Του Νίκου Τσούλια
Το παρόν άρθρο έχει προσωπικό και μόνο περιεχόμενο και δεν συνδέεται με την πολιτική και τη συνδικαλιστική αντίληψη και πρακτική του συναδέλφου Θ. Κοτσιφάκη. Πρόκειται δε για το διορισμό του σε μια θέση που έχει πολιτική και μάλλον και κομματική χροιά.
Διάβασα τα σχόλια που συνόδευαν το άρθρο περί διορισμού του Θέμη Κοτσιφάκη ως πολιτικού υπεύθυνου του Υφυπουργού Παιδείας. Σχεδόν όλα ήταν σχόλια απαξιωτικά και προσβλητικά. Απόρησα με τη βαθιά προκατάληψη και την βαριά εμπάθεια που τα χαρακτήριζε. Αναρωτήθηκα. Είναι δυνατόν να υπάρχει τόσο μίσος προς έναν εκπαιδευτικό, που έχει προσφέρει στην υπόθεση της Δημόσιας εκπαίδευσης;
Γιατί δεν άξιζε αυτή τη θέση ο συνάδελφος; Υπήρξε για πολλά χρόνια μαχόμενος εκπαιδευτικός. Έχει πανεπιστημιακά προσόντα και σημαντικό συγγραφικό έργο. Έχει συμμετάσχει σε πολλά εκπαιδευτικά και επιστημονικά συνέδρια στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Έχει διατελέσει Πρόεδρος της ΟΛΜΕ και έχει κοινωνική δράση. Έχει συνεργήσει σημαντικά στις διεθνείς συνεργασίες της ΟΛΜΕ. Γνωρίζει πολύ καλά το εκπαιδευτικό μας σύστημα και είναι από τους λίγους που έχει εξειδικευμένη γνώση για την πολύπαθη επαγγελματική εκπαίδευση. Έχει εξαίρετο χαρακτήρα. Τι άλλο μπορεί να απαιτεί αυτή η θέση; Αν πήγαινε ένα golden boy ή ένας τεχνοκράτης με τυπικά προσόντα ή ένας άγνωστός μας, θα ήταν καλύτερα;
Προφανώς ο συνάδελφος Θέμης δεν έχει ανάγκη συνηγορίας. Αλλά αισθάνομαι ότι υπάρχει φοβερή αδικία, που εκφράζεται με χυδαίο τρόπο προς το πρόσωπό του. Μήπως τελικά είναι κακό να έχει υπάρξει κάποιος συνδικαλιστής και να έχει κοινωνική δράση; Μήπως θα πρέπει ο κάθε συνδικαλιστής να έχει την ίδια πολιτική άποψη με την αντίστοιχη προσωπική μας; Έχουμε αναρωτηθεί το τι σημαίνει να απαξιώνεται η συλλογική δράση και τα πρόσωπα που βρίσκονται σε θέση ευθύνης και πού οδηγεί μια τέτοια απόρριψη; Επίσης προφανώς είναι αναγκαία η κριτική και η σκληρή κριτική με επιχειρήματα και ορθολογισμό. Αλλά αυτή λείπει από τα σχόλια.
Υπάρχει και κάτι άλλο. Προσωπική μου γνώμη είναι ότι ο συνάδελφος Θέμης αδικείται από τη θέση. Ναι, αδικείται. Είμαι στην εκπαίδευση από τη μεγάλη απεργία της ΟΛΜΕ το 1980 και απολυμένος εκείνης της απεργίας. Και ήμουνα πάντα σε Διοικητικά Συμβούλια του εκπαιδευτικού μας κινήματος δρώντας προσωπικά και συλλογικά. Τα αναφέρω αυτά, για να αιτιολογήσω την άποψή μου ότι γνωρίζω πρόσωπα και πράγματα για όλα αυτά τα 36 χρόνια. Και ισχυρίζομαι ότι ο συνάδελφος όχι μόνο αξίζει – αλλά έπρεπε να βρεθεί σε ακόμα πιο πολιτική θέση.
Σκέπτομαι στο τι υποκουλτούρα έχει αναπτυχθεί στη χώρα μας ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης. Η διαφωνία μετατρέπεται σε πολεμική πράξη, σε μετωπική εχθρότητα, σε απαξίωση προσώπων. Σκέπτομαι ότι το μείζον πρόβλημά μας δεν είναι η βαρβαρότητα του καπιταλισμού αλλά η αδυναμία μας να σκεπτόμαστε ορθολογικά, όπως τόσο εύστοχα τόνιζε ο μεγάλος Αμερικάνος παιδαγωγός Τζον Ντιούι. Η άποψή μου είναι απλή. Όσο λείπει ο ορθολογισμός από τη σκέψη μας, η εκμετάλλευσή μας από κάθε λογής εξουσίες θα είναι η πιο εύκολη υπόθεση και το μόνο που θα μας μένει είναι να βρίζουμε νιώθοντας έτσι την ικανοποίηση μίσους που απομειώνει την ουμανιστική όψη του εαυτού μας!
Πολλές φορές μαζί μετα ξερά καίγονται και τα χλωρά, όπως λέει και η παροιμία