Γράφει ο Ελευθεριάδης Πυθαγόρας Κωνσταντίνος
Αναρωτηθήκατε ποτέ για ποιο λόγο έχουμε αυτή την τρελή επιθυμία να αναρτούμε προσωπικές μας στιγμές στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Στιγμές χαράς, φωτογραφίες από τα ταξίδια μας, τις γιορτές μας, της νέας μας σχέσης, της νέας μας δουλειάς, των μαθημάτων μας στο πανεπιστήμιο, τα πρόσωπα των νεογέννητων μωρών, ακόμη και τις στιγμές ανάρρωσης στο νοσοκομείο. Άραγε πώς κατάφερε να εξελιχθεί έτσι η κοινωνία, που χωρίς να μας το επιβάλλει μας ώθησε στο να μεταφέρουμε τις φωτογραφίες μας από το άλμπουμ μας σε συλλογή φωτογραφιών στο internet;
Σκέφτηκα, λοιπόν, πώς θα εξελίσσονταν οι καταστάσεις αν στο facebook , στο instagram και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αναρτούσαμε τις χειρότερες στιγμές της ζωής μας. Αν αντί για μία φωτογραφία ενός ζευγαριού που αγκαλιάζεται δεχόμενο όλα τα θετικά σχόλια για το πόσο όμορφο και ευτυχισμένο είναι αναρτούσε στιγμές από τον καβγά του, αν αντί για φωτογραφίες με κοινωνικό μήνυμα αναρτούσαμε τις αρνητικές μας σκέψεις, αν αντί για να γράφαμε σαν post αυτά που θέλαμε να ζήσουμε ή αυτά που θεωρούμε ότι βιώνουμε, να γράφαμε τί πραγματικά μας ανησυχεί, αν είμαστε δυστυχισμένοι, αν σε μία έξοδο βαριόμαστε τόσο πολύ που αντί να καλύπτουμε την ανία μας με φωτογραφίες ξέφρενου ενθουσιασμού να αναρτούσαμε την αλήθεια, ότι βαριόμαστε, ότι δεν έχουμε διάθεση και πως καλύτερα θα ήταν να μέναμε τελικά σπίτι βλέποντας μία ταινία.
Πόσοι εξάλλου άνθρωποι βγαίνουν και ασχολούνται μόνο με το κινητό τους; Τη στιγμή βέβαια που κάποιος από την παρέα τους προτείνει να βγουν μία φωτογραφία η ανία μετατρέπεται σε έκρηξη χαράς, το δυστυχισμένο πρόσωπο σ’ένα πλατύ χαμόγελο και η απουσία επαφής μεταξύ των μελών της παρέας σε σφιχτές αγκαλιές.
Άραγε οι άνθρωποι είχαν την ανάγκη για δημοσιότητα; Μήπως μας δόθηκε η ευκαιρία να αισθανθούμε για λίγα λεπτά κατά την ανάρτηση μας “διάσημοι” ή απλώς το facebook κατάφερε να καλύψει κάθε μέτρια και δυστυχισμένη στιγμή μας; Πώς γίνεται όλοι να αναρτούν μόνο ευτυχισμένες στιγμές; Η δυστυχία δεν είναι μέσα στη ζωή;
Θεωρώ πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση, οι πραγματικά δυστυχισμένες αλλά και ευτυχισμένες στιγμές δεν έχουν αναρτηθεί ποτέ σε κάποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Απλούστατα γιατί σε καμία από τις δυο περιπτώσεις δεν έχεις το χρόνο και το χώρο να σκεφτείς και να βαρεθείς. Η ευτυχία δεν σου επιτρέπει να θυμηθείς τίποτα περισσότερο πέρα από την ίδια τη στιγμή. Η δυστυχία από την άλλη σε καταβάλλει τόσο, που δεν σου δίνει το περιθώριο να σκεφτείς τους άλλους.
Αν οι άνθρωποι αντάλλαζαν τα στιχάκια , που είναι γεμάτα με κρυφά μηνύματα, σε πραγματικά λόγια στους ανθρώπους με τους οποίους πραγματικά θέλουν να επικοινωνήσουν, αν οι άνθρωποι περνούσαν πραγματικά όμορφα κάθε φορά που έβγαιναν, αν ήταν όντως τόσο συνειδητοποιημένοι όσο και οι φωτογραφίες που αναρτούσαν με μηνύματα ζωής, τότε νομίζω πως θα ήμασταν ευτυχισμένοι.
Αν δηλαδή όσα αναρτούσαμε ήταν αληθινά ή καλύτερα αν σκεφτόμασταν κάθε φορά που θέλαμε να αναρτήσουμε κάτι να το ζήσουμε ή να το εκφράσουμε, τότε το facebook θα ήταν συνοδός της ζωής μας κι όχι οδηγός… Θα ήθελα μόνο να απαντήσουν όλοι οι αναγνώστες αυτού του άρθρου, στον εαυτό τους στην εξής ερώτηση: Πόσο συμπίπτει και ταυτίζεται η ζωή σου στα social media με την πραγματική σου ζωή;
