ως εκ τούτου, η διάκριση του καλού από το κακό, καθίσταται γρηγορότερη διαδικασία, γι’ αυτόν που δεν αρέσκεται βολικά να παραμυθιάζεται από μία πλασματική, ρηχή και ψεύτικη επιφάνεια, που αργά ή γρήγορα καθίσταται επιζήμια για οποιονδήποτε καλό άνθρωπο.
Μήτηρ πάσης εξαπατήσεως… η ευπιστία τελικά, οπότε μεγαλύτερη ευθύνη δε φέρει ο ανέντιμος ψεύτης, που ανέντιμος χωρίς τσίπα και συνείδηση θα παραμείνει, αλλά ο έντιμος αληθινός. Επηρεαζόμενος από την καθαρότητα που έχει μέσα του, ουδέποτε επιθυμεί να λερώσει τη σκέψη, την ψυχή και την αντίληψή του, με την καχυποψία προς τον εαυτό του και τους εκάστοτε άλλους. Έχοντας τη βαθιά και ρεαλιστική πεποίθηση, ότι ο πλούσιος ψυχή τε και πνεύματι άνθρωπος, έστω κι αν «αδειάσει» από εξαπάτηση όποιας μορφής, πάντα βρίσκει τον τρόπο να «ξανά γεμίσει», χαμένος είναι και θα είναι αυτός που εξαπατά κι όχι αυτός που εξαπατάται. Δεν υπάρχει κάτι πιο ψυχοφθόρο εξάλλου, απ’ το να ζεις κάθε στιγμή με φόβο και τρόμο, μήπως αποκαλυφθούν τα κακοπροαίρετα εσώψυχά σου και κληθείς μέσα στην τόση ανικανότητά σου να τα διαχειριστείς… με την αλήθεια που ούτε σε συμφέρει, ούτε και αντέχεις!
