Ο πόνος πουλάει… ιδίως στην Ελλάδα! Θέλετε γιατί είμαστε θεωρητικά πονόψυχοι; Θέλετε γιατί πάντα για άλλους μιλάμε; Ή μήπως, επειδή θεωρούμε πως το «κρίμα» και το «άδικο» που επιβαρύνει αιφνίδια τη ζωή του διπλανού μας, δεν πρόκειται ποτέ να επιβαρύνει τη δική μας; Όποια κι αν είναι η επικρατέστερη εκδοχή, καθίσταται παντελώς ασήμαντη μπροστά στα αληθινά συναισθήματα, που όμως αν είναι ακαλλιέργητα, μπορεί να καταστούν επιζήμια. Το συναίσθημα θέλει προσωπικότητα για να προωθηθεί ευεργετικά στη ζωή των άλλων και η προσωπικότητα θέλει δουλειά για να χτιστεί.
Δε χρειάζεται να υποδυόμαστε τη μητέρα Τερέζα για να αποδεικνύουμε την αυτονόητη ευαισθησία που υποτίθεται ότι διαθέτουμε όλοι – ως έμψυχα όντα. Ούτε και τον Οδυσσέα Ελύτη, για να προάγουμε πολιτισμό απ’ τα έργα μας. Αρκεί, να είμαστε πραγματικά καλοί άνθρωποι και να μην υποδυόμαστε ρόλους, με βάση το εκάστοτε συμφέρον και τις δημόσιες σχέσεις. Έτσι κι αλλιώς, όλα αποδεικνύονται απ’ τις πράξεις μας, καθώς αυτές μας χαρακτηρίζουν στο τέλος. Ανθρώπινο έργο ο πολιτισμός και δική μας η ευθύνη, αν καταντάμε ανάξιοι κληρονόμοι σε ανθρωπιστικό και κοινωνικό – πολιτιστικό επίπεδο.
Σήμερα λοιπόν, όπως βλέπετε κι από τον τίτλο, επιχειρώ να υπενθυμίσω ένα θέμα, που εμένα προσωπικά με πονά βαθιά ΑΚΟΜΑ, χωρίς να έχω την παραμικρή συγγένεια ή σχέση με το πανέμορφο αυτό πλάσμα. Μιλώ γι’ αυτό το κορίτσι, που βιάστηκε και πολτοποιήθηκε κρανιογκεφαλικά ένα καλοκαίρι στην Πάρο, επειδή είχε την επιθυμία, κατά τη διάρκεια των διακοπών της, να ακούσει μουσική και να αγναντέψει τη θάλασσα επάνω σε ένα βράχο, μέρα μεσημέρι. Το τέρας που την έχει κάνει να «χαροπαλεύει» ακόμα είναι ανάξιο λόγου και από εμένα… ασχολίαστο! Έτσι κι αλλιώς, η τιμωρία βαραίνει περισσότερο ΗΘΙΚΑ τον εκάστοτε «φταίχτη», οπότε με αυτό το ήθος του είναι καταδικασμένος να έρχεται αντιμέτωπος όσο ζει.
Χωρίς να εισέλθω σε «gossip» λεπτομέρειες, που αφορούν μόνο τους μικροπρεπείς, η γενναία Μυρτώ ανασαίνει μεν πλέον χωρίς μηχανική υποστήριξη, με λοιμώξεις όμως που την πισωγυρίζουν συχνά, αλλά και χωρίς την πλήρη συνείδηση και τη στοιχειώδη αυτονομία που θα επέτρεπε στην οικογένεια να εργαστεί, ώστε να παρέχει τη δέουσα δαπανηρή νοσηλεία στη Μυρτώ εκτός νοσοκομείου. Η κρατική «ευαισθησία» φυσικά «μεριμνά» διαχρονικά για τη Μυρτώ και κάθε άτυχη Μυρτώ, ώστε να σφιχταγκαλιάζεται με το θάνατο κάθε λεπτό, χωρίς τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια, που θα αποτελούσε ελάχιστη ανακούφιση στον τόσο ανείπωτο πόνο.
Στην άτυχη θέση αυτού του κοριτσιού, όπως και πολλών άλλων ανθρώπων, θα μπορούσα να βρεθώ ΕΓΩ – ΕΣΥ, αλλά και ΟΠΟΙΟΣΔΗΠΟΤΕ. Χαρακτηρίζεται άσκοπη η εκάστοτε είδηση, εάν συνοδεύεται μόνο από σχολιασμό και απραξία. Από αυτές τις γραμμές λοιπόν, απευθύνω κάλεσμα για ενοποιημένη δράση αυτών που ΘΕΛΟΥΝ… άρα και ΜΠΟΡΟΥΝ… να αγκαλιάσουν τη Μυρτώ και κάθε Μυρτώ, αθόρυβα και από καρδιάς. Εκπροσωπώ πολλούς, που δεν έχουμε ευτελίσει τις αρχές, τις αξίες και την ανθρωπιά μας, για κανέναν απολύτως λόγο. Ας γίνουμε, λοιπόν, μονάδα κι ας κάνουμε κρότο μόνο με την αλλαγή που οι πράξεις μας φέρουν σε τούτο τον κόσμο, καθώς μοναδική μας ευθύνη είναι… να τον αφήσουμε καλύτερο!
