Πόσο μικροί, πόσο ανόητοι, πόσο ρηχοί καταντάμε εμείς οι άνθρωποι κάποιες στιγμές, στη θέα ενός πλασματικά ωραίου περιτυλίγματος; Πόσο κόπο και πόση νοημοσύνη να χρειάζεται άραγε, για να αντιληφθούμε αν το περιεχόμενο είναι εξίσου ωραίο με την εμφάνιση αυτού που τη φοράει; Πόσο σοφός ήταν παλιότερα ο ελληνικός λαός μας, που μέσω της παροιμίας «Κι αν στόλισες το γάιδαρο, γι’ άλογο δεν περνιέται», περιγράφει επακριβώς το θέμα των σημερινών αράδων; Με πόση ματαιοδοξία είναι τελικά λουσμένοι, εκείνοι που επιδεικνύουν το φιλτραρισμένο – μονταρισμένο παρουσιαστικό τους, χωρίς να έχουν την προσωπικότητα να το υποστηρίξουν;
Στη γενιά του αιώνα που διανύουμε, εν έτει 2017, δυστυχώς διαπιστώνουμε καθημερινά, ότι η τεχνολογία είναι αντιστρόφως ανάλογα εξελιγμένη με την αντίληψη των ανθρώπων. Η κούραση μας αφόρητη και το χιούμορ μας από καιρό εξαντλημένο, για να δικαιολογούμε ανάλαφρα κάθε αντικείμενο με ανθρωπόμορφη σούπερ φιλτραρισμένη εμφάνιση, που μόνη του έγνοια όλη μέρα, είναι να μας πείσει ότι είναι όμορφο και αρεστό. Η ποσότητα αντικαθιστά την ποιότητα σε τέτοιο βαθμό, που πλέον στα social media ταιριάζει γάντι η παροιμία «κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα», αρκεί να κάνουν κάποιους ορατούς στην τόση ασημαντότητά τους.
Πόσοι από εσάς άραγε, που διαβάζετε τώρα αυτές τις αράδες, έχετε δει πραγματικά όμορφο, καλό και άξιο άνθρωπο, να έχει ανάγκη να επιδεικνύεται, να περιαυτολογεί και να γίνεται «μαϊντανός», προκειμένου να ασχολούνται οι πολλοί «ότι να’ ναι» μαζί του και να ψυχανεμίζεται ότι με αυτό τον τρόπο καλύπτει τις τρύπες της αφόρητης ανασφάλειάς του; Τίνος το αληθινό μεγαλείο χρειάζεται την αποδοχή της ποσότητας κι όχι της ποιότητας που θα το εξελίξει; Γνωρίζω πως σε αυτά τα ερωτήματα, όπως και σε χιλιάδες άλλα, το βάθος τρομάζει εκείνους που πλατσουρίζουν στα ρηχά, μόνο που η ζωή είναι μία και μοναδική, για να την ξοδεύουμε σε πλατσουρίσματα.
Αναμφίβολα, ο ευλογημένος απ’ τη φύση άνθρωπος, όπως κι αν ντυθεί, όσο κι αν διατηρήσει ένα αθόρυβο προφίλ, με το οποίο ούτε εξευτελίζεται, ούτε εκτίθεται, παραμένει όμορφος εμφανισιακά στα μάτια εκείνων που αξίζουν. Απ’ την άλλη, υπάρχουν κι οι άνθρωποι που δεν προικίστηκαν και τόσο απ’ τη φύση, όμως ουδείς παρατηρεί όποια εμφανισιακή ατέλεια, γιατί πολύ απλά η ομορφιά της ψυχής κι η δύναμη της προσωπικότητάς τους, επισκιάζει κάθε ρηχότητα. Εξάλλου, ένα όμορφο πρόσωπο και κορμί κάποτε θα γεράσει, μία όμορφη ψυχή κι ένας δουλεμένος χαρακτήρας όμως, δε χάνουν ποτέ τη λάμψη τους, σε οποιεσδήποτε συνθήκες.
Χωρίς να απαξιώνω τη δύναμη της πρώτης εντύπωσης που προκαλεί ένα όμορφο παρουσιαστικό, εκείνο που κάνει έναν άνθρωπο να νικά ή να χάνει τελικά είναι η πρόθεση, η διάθεση κι η συμπεριφορά του. Στη μεγάλη ποσότητα των ανθρώπων που γνωρίζουμε καθημερινά, είναι παντελώς υποκριτικό έως εμετικό να μας αρέσουν όλοι, καθώς η ποιότητα αυτών των λίγων που θα φροντίσουμε να διατηρήσουμε στη ζωή μας, θα μας ορίσουν, αλλά και θα μας καθορίσουν τελικά. Εννοείται πως δεν είναι σωστό να κάνουμε οποιονδήποτε να αισθανθεί άσχημα, αλλά αυτή η παιδεία μας δε συνεπάγεται ότι επικροτούμε κιόλας κάθε φθηνή, ρηχή και ιδιοτελή συμπεριφορά. Αν δεν μπορείς να αγαπήσεις και να δώσεις, μην περιμένεις να το κάνει μονίμως η μεγαλοκαρδία των άλλων εκάστοτε ανθρωπάκο, καθώς κάθε σχέση διέπεται από όρια, που κανένα περιτύλιγμα δεν είναι ικανό να παραβιάσει.
