Του Νίκου Τσούλια
Αρχικά πρέπει το όλο θέμα μας να τεθεί σε σωστή βάση, σε ευρεία αναφορά και όχι στο σημερινό περιορισμένο πλαίσιο. Οι διορισμοί των εκπαιδευτικών δεν είναι πρωτίστως κλαδικό ζήτημα που αφορά μόνο τους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς και τους υποψήφιους εκπαιδευτικούς αλλά μείζον εκπαιδευτικό και κοινωνικό πρόβλημα. Υπάρχουν δύο θεμελιώδεις πλευρές, οι οποίες αποσιωπούνται σκοπίμως με προφανή στόχο να θεωρείται το όλο θέμα ως αποκλειστικό πρόβλημα ενός υποσυνόλου εκπαιδευτικών!
α) Το ζήτημα των διορισμών των εκπαιδευτικών συνδέεται άμεσα και ουσιαστικά με την ομαλή λειτουργία των σχολείων, με την ποιότητα της δημόσιας εκπαίδευσης αλλά και με την περαιτέρω ανάπτυξη της παιδείας στη χώρας μας με στόχο την προαγωγή του πολιτισμικού, μορφωτικού και παιδαγωγικού χαρακτήρα των σχολείων. Τα σχολεία υπολειτουργούν καθ’ όλη τη διάρκεια της κρίσης και δυστυχώς οι ελλείψεις δεν μπορούν να εγείρουν ζήτημα δημοσιότητας – όπως γινόταν παλιότερα – λόγω των έντονων και πολλαπλών προβλημάτων που έχουν θέσει οι απανωτές μνημονιακές πολιτικές στους πολίτες και στην κοινωνία. Τι είδηση μπορεί να είναι τώρα το γεγονός ότι ακόμα και σήμερα λείπουν εκπαιδευτικοί από τα σχολεία, όταν οι πολίτες είναι σε απόγνωση και η χώρα μας σε γενικό αδιέξοδο;
β) Συνδέεται επίσης με την πολυπόθητη Παιδαγωγική Κατάρτιση των εκπαιδευτικών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, που παραμένει διαρκώς σε εκκρεμότητα με αποτέλεσμα να έχουμε σχετικό έλλειμμα στην άρτια διαμόρφωση του εκπαιδευτικού επαγγέλματος. Και η όψη αυτή είναι απολύτως σημαντική για τη βελτίωση της θεσμικής εκπαίδευσής μας. Δυστυχώς οι βαρύγδουπες προγραμματικές δηλώσεις των Υπουργών του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και σ’ αυτό τον τομέα πήγαν περίπατο και δεν γίνεται ούτε θεωρητική αναφορά πλέον. Φυσικά και τότε σημειώναμε ότι δεν πρόκειται να κάνει το Υπουργείο τίποτα, απλά γιατί δεν είχε ποτέ κανένα σχετικό σχέδιο.
Και παρά το γεγονός λοιπόν ότι έχουμε μεγάλο έλλειμμα εκπαιδευτικών στα Δημοτικά, στα Γυμνάσια και στα Λύκεια όλης της χώρας από πουθενά δεν προκύπτει ούτε μαζικός αριθμός διορισμών ούτε και άμεσος διορισμός. Κανένας δεν ξέρει το πότε, πόσοι και πώς θα γίνουν οι διορισμοί εκπαιδευτικών. Ούτε και το υπουργείο γνωρίζει. Απλώς προσποιείται ότι ξέρει για να δημιουργεί συνειρμούς ύπαρξης κάποιου πολιτικού σχεδίου, αλλά όμως η απτή εκπαιδευτική πραγματικότητα καταμαρτυρεί με τον πιο έντονο τρόπο την ανυπαρξία πολιτικής και γι’ αυτό το ζήτημα. Είναι ιδιαίτερα κυνική η στάση του Υπουργείου να ανακινεί κάθε λίγο το ζήτημα αυτό δημιουργώντας ψεύτικες προσδοκίες σε ένα πρόβλημα που είναι κύριο πρόβλημα ζωής για δεκάδες χιλιάδες εκπαιδευτικούς. Είναι ψέμα ότι θα κάνει μαζικούς διορισμούς στον ορατό πολιτικό ορίζοντα. Αλήθεια είναι – και το γνωρίζει η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας – ότι με τη δέσμευση που έχει κάνει ψηφίζοντας το τρίτο μνημόνιο οι διορισμοί θα είναι σταδιακού χαρακτήρα, θα ακολουθήσουν την αξιολόγηση των ήδη υπαρχόντων εκπαιδευτικών, θα είναι απόρροια των οικονομικών και των δημοσιονομικών εξελίξεων της χώρας και σε κάθε περίπτωση θα είναι αποτέλεσμα συμφωνίας με τους δανειστές˙ κάτι που δεν έχει καν τεθεί σε διαδικασία συζήτησης και απλώς είναι διατυπωμένο αίτημα όσα και πλείστα άλλα γενικότερα αιτήματα.
Δυστυχώς τα αγκάθια για τη γενικότερη πορεία της οικονομίας μεγαλώνουν και το μόνο που κατορθώνει η κυβέρνηση είναι να κάνει αναδιανομή της φτώχειας επεκτείνοντάς την όμως σε όλο και περισσότερα κοινωνικά στρώματα. Απτά αρνητικά σημάδια για την πορεία της οικονομίας μας είναι η συνέχιση της επενδυτικής άπνοιας – φύλλο δεν κουνιέται -, το βάθεμα της ύφεσης, η επέκταση της ανεργίας, το συνεχιζόμενο κλείσιμο επιχειρήσεων, ο αυτόματος κόφτης σε μισθούς και συντάξεις και η επέλαση ενός ακόμα νέου κύματος φοροεπιδρομής από την προοδευτική κυβέρνηση.
Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να διαμορφώσει ένα σχέδιο ανάπτυξης και στοιχειώδους πολιτικού βηματισμού για υπέρβαση της κρίσης που θα ανοίξει το κεφάλαιο και των διορισμών των εκπαιδευτικών, επιδίδεται σε φτηνές κινήσεις εντυπωσιασμού σε ένα παίγνιο μηδενικού αθροίσματος. Το ίδιο το Υπουργείο είναι εμπόδιο στη συμφωνία που έχει κάνει με τους δανειστές και το αποκρύβει, αν και δεν χρειάζεται και πολλή σκέψη περί του μελλούμενων. Η ηγεσία του δεν θα προχωρήσει στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, γιατί και δεν την πιστεύει και γιατί την φοβάται. Η συμφωνία που έχει κάνει δεν αφορά αξιολόγηση μόνο των Στελεχών της εκπαίδευσης, όπως επιχειρεί να παρουσιάσει το Υπουργείο, αλλά το σύνολο των εκπαιδευτικών. Η οποιαδήποτε θεώρηση του ζητήματος των μαζικών διορισμών οφείλει να λαμβάνει υπόψη της τα βασικά εργαλεία μιας στοιχειώδους ανάλυσης δηλαδή τις αντικειμενικές συνθήκες αλλά και την προαγωγή εκείνης της πολιτικής της κυβέρνησης που θα προωθούσε εν τοις πράγμασι το όλο ζήτημα. Αντίθετα έχουμε μια τακτική φλυαρίας των ίδιων και των ίδιων αναμασημάτων, που παραπέμπει στο «πουθενά» με τους ατέλειωτους βερμπαλισμούς και τις συνεχείς δημαγωγικές κορώνες. Και – κατά τη γνώμη μου – αυτή η τακτική έχει πολύ μέλλον, τόσο όσο διαρκεί η …σωτήρια συγκυβέρνηση ΣΥ.ΡΙΖ.Α. – ΑΝ.ΕΛ.! Η κυβέρνηση καμώνεται ότι κυβερνάει, ενώ κατ’ ουσία εφαρμόζει το μνημόνιο που της επέβαλαν.
Και το φοβερό είναι ότι επιχειρεί να εμφανίσει τη μνημονιακή πολιτική (και) στην εκπαίδευση – όπου η εργαλειοθήκη του Ο.Ο.Σ.Α. είναι ο μοναδικός άξονας προσαρμογής των εκπαιδευτικών πραγμάτων – ως μεταρρυθμιστική πολιτική! Αν όντως είναι έτσι, ως προς τι η ένστασή μας (τους) για την κατάργηση των μνημονίων; Δυστυχώς και ο κ. Γαβρόγλου ακολουθεί την πεπατημένη των προκατόχων του, ακριβώς γιατί υπάρχει έλλειμμα πολιτικής στη διακυβέρνηση της χώρας και πλεόνασμα επικοινωνιακών τεχνασμάτων και φτηνής δημοσιότητας. Ας θυμηθούμε για ποια ζητήματα θα μείνουν στην ιστορία οι προκάτοχοί του: ο κ. Μπαλτάς για την αριστεία και ο κ. Φίλης για την προσευχή και για τα θρησκευτικά. Έμεινε τίποτα απ’ αυτά στη σχολική πραγματικότητα ή μήπως προωθήθηκε κανένα ουσιαστικό ζήτημα της εκπαίδευσης; Το απόλυτο μηδέν. Ο κ. Γαβρόγλου έκανε και ένα άλλο ατόπημα. Δήλωσε ότι πριν απ’ αυτόν δεν είχε γίνει από την κυβέρνησή του (!) γραπτό αίτημα περί διορισμού των εκπαιδευτικών και άφησε να νοηθεί ότι αφού αυτός έκανε γραπτό αίτημα, το νερό μπήκε στο αυλάκι. Και επειδή θεωρώ ότι αυτό δεν μπορεί να είναι στοιχείο αφέλειας ή άγνοιας εκ μέρους ενός Υπουργού, δεν κατάλαβα σε τι αποβλέπει με την αναφορά του – ότι τώρα οι δανειστές θα το εξετάσουν με διαφορετικό μάτι;
Το εκπαιδευτικό κίνημα οφείλει να αναδείξει την ουσιαστική – κοινωνική και εκπαιδευτική – πλευρά του θέματος της έλλειψης εκπαιδευτικών από τα σχολεία. Οφείλει να διαμορφώσει μια συνολική εκπαιδευτική πρόταση διεκδίκησης – αλλιώς ως προς τι η ύπαρξή του; Είναι δυνατόν να αλωνίζει το Υπουργείο με «τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» το τοπίο της ενημέρωσης και τα συνδικαλιστικά μας όργανα να σιωπούν; Είναι δυνατόν τόσα και τόσα στελέχη μας στα Διοικητικά Συμβούλια και σε θέσεις ευθύνης και να μην εκθέτουν πουθενά ένα άρθρο, μια συνέντευξη, μια πρωτοβουλία; Συνέβη ποτέ μια τέτοια «ηχηρή» αλαλία στην ιστορία του συνδικαλισμού και της εκπαίδευσης;
Σε κάθε περίπτωση, η προσέγγιση της οικονομίας της εκπαίδευσης έχει δύο πλευρές: αφενός την έννοια της στήριξης του κοινωνικού κράτους και αφετέρου την έννοια της ανάπτυξης και της προόδου της κοινωνίας μας. Η πιο ασφαλής επένδυση και για την υπέρβαση της κρίσης και για τη συνολικότερη πρόοδο της χώρας μας είναι η επένδυση στην παιδεία. Ας θυμηθούμε ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες όταν συνειδητοποίησαν το περίφημο Sputnik Shock – και προκειμένου να καλύψουν την τεχνολογική υστέρησή τους έναντι της Σοβιετικής Ένωσης -, επέλεξαν ως πρώτη προτεραιότητά τους τις επενδύσεις για την ανάπτυξη της Παιδείας.
Αλλά για να επανέλθουμε στη σημερινή κατάσταση, ποια είναι η εικόνα των διορισμών; Την περιέγραψε η κ. Γεροβασίλη στην αντιπροσωπεία της ΑΔΕΔΥ: το απόλυτο μηδέν!
Αλλ’ επ’ αυτού θα επανέλθουμε…
Γραμματέας της Προοδευτικής Ενότητας Καθηγητών (ΠΕΚ)
