Ένας νέος ονειρεύτηκε˙ ονειρεύτηκε ένα γκρίζο μέλλον, περισσότερο σκούρο από το πρόσφατο παρόν! Ήταν τόσο οδυνηρό για την ανθρωπότητα, που και ο πιο απαισιόδοξος δε θα μπορούσε να φανταστεί. Ποιο αποκούμπι ελπίδας υπάρχει στα εφιαλτικά αδιέξοδα μιας καταρρέουσας κοινωνίας; Αναζητούνται ταριχευτές ονείρων ή νέα οράματα που θα εμπνεύσουν;
Με αυτά τα αναπάντητα ερωτήματα καλείται ο νέος να πορευτεί και να δώσει απαντήσεις. Είναι ωμά ειλικρινής, χωρίς υπεκφυγές, διακρίνει το κάλπικο από το αληθές. Η μνήμη του ταλαιπωρημένη από τα εκούσια πήγαινε – έλα, αλλά δε γινόταν διαφορετικά. Έπρεπε να θυμηθεί το όνειρο, πριν γίνει ονειροπαγίδα και πλήξει τον ίδιο και κατ’ επέκταση το σύνολο της ανθρωπότητας. Ρίχνεται στη μάχη της δυστοπίας του παρελθόντος και της επιφανειακής ευμάρειας ενός κατεδαφιστέου παρόντος, που φοβίζει με τις ασύμμετρες απειλές που εξοβελίζει. Παρά ταύτα κοιτάει κατάματα στην άβυσσο… φοβάται μα συνεχίζει να κοιτάει, ψάχνοντας αγωνιωδώς μία απάντηση, ένα χρωστούμενο γιατί, το οποίο ποτέ δεν απαντήθηκε, τουναντίον αποσιωπήθηκε για να συνεχίσει η λάβα να αποτεφρώνει oποιονδήποτε ζωντανό οργανισμό βρίσκει μπροστά της. Τα μνημονικά θραύσματα της τραυματισμένης ψυχής του τον ωθούν σε αναπόφευκτη ενδοσκόπηση. Είναι ανηφορικός και δύσβατος ο δρόμος, μα δε τα παρατά, συνεχίζει, αν και οι δυνάμεις του τον εγκαταλείπουν. Ψάχνει για ένα στέρεο έδαφος, ικανό να δομήσει μία δίκαιη ανθρωπότητα, ένα καλοβίωτο παρόν, λυσιτελές για τον κάθε πονεμένο. Μια κιβωτό με πανσπερμία οράματος και όχι σαν αυτή που μνημονεύει ο ποιητής «καινούργια Κιβωτό χωρίς ελπίδα πια». Το ταξίδι της φυγής, πέρα από γενναίο καπετάνιο με γνώσεις για μπουνάτσες και φουρτούνες, απαιτεί μία άφευκτη θάλασσα, ικανή μέσω αυτής να οδηγηθεί μετά κόπων και βασάνων σε μία ολοφώτεινη παραλία με λαμπερή άμμο. Η αναπότρεπτη μοίρα δεν αφήνει περιθώρια για χρονοτριβές και πισωγυρίσματα. Το αέναο ταξίδι στον χωροχρόνο δεν αφήνει περιθώρια διαφυγής. Ο ήρωας καλείται να αποδείξει τον τίτλο που του δόθηκε και φέρει βαρέως…είναι καιρός να αποδείξει ότι δεν είναι αντιήρωας, αλλά αυτός που θα λυτρώσει, ο αμφορέας ελπίδας, ο γνήσιος ζωοτόκος, που θα αναγεννήσει τα ύψιστα αγαθά, αυτός ο οποίος θα στοιχειώσει το παράλογο και θα επαναφέρει τη λογική στον άμβωνα των γνήσιων αξιών, των προσφάτων απολεσθέντων. Και είναι τούτη η φυγή, η πρώτη μεγάλη ώθηση, το πρώτο τρανταχτό βήμα, για τα επόμενα που θα ακολουθήσουν προς την αποκατάσταση του αυτονόητου: την ελευθερία από τα δεσμά της ψυχικής εξαχρείωσης – την επαναφορά του μέτρου, «μέτρον άριστον».
