Τίτλοι τέλους για ακόμα μία χρονιά. Μία χρονιά που στη μνήμη πολλών θα μείνει χαραγμένη για τις απώλειες και τους πόνους που αφήνει πίσω της. Κατά τη διάρκεια του 2016, πόνεσαν πολλοί και κηδεύτηκαν άλλοι τόσοι, ουσιαστικά όμως δεν πέθανε ούτε ένας, ακόμα κι αυτοί που δεν υπάρχουν πλέον ως φυσικές παρουσίες στη ζωή μας. Υπάρχουν και θα υπάρχουν μέσα στην καρδιά, το μυαλό και τις αισθήσεις μας, κάθε στιγμή, ώστε ο πόνος να κυλάει σε δάκρυ και το δάκρυ να μεταλλάσσεται σε δύναμη, γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει άλλη λύση.
Σε αυτή την επώδυνη χρονιά που φεύγει και όμοιά της να μην ξανά έρθει, μερικοί πήραμε τα μαθήματά μας, άλλοι ανακαλύψαμε αντοχές που δε γνωρίζαμε ότι διαθέτουμε και κάποιοι ψάξαμε την ουσία της ίδιας μας της ύπαρξης. Το φιλοσοφικό ερώτημα «τι είναι ο άνθρωπος;» βρήκε την απάντησή του στο κυνικό «τίποτα» και στο ελπιδοφόρο «τα πάντα, ΑΜΑ το θέλει». Η σωματική μας παρουσία σε αυτή τη ζωή είναι το «τίποτα» και η ψυχική μας δύναμη «τα πάντα, ΑΜΑ το θέλει». Με αυτό το διαχωρισμό λοιπόν, θα πορευόμαστε από εδώ και στο εξής, κάθε δευτερόλεπτο, για όσα δευτερόλεπτα αξιωθούμε να ζούμε.
Το πιο εύκολο για εμένα σήμερα, θα ήταν να χόρευα στους ξέφρενους, υπέρλαμπρους ρυθμούς των Χριστουγέννων, με τον Άγιο Βασίλη αγκαζέ και την υποκρισία στο ζενίθ. Αυτή η ουσιαστική ζεστασιά όμως, που επιθυμεί να νιώθει η καρδιά μου κάθε ημέρα και εντονότερα στο κλείσιμο κάθε χρονιάς, δε μετριέται ούτε σε λαμπάκια, ούτε σε μπαλίτσες. Μετριέται σε ανθρώπους και στη δύναμη αυτών των ανθρώπων, που άλλοτε με γοητεύουν κι άλλοτε με απογοητεύουν, χωρίς να πάψω όμως ούτε λεπτό να πιστεύω και να επενδύω σε αυτούς.
Η χρονιά «τάφος» που φεύγει, ας γίνει ορόσημο για όλους, είτε πόνεσαν πολύ, είτε λίγο. Από εδώ και στο εξής, να μη μένει αναξιοποίητο ούτε δευτερόλεπτο. Να χρησιμοποιούμε μόνο τις ικανότητες και τα αισθήματα που όλοι διαθέτουμε, για να πετυχαίνουμε τους στόχους μας. Να διακρίνουμε τους ανθρώπους σύμφωνα με αυτά που κάνουν κι όχι σύμφωνα με αυτά που λένε. Να βλέπουμε κι όχι να κοιτάζουμε. Να αγαπάμε κι ας μην αγαπιόμαστε. Να είμαστε κι όχι να φαινόμαστε. Να δίνουμε κι όχι να σταυροκοπιόμαστε. Να μην ξεχνάμε ότι ο Θεός είναι η ψυχή μας και αυτός ο Θεός-ψυχή μας χτίζει και γκρεμίζει μεγαλεία.
Το δικό μου γράμμα προς τον Άγιο Βασίλη φέτος, το στέλνω με ταχυδρόμο το διαδικτυακό σπιτικό του Μανόλη Μαυρακάκη, στο οποίο εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσω να φιλοξενούμαι, με τα ίδια αμοιβαία και ειλικρινή αισθήματα, μέχρι τα βαθιά μου γεράματα:
Άγιε μου Βασίλη, αν και 32άρισα, σου γράφω κι εγώ,
πως δεν ξέρω αν ήμουν καλό παιδί πέρυσι, ξέρω όμως ότι προσπάθησα, γι’ αυτό επιβράβευσε αυτή την προσπάθειά μου, φέρνοντας για δώρο σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά ΥΓΕΙΑ και την ΑΝΤΙΛΗΨΗ ότι αφού έχει ΥΓΕΙΑ, μπορεί να έχει ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αυτό το λιτό και απλό δώρο θέλω Άγιε μου Βασίλη και ανυπομονώ να το δω γύρω μου παντού. Αυτό το δώρο σάς χαρίζω απλόχερα για ευχή, ευχαριστώντας σας ειλικρινά και θερμά για κάθε ανταπόκριση στις αράδες μου τόσα χρόνια. Ακόμα κι αν δεν πέρασαν τα χειρότερα, έχουμε την εμπειρία και κυρίως τη θέληση να τα μετατρέπουμε στα καλύτερα. Καλές γιορτές σε κάθε άνθρωπο και κυρίως σε αυτούς που είναι μόνοι ή πονούν, με τη νοοτροπία ότι τα καλύτερα δεν έρχονται, πάμε και τα φέρνουμε. Βοηθήστε αυτούς που δεν μπορούν να τα φέρουν. Προσευχή κι ευχή, χωρίς δοτικότητα δεν πιάνει, γι’ αυτό γεμίστε καρδιές και χέρια, για να έχουμε Χριστούγεννα όλο το χρόνο. ΥΓΕΙΑ και ΑΓΑΠΗ για όλους…
