Βρισκόμαστε στον Απρίλιο του 2013
Συνεργάζομαι για άλλη μία φορά με εταιρία συμβουλευτικής και επαγγελματικού προσανατολισμού για τη διοργάνωση ανάλογης ημερίδας. Όμως προβλέπω, ότι η παρουσίαση θα είναι πιθανώς ψιλοβαρετή για τους μαθητές και τους γονείς που θα έλθουν.
Αποφασίζω να κάνω ένα δεκαπεντάλεπτο ιντερμέδιο και να μιλήσω για την αισιοδοξία αποκωδικοποιώντας την με βάση το μαθηματικό ορισμό της. Το αποτέλεσμα ήταν, οι μαθητές και οι γονείς να μου λένε, ότι αυτό ήταν το πιο ενδιαφέρον σημείο της παρουσίασης !
Παίρνω φόρα και αποφασίζω να κάνω την επόμενη παρουσίαση μαζί με τρεις άξιους καθηγητές που συνεργάστηκα και με τη βοήθεια του γιατρού φίλου Γιάννη. Το αποτέλεσμα ήταν μια πραγματικά ξεχωριστή παρουσίαση, κατά τα λεγόμενα των παρευρεθέντων.
-Έγινε για πρώτη φορά η παρουσίαση ενός ιδιαίτερου ταλέντου των μαθηματικών του Ανδρέα Σκαπέρα, ο οποίος εξέπληξε με τις δυνατότητες υπολογισμού με σύνθετων πράξεων από μυαλού.
-Έγιναν δραματοποιημένα χάπενινγκ όπως η εικονική κηδεία του «Μπάρμπα στην Κορώνη»
-Έγιναν νουθετήσεις προς τους νέους από το καταστάλαγμα των εμπειριών της αίθουσας διδασκαλίας
-Έγιναν νουθετήσεις γονέων από το καταστάλαγμα των άπειρων ωρών δίπλα στις αγωνίες τους
Όμως λίγο πριν το ξεκίνημα της παρουσίασης, ομολογώ ότι και οι τέσσερις κύριοι παρουσιαστές είχαμε μεγάλο τρακ γιατί για πρώτη φορά θα εμφανιζόμασταν μπροστά σε 350 άτομα.
Τη λύση μας τη βρήκε ένας φύλακας του χώρου, ο οποίος μας πρότεινε ένα λικεράκι που είχε ξεμείνει στο μπαρ.
Ήπιαμε τα σφηνάκια λικέρ ο καθένας μας και κατευνάσαμε το στρες μας. Εγώ προσωπικά χρειάστηκα 5 σφηνάκια Baileys για να ηρεμήσω.
Η παρουσίαση είχε χρώμα, είχε γεύση είχε ψυχή, είχε άρωμα, είχε το απόσταγμα 30 χρονών στις αίθουσες διδασκαλίας.
Από τότε, έχω κάνει περίπου 25 παρουσιάσεις σε φροντιστήρια και συλλόγους. Πάντα διατηρώ την υπέροχη γεύση του Baileys της πρώτης παρουσίασης στην ανάμνησή μου.
Επικοινωνία με νέους χωρίς άγγιγμα ψυχής είναι άγραφος πίνακας διδασκαλίας.
